“Nooit meer!” Dat waren mijn woorden vorig jaar na de LBL cyclo. Een paar maanden later ging het over naar een misschien en sedert begin dit jaar stond vast dat er toch een tweede keer ging komen. Deze keer beter voorbereid, én hopelijk dus iets sneller terug in Luik.

Net zoals vorige keer trok ik op vrijdagavond al naar Luik om er te overnachten in de mobilhome van Peter. Hij had op vrijdag onze nummers al opgehaald, zodat we geen tijd verloren bij de start. Bedoeling was om op tijd aan te zetten, want het beloofde een lange dag te worden én met de slechte weersvoorspellingen was het toch wat afwachten.

Op zaterdagochtend hoorden we de regendruppels al goed vallen terwijl we aan het ontbijten waren. Het maakte veel lawaai, maar al bij al leek het nog mee te vallen. De echte buien waren het nog niet, hou het maar bij motregen / miezeren.

Rond 10 voor 7 vertrokken we uiteindelijk vanaf de mobilhome. De nieuwe startplaats lag beneden aan de Maas waardoor we al bij al behoorlijk snel het centrum uit waren, én gelukkig de kasseiafdaling van vorig jaar niet meer hadden. Het leek er op dat er minder volk was dan afgelopen jaar, want ik herinnerde me de eerste klim vooral een lange sliert van wielertoeristen. Nu werd er meer in groepjes gereden. Waarschijnlijk had het regenweer wat mensen doen afhaken, ofwel lag het aan ons startuur.

Mijn motto doorheen de dag was: rustig blijven, geen onnodige krachten verspillen en vooral niet op kop rijden. Tijdens de eerste beklimmingen voelde ik dat dit zou moeten lukken. We haakten ons wagonnetje aan bij een groep die we goed vonden qua snelheid. De kilometers gingen vlot voorbij en na iets meer dan een uur kwamen we al aan in Remouchamps. Hier passeerden we ‘s avonds nog eens, dan om La Redoute aan te vallen.

Iets voorbij Aywaille veranderde het parcours ten opzichte van het jaar ervoor, maar wat niet veranderde was het feit dat het niet vlak was, maar erg steile stukken zaten er nog niet in. Het weer was nog steeds niet optimaal, de perioden van hardere regen wisselden af met iets zachtere regen. Sowieso is het soms moeilijk te weten of je nat wordt van het opspattend vocht, of van de regen. Gelukkig was het niet erg koud.

De eerste stop bereikten we na bijna twee uur: Bomal. Een erg goed verzorgde stop, alles ging vlot en na een 10 minuutjes konden we Bomal verlaten. Bij het buitenrijden van Bomal besliste één van mijn bommetjes om uit de houder te vallen. Parijs – Roubaix was er geen probleem voor, maar één put in de Ardennen was te heftig voor de houder.

De nieuwe route is erg mooi, en volgens mij evenveel klimmen, maar veel gelijkmatiger. Ik was wel blij als ik het bord Samrée zag, want dat wou zeggen dat we mochten afdalen richting La Roche-en-Ardenne. Een afdaling van een 8 tal kilometer, zo gaan de kilometers snel voorbij natuurlijk. Het enige nadeel als je veel daalt, is dat je natuurlijk terug moet klimmen, én dat langs de eerste officiële klim van de dag: Côte de La Roche-En-Ardenne. Het ging nog steeds behoorlijk vlot, maar toch voelde je al dat er iets in de benen zat. Van vorig jaar wist ik dat het stuk dat nu volgde me een eerste keer gekraakt had. En ook nu voelde ik dat het hier toch lastig ging. Peter reed wederom erg sterk en heeft de klasse om een hoog tempo te kunnen rijden, of kort te versnellen. Dat heb ik nooit gehad, waardoor ik meestal de aansluiting met de groep net mis, en dan op enkele meters blijf hangen.

Intussen was het weer wel al verbeterd, en zagen we heel soms de zon even opduiken. De wegen werden op sommige plekken ook al droger, al had de wind hier ook wel mee te maken. Hij waaide toch wel stevig, maar gelukkig was het na bevoorrading 2 grotendeels meewind.

Na bijna 5 uur kwamen we aan op de 2e bevoorrading in Bastogne. 112 km hadden we op dat moment afgelegd, en het was tijd om goed bij te tanken, want vanaf nu zou het wel eens wat lastiger kunnen worden. De volgende bevoorrading werd op 60 kilometer aangekondigd (of heb ik dat bord nu zo verkeerd gezien).

Na Bastogne ging het in vliegende vaart. We konden aansluiten in een groepje met Jasper Verduyn, die vorig jaar de 8hr van Francorchamps won. Op de lange rechte baan ging het vlotjes, maar eens het klom, liet ik hen maar rijden. Peter kon waarschijnlijk nog gemakkelijk aanpikken, maar hij was zo vriendelijk om weer wat in te houden.

Houffalize kwam nu toch wel dicht, en daar lag de Côte St. Roche op ons te wachten. Dit is zo één van die hellingen waarbij ik tevreden ben dat ik een triple heb, en ik denk dat Peter ook wel even vloekte op zijn compact. Ik moest niet echt 100% diep gaan om boven te geraken, dus dat stemde me wel positief, al besloot ik op de volgende hellingen toch maar mooi mijn tempo te rijden en mij van niemand iets aan te trekken qua snelheid. We waren dan wel al over halfweg, maar dat wou toch nog zeggen dat er nog een 130 kilometer kwamen.

Na 146 km zag ik opeens een herkenbaar bord: “bevoorrading”. Ik had het dus verkeerd gezien bij de vorige bevoorrading. Voor de derde keer mochten we ons volproppen met meli-koeken, suikerwafels en wat fruit. Het ging steeds minder goed binnen, maar ach, beter dan niets. Net als we beslisten om te vertrekken, openden de hemelsluizen zich opnieuw. Het begon nu wel heel hard te regenen, en we zaten bijna op het hoogste punt, dus dat wou zeggen dat er een afdaling in de regen volgde. Het was toch wel erg fris. Op zo’n momenten heb je spijt dat je geen handschoentjes draagt.

De volgende 20 kilometer gingen lichtjes bergaf en konden we wat verschuilen in een groepje, met als locomotief Peter. Niet zo ver voor de Wanne liet ik hem rijden, want ik wou de Wanne al niet té uitgeput aanvatten. Hij had het gelukkig door en samen draaiden we op. Erg vlot ging het niet, vooral het tweede deel, maar het was toch sneller dan vorig jaar.

Bovenop de Wanne heb ik eventjes uitgeblazen, want er was maar 1 afdaling tot aan de Stockeu. Op de Stockeu brak vorig jaar de veer, en nu leek dat ook wel, maar in tegenstelling tot vorig jaar vloog niet iedereen mij voorbij, dus leek het mij wel beter te gaan. Ik voelde dat er nu toch nog wel meer in de benen zat dan vorig jaar.

In Stavelot, tussen de Stockeu en de Haute Levée, lag de vierde en voorlaatste bevoorrading. Nu ging er een behoorlijk zwaar stuk komen met de Rosier en La Redoute. Vol goede moed begonnen we hieraan, al waren we al 8u21 onderweg (en de goesting werd toch al wat minder). Over de Haute Levée kan ik kort zijn, de eerste kilometer ging niet zo super, maar eens het wat minder steil was, ging het behoorlijk.

De Rosier leek vorig jaar een eindeloze onderneming, nu had ik het idee dat dit hier een heel stuk vlotter ging. Eigenlijk is het wel een helling die me moet liggen en die ik nog eens zal moeten doen zonder eerst naar Bastenaken te rijden.

Vanaf de Rosier was het gelukkig weer een goed lopend stuk, en we konden ons opnieuw in een goede groep nestelen. Tot aan de voet van La Redoute waren er nu nog 27 kilometer, en op minder dan een uurtje stonden we daar én veel krachten waren er niet verspild.

In de editie van 2014 lag de laatste bevoorrading aan de voet van La Redoute, nu er voorbij. Voor iemand zoals ik, die altijd moeite heeft met opnieuw in gang komen, is dat ideaal! Aan de voet maakte Peter een schakelfoutje waardoor hij even moest stoppen, ik reed rustig door, wetende dat hij me daarna toch zou voorbij vliegen. Met alle moeite van de wereld ben ik bovengeraakt, en daar heb ik toch eventjes moeten staan uithijgen. Het lastigste was volgens mij nu achter de rug, want de resterende klimmen waren zo heftig niet meer.

Zoals reeds gezegd lag de bevoorrading nu net na La Redoute, in Sprimont, om vervolgens richting de Roche Aux Faucons te gaan. Dé helling waar ik me nog steeds het SMSje van Jan over herinner toen ik ‘boven’ was: “Heb je de uitloper al gehad?” Daarom besliste ik om deze keer niet boven even te stoppen, maar gewoon door te rijden. Op de uitloper zag ik naast mezelf nog veel andere stervende zwanen, maar… ik zag ook een blauwe hemel. De zon kwam er intussen ook al door dus het beloofde een finale te worden in de zon.

Wat restte was nog de duik naar Luik, langsheen de oude staalfabrieken en het stadion van Standard Liège om zo tussen de woonwijken de Saint Nicolas aan te vatten. Het was een voordeel dat ik deze vorig jaar al eens gedaan had, waardoor ik heel wat herkenningspunten had. Het ging al bij al nog behoorlijk, geen toptijd, maar toch was ik wel tevreden! De laatste officiële helling zat erop! Wat nog restte was de aankomststrook naar Ans. Daar is het altijd wat opletten, want je rijdt tussen al het verkeer, en niet elke chauffeur vindt al die wielertoeristen zo tof!

Boven aan Ans zaten de 264 km erop! De resterende kilometertjes brachten ons terug bergaf naar de Maas, waar we rond 20 voor 8 aankwamen, moe maar zeer voldaan. In tegenstelling tot vorig jaar was de finish wel nog open, waardoor we ons nummer nog konden inwisselen voor een t-shirt (leuk trouwens dat er nu eentje speciaal voor de volledige afstand was). Daarnaast ook een medaille opgehaald én het rennertje van de volledige Skoda Classic Challenge! Vorig jaar was het een kasseisteen, nu kregen we een miniatuurrennertje als beloning!

Aan een tafeltje heb ik nog even wat nagekaart met Peter. Het was een zware editie geweest door de regen, al hadden de voorspellingen het nog iets erger gezegd. Al bij al zijn we er goed doorgekomen, maar we kunnen wel stellen dat Luik de zwaarste van de serie is!  Het globale gevoel is echter zeer goed! We hebben het maar weer eens gedaan, dit pakken ze ons niet meer af!

Luik-Bastenaken-Luik zal nooit mijn favoriete tocht worden, maar het is toch wel grenzenverleggend! Vorig jaar hier enorm afgezien, dit jaar gewoon afgezien. Ik was blij dat ik mijn eigen tempo heb kunnen rijden en af en toe gezegd heb tegen Peter dat het té snel ging, of het ging opnieuw een lijdensweg worden. Hem ligt dit werk duidelijk beter, maar dat heb je met toppers, die zijn overal goed in.

Wederom bedankt aan iedereen voor de reacties en het meeleven! Peter natuurlijk opnieuw voor het gebruik van de mobilhome en het gezelschap! Het waren 3 lastige tochten, maar we hebben dat goed gedaan, al zeg ik het zelf! Het thuisfront, en in het bijzonder Magalia, wil ik danken voor alle steun, en het aanhoren van het geklaag ;-).