Pajotse 400
Toen ik vorige week aan het rondsurfen was op zoek naar een organisatie voor het weekend van 20-21 juni, kwam ik per toeval op de website van de Pajotse 400 terecht. Dat is een organisatie waarbij je 400 km fietst in maximum 24u. Na de tour 300 op 1 mei had ik nochtans niet echt het idee om nog een langere tocht te doen, maar de Pajotse 400 sprak me wel aan, en dus schreef ik me in.
19 juni, om 22u was het zover. Met 76 deelnemers stonden we aan de start, verdeeld over 2 startboxen om in groep de eerste 200 km af te leggen. De eerste startbox had als streefdoel 28-30 km/u, de tweede 24-26km/u. Ik had vooraf gekozen om in de eerste groep plaats te nemen en wel af te wachten of dit zou lukken, en zo niet, dan liet ik me wel uitzakken.
Stipt om 22u vertrokken we voor de eerste lus van 100 kilometer richting Oudenaarde. In het begin was het nog aan het schemeren, maar al snel viel de nacht en ging het in het donker verder over voor mij toch wel bekende wegen (afdaling Berendries, Ruiterstraat, Wolvenberg).
Omstreeks 12 u zaten de eerste 50 kilometer erop en was er een korte bevoorradingsstop in Oudenaarde. Na een tiental minuten vertrokken we weer en gingen we via de Kaperij richting Geraardsbergen waar de muur ons toelachte. Het geeft wel een speciaal gevoel om rond 1 u ’s nachts de muur te beklimmen. Al bij al ging het ook goed, maar natuurlijk was er nog maar een 75 km gereden.
Rond kwart voor 2 kwamen we terug aan in Gooik (de startplaats) met 100 kilometer op de teller. De organisatie had voor iedereen lekkere, verse soep voorzien!
Jammer genoeg kwam het bericht dat het beginnen regenen was. Het klonk onschuldig, maar toen we terug naar buiten gingen om te vertrekken, was het aan het watergieten. De regenjassen werden aangedaan en met al iets minder zin vertrokken we voor de tweede lus richting Brussel.
Ook in deze lus zaten enkele hellingen, zoals de Bruine put. De regen maakte het erg lastig, vooral om goed te zien. De regen zorgde ook voor 5 lekke banden, waardoor de groep af en toe een langgerekt peleton was, en er zelfs gaten vielen.
De bevoorrading in Lot was welgekomen om de reserves terug aan te vullen. Het was intussen alweer 2 u later, en het begon al opnieuw te schemeren! De nacht hadden we overleefd, nu konden we aan onze dagtaak beginnen. De regen hadden we intussen allemaal gehad (buiten een paar druppels die er later nog vielen), en wonderwel zagen we zelfs de zon mooi opkomen, maar toch blijft het een raar gevoel om zo vroeg op de fiets te zitten.
Door de lekke banden was het allemaal wat trager gegaan, en waren we wel blij dat het laatste deel van de tweede lus wat minder lastig was.
Rond kwart voor 7 kwamen we aan in Gooik, alwaar Leroy klaar stond aan de inschrijvingsstand. Het was de bedoeling dat hij de laatste 200 km zou aanpikken. Voor ons was er echter eerst nog een méér dan welgekomen maaltijd: spaghetti. Sommigen kozen ervoor om ook te douchen en andere kledij aan te doen. Vanaf nu was het ook zonder begeleiding, dus waren we meer op onszelf aangewezen.
Samen met Leroy en 2 kameraden van hem vertrokken Tom – die ik in de eerste 200 km leerde kennen – en ik voor de derde lus. Jammer genoeg had één van Leroys kameraden wat minder getraind én was het parcours iets te lastig. Voor ons was het een kwestie van het tempo wat gelijk te houden. We wisten ook wel dat we de 27,8 gemiddeld uit de eerste 2 lussen niet gingen halen, maar we wilden ook niet téveel inhouden. We namen daarom al behoorlijk snel afscheid van Leroy en gingen op jacht naar het groepje voor ons. Na een kleine inspanning konden we daar aansluiten, maar jammer genoeg viel Tom plat. Ik koos ervoor om te wachten, want anders zat hij ook maar alleen. De andere hadden het niet direct door, maar beslisten te wachten aan de bevoorrading.
Na 50 kilometer in lus 3 kwamen we opnieuw samen aan de bevoorrading, en werd ons groepje waarmee we de resterende kilometers gingen afleggen gevormd: Tom, Thibaud, Karim en Alain zouden mijn metgezellen zijn!
Ik voelde intussen dat de vermoeidheid al wat begon op te spelen, en liet het meeste kopwerk over aan hen. Op het stuk langs de Dender kon ik me nog even op kop zetten om hen wat uit de wind te zetten, maar het parcours was voor de rest iets té lastig voor mij. Elke heuvel in de buurt hebben we gedaan denk ik, en het was veel draaien en keren waardoor je geen ritme kon vinden. Veel namen ken ik daar niet van hellingen, maar ik herinner me wel nog de Keeperenberg.
Na nog eens 50 kilometer (eigenlijk maar 48) kwamen we aan de sporthal van Gooik. De lus hadden we afgewerkt aan een gemiddelde van 26,6. Dat vonden we toch wel behoorlijk deftig, gezien de vele hellingen. In Gooik werden we verwend met een broodjesmaal; honger zouden we echt niet krijgen!
Intussen was ook mijn vader aangekomen. Hij zou de laatste 100 kilometer met de motor achterrijden en ook de zus van Karim zou ons langs het parcours af en toe spotten om ons op de gevoelige plaat vast te leggen!
De laatste lus ging richting Enghien en Henegouwen. De streek was iets minder lastig, wat welgekomen was. Ik probeerde in het begin nog wat kopwerk te doen, maar moest mij uiteindelijk achteraan installeren. De andere waren toch wel wat sterker, maar we waren van het principe: samen uit, samen thuis!
In het wiel ging het nog behoorlijk goed, en zag ik vooral dat de snelheid nog behoorlijk hoog was. Op het einde van de lus zaten er wel nog enkele hellingen in: de Bosberg en de Congoberg. Op beiden was het serieus duwen om boven te geraken, maar we zijn erop geraakt. Na de Congoberg was het aftellen geblazen naar de laatste kilometers.
Rond kwart na 4 was het dan zover: de aankomst terug in Gooik! Op de teller stond… 398 kilometer! 2 te weinig dus. Dat moest toch rechtgezet worden, dus deed ik er nog 2 kilometer extra bij, om toch aan die 400 te komen!
De 400 kilometer was toch wel een serieuze onderneming. Het is niet alleen een gevecht tegen de slaap (want af en toe is het toch lastig, ergens ben ik wel blij dat het ’s nachts regende, die zorgde ervoor dat je wakkerder bleef), maar het is ook een mentale kwestie. Ik had vaak het idee dat het al erg laat op de dag was, want het komt ook niet zoveel voor dat ik om 12u al 300 km op de teller staan heb. Als je dan beseft dat het nog maar rond de middag is, dan stelt dat wel gerust, want je hebt nog tijd.
Uiteindelijk zijn er van de 76 starters 44 gefinisht. Toen wij aankwamen waren er al 7 personen binnen. Het gemiddelde over het volledige parcours van 27,3 overtreft al mijn verwachtingen! En voor wie nog van statistiekjes houdt: in totaal 18u44 onderweg, waarvan 14u41 effectieve rijtijd. Dus toch 4u stilgestaan.
Ik wil vooral mijn 4 locomotieven bedanken voor de laatste 150 kilometer, waarbij ik vooral in het wiel heb gehangen. ’k Wou dat ik meer steun had kunnen bieden.
En last but not least: mijn vrouwtje voor de morele steun (en sorry voor de ongerustheid door ’s nachts te gaan fietsen) en mijn ouders ook voor de morele steun onderweg en de moto begeleiding.
Wat de volgende stap is, dat zien we nog wel 😉
Be the First to comment.
Toen ik vorige week aan het rondsurfen was op zoek naar een organisatie voor het weekend van 20-21 juni, kwam ik per toeval op de website van de Pajotse 400 terecht. Dat is een organisatie waarbij je 400 km fietst in maximum 24u. Na de tour 300 op 1 mei had ik nochtans niet echt het idee om nog een langere tocht te doen, maar de Pajotse 400 sprak me wel aan, en dus schreef ik me in.
19 juni, om 22u was het zover. Met 76 deelnemers stonden we aan de start, verdeeld over 2 startboxen om in groep de eerste 200 km af te leggen. De eerste startbox had als streefdoel 28-30 km/u, de tweede 24-26km/u. Ik had vooraf gekozen om in de eerste groep plaats te nemen en wel af te wachten of dit zou lukken, en zo niet, dan liet ik me wel uitzakken.
Stipt om 22u vertrokken we voor de eerste lus van 100 kilometer richting Oudenaarde. In het begin was het nog aan het schemeren, maar al snel viel de nacht en ging het in het donker verder over voor mij toch wel bekende wegen (afdaling Berendries, Ruiterstraat, Wolvenberg).
Omstreeks 12 u zaten de eerste 50 kilometer erop en was er een korte bevoorradingsstop in Oudenaarde. Na een tiental minuten vertrokken we weer en gingen we via de Kaperij richting Geraardsbergen waar de muur ons toelachte. Het geeft wel een speciaal gevoel om rond 1 u ’s nachts de muur te beklimmen. Al bij al ging het ook goed, maar natuurlijk was er nog maar een 75 km gereden.
Rond kwart voor 2 kwamen we terug aan in Gooik (de startplaats) met 100 kilometer op de teller. De organisatie had voor iedereen lekkere, verse soep voorzien!
Jammer genoeg kwam het bericht dat het beginnen regenen was. Het klonk onschuldig, maar toen we terug naar buiten gingen om te vertrekken, was het aan het watergieten. De regenjassen werden aangedaan en met al iets minder zin vertrokken we voor de tweede lus richting Brussel.
Ook in deze lus zaten enkele hellingen, zoals de Bruine put. De regen maakte het erg lastig, vooral om goed te zien. De regen zorgde ook voor 5 lekke banden, waardoor de groep af en toe een langgerekt peleton was, en er zelfs gaten vielen.
De bevoorrading in Lot was welgekomen om de reserves terug aan te vullen. Het was intussen alweer 2 u later, en het begon al opnieuw te schemeren! De nacht hadden we overleefd, nu konden we aan onze dagtaak beginnen. De regen hadden we intussen allemaal gehad (buiten een paar druppels die er later nog vielen), en wonderwel zagen we zelfs de zon mooi opkomen, maar toch blijft het een raar gevoel om zo vroeg op de fiets te zitten.
Door de lekke banden was het allemaal wat trager gegaan, en waren we wel blij dat het laatste deel van de tweede lus wat minder lastig was.
Rond kwart voor 7 kwamen we aan in Gooik, alwaar Leroy klaar stond aan de inschrijvingsstand. Het was de bedoeling dat hij de laatste 200 km zou aanpikken. Voor ons was er echter eerst nog een méér dan welgekomen maaltijd: spaghetti. Sommigen kozen ervoor om ook te douchen en andere kledij aan te doen. Vanaf nu was het ook zonder begeleiding, dus waren we meer op onszelf aangewezen.
Samen met Leroy en 2 kameraden van hem vertrokken Tom – die ik in de eerste 200 km leerde kennen – en ik voor de derde lus. Jammer genoeg had één van Leroys kameraden wat minder getraind én was het parcours iets te lastig. Voor ons was het een kwestie van het tempo wat gelijk te houden. We wisten ook wel dat we de 27,8 gemiddeld uit de eerste 2 lussen niet gingen halen, maar we wilden ook niet téveel inhouden. We namen daarom al behoorlijk snel afscheid van Leroy en gingen op jacht naar het groepje voor ons. Na een kleine inspanning konden we daar aansluiten, maar jammer genoeg viel Tom plat. Ik koos ervoor om te wachten, want anders zat hij ook maar alleen. De andere hadden het niet direct door, maar beslisten te wachten aan de bevoorrading.
Na 50 kilometer in lus 3 kwamen we opnieuw samen aan de bevoorrading, en werd ons groepje waarmee we de resterende kilometers gingen afleggen gevormd: Tom, Thibaud, Karim en Alain zouden mijn metgezellen zijn!
Ik voelde intussen dat de vermoeidheid al wat begon op te spelen, en liet het meeste kopwerk over aan hen. Op het stuk langs de Dender kon ik me nog even op kop zetten om hen wat uit de wind te zetten, maar het parcours was voor de rest iets té lastig voor mij. Elke heuvel in de buurt hebben we gedaan denk ik, en het was veel draaien en keren waardoor je geen ritme kon vinden. Veel namen ken ik daar niet van hellingen, maar ik herinner me wel nog de Keeperenberg.
Na nog eens 50 kilometer (eigenlijk maar 48) kwamen we aan de sporthal van Gooik. De lus hadden we afgewerkt aan een gemiddelde van 26,6. Dat vonden we toch wel behoorlijk deftig, gezien de vele hellingen. In Gooik werden we verwend met een broodjesmaal; honger zouden we echt niet krijgen!
Intussen was ook mijn vader aangekomen. Hij zou de laatste 100 kilometer met de motor achterrijden en ook de zus van Karim zou ons langs het parcours af en toe spotten om ons op de gevoelige plaat vast te leggen!
De laatste lus ging richting Enghien en Henegouwen. De streek was iets minder lastig, wat welgekomen was. Ik probeerde in het begin nog wat kopwerk te doen, maar moest mij uiteindelijk achteraan installeren. De andere waren toch wel wat sterker, maar we waren van het principe: samen uit, samen thuis!
In het wiel ging het nog behoorlijk goed, en zag ik vooral dat de snelheid nog behoorlijk hoog was. Op het einde van de lus zaten er wel nog enkele hellingen in: de Bosberg en de Congoberg. Op beiden was het serieus duwen om boven te geraken, maar we zijn erop geraakt. Na de Congoberg was het aftellen geblazen naar de laatste kilometers.
Rond kwart na 4 was het dan zover: de aankomst terug in Gooik! Op de teller stond… 398 kilometer! 2 te weinig dus. Dat moest toch rechtgezet worden, dus deed ik er nog 2 kilometer extra bij, om toch aan die 400 te komen!
De 400 kilometer was toch wel een serieuze onderneming. Het is niet alleen een gevecht tegen de slaap (want af en toe is het toch lastig, ergens ben ik wel blij dat het ’s nachts regende, die zorgde ervoor dat je wakkerder bleef), maar het is ook een mentale kwestie. Ik had vaak het idee dat het al erg laat op de dag was, want het komt ook niet zoveel voor dat ik om 12u al 300 km op de teller staan heb. Als je dan beseft dat het nog maar rond de middag is, dan stelt dat wel gerust, want je hebt nog tijd.
Uiteindelijk zijn er van de 76 starters 44 gefinisht. Toen wij aankwamen waren er al 7 personen binnen. Het gemiddelde over het volledige parcours van 27,3 overtreft al mijn verwachtingen! En voor wie nog van statistiekjes houdt: in totaal 18u44 onderweg, waarvan 14u41 effectieve rijtijd. Dus toch 4u stilgestaan.
Ik wil vooral mijn 4 locomotieven bedanken voor de laatste 150 kilometer, waarbij ik vooral in het wiel heb gehangen. ’k Wou dat ik meer steun had kunnen bieden.
En last but not least: mijn vrouwtje voor de morele steun (en sorry voor de ongerustheid door ’s nachts te gaan fietsen) en mijn ouders ook voor de morele steun onderweg en de moto begeleiding.
Wat de volgende stap is, dat zien we nog wel 😉