Ronde van Vlaanderen 2015
Nadat ik vorig jaar Parijs – Roubaix en Luik – Bastenaken – Luik samen met Peter reed, stelde ik hem eind vorig jaar voor om ook eens de Ronde van Vlaanderen te doen. Voor hem een volledig nieuwe streek, en zo kon hij ook deze klassieker toevoegen aan zijn palmares.
Op vrijdagavond kwam Peter al over vanuit Nederland, om hier de laatste krachten op te doen (en natuurlijk ook te blijven overnachten). Na een gezellige avond konden we gaan slapen voor een toch wel korte nacht. Rond 5 u ging de wekker af om te ontbijten en te vertrekken naar Oudenaarde. Daar wachtte mijn pa ons op voor een enkel ritje naar Brugge, de retour was per fiets.
Onderweg begon het al lichtjes te regenen. De buienradar en KMI app gaven echter aan dat het niet veel zou zijn. In Brugge was het terug wat droger, wat ons hoop gaf. Het bleek valse hoop, want bij het rijden naar de start begon het terug meer en meer te regenen, wat het zelf soms wat gevaarlijk glad maakte in Brugge.
Aan een rustig tempo vertrokken we uit Brugge rond 7u20. Iets later dan gehoopt misschien, maar we hadden beslist het rustig aan te doen, dus erg was dat niet. Er was nog tijd genoeg (hoopten we).
De voorbije keren had ik bij de aanvangsfase steeds het gevoel dat het erg snel ging in groepen, deze keer werd er dankzij het slechte weer wat rustiger gereden. Af en toe kwam er wel een groepje iets sneller voorbij, en zo probeerden we van groepje naar groepje mee te gaan, zonder al teveel krachten te verspillen.
Op een bepaald moment passeerde Thomas (waarmee ik vorig jaar de Ronde reed) ons, even aangepikt met zijn groepje, al ging het toch wel snel. Tot aan de eerste bevoorrading hebben we meestal in dezelfde groep gezeten. Bij de bevoorrading was het echter druk, waardoor we elkaar daar wat uit het oog verloren.
Intussen bleef het maar regenen en erg warm was het ook niet, al had ik vooral last (zoals denk ik de meerderheid van de deelnemers) aan de handen. De handschoenen waren doorweekt, en ik kreeg de handen echt niet warm. Lang stoppen was er dan ook niet bij en ergens waren we blij dat de eerste hoogtemeters eraan kwamen. Ok, wat je rond Kortrijk vindt is niet te vergelijken met wat nog ging komen, maar het zorgde wel dat je eventjes wat warmer kreeg.
Even later werd ook de eerste echte officiële helling aangedaan: de Tiegemberg. Weinig over te zeggen, want na een goeie 90 km kan en mag die geen probleem zijn. Ik voelde tijdens het klimmen wel dat het behoorlijk goed ging.
Bij de tweede bevoorrading was het serieus klappertanden, erg lang wachten was er niet bij. Wat meli-koeken naar binnen gewerkt, zodat we er weer wat tegenaan konden. Langs de Schelde even gestopt om de remmen bij te regelen, want de regen had de remblokjes wat doen verdwijnen. Gelukkig was het op dat moment al een 20 tal minuutjes droog, waardoor de straten zelfs al wat begonnen op te drogen.
Na 126 km en iets meer dan 5 uur rijden kwamen we aan de heuvelzone aan, met als eerste de Wolvenberg. Gezwinder dan vorig jaar reed ik naar boven, waarna direct de eerste kasseistrook voor de wielen werd geschoven: de Ruiterstraat. Het teken dat er een periode van kasseien aankwam, want even later doorkruisten we Mater op de kasseien van Kerkgate.
Ik kwam de stroken telkens ietsje sneller dan Peter boven / voorbij, wat me wat ruimte gaf om eventjes terug op adem te komen. Ik merkte wel dat het trainingswerk geloond heeft, want ik had het gevoel dat ik de Molenberg erg goed naar boven reed.
Na de Molenberg was er enkel nog de Paddestraat over vooraleer we aan bevoorrading 3 aankwamen. Op de Paddestraat even last gehad van een Italiaans busje dat voor mijn wielen kwam gereden en niet direct opzij wou gaan. De kasseien waren gelukkig al deels opgedroogd, al voelde ik soms nog het achterwiel doorslippen.
De Haaghoek was de volgende lastige strook. In de afdaling het spoor van Peter gevolgd, op het stukje bergop even volle bak gegaan en de rest van de kasseistrook rustig afgewerkt, want na de Haaghoek was het de Leberg opdraaien. Eens voorbij de Leberg ging het direct richting Berendries. Op de Berendries voelde ik voor de eerste keer de benen tegensputteren, iets wat op de Valkenberg ook gebeurde. De eerste uren ging het dan niet erg snel, maar door de regen verspil je wel wat meer krachten dan je wil natuurlijk.
De Eikenberg was de laatste helling alvorens we opnieuw richting Oudenaarde reden om er nog eens van de bevoorrading te genieten. Het was kwestie van genoeg te eten en te drinken, want het zwaarste stuk kwam er nu aan, te beginnen met de Koppenberg
In tegenstelling tot vorig jaar was het nu behoorlijk druk op de Koppenberg. Het leek alsof er een wandeling bezig was, want je zag al snel mensen te voet gaan. Zelf geprobeerd om door te rijden tot op het einde, maar het steilste stuk was een metertje of 5 te lang. Het achterwiel kwam in de modder terecht, waardoor de kracht weg was. Snel opzij gesprongen zodat Peter kon passeren, maar ook hij raakte jammergenoeg vast.
Uiteindelijk tijdens onze wandeling naar de top amper 4 man zien bovenkomen (en allemaal van dezelfde club, die hadden de juiste bevoorrading genomen ;-)). Erg jammer, maar de drukte en de regen maakte het onmogelijk.
Tijd om te treuren was er niet, want alles kwam nu snel na elkaar. De Mariaborrestraat, Steenbeekdries en Stationsberg zorgden voor een strook van 2 km kasseien. Vooral de Stationsberg is niet mijn favoriet. Afdalen op kasseien is nooit leuk, en al zeker niet na bijna 200 km.
De Taaienberg was de volgende helling, en die was inderdaad erg ’taai’. Geprobeerd om op de kasseien te blijven, en in tegenstelling tot vorig jaar lukte dit ook. Ik zag Peter ook al snel lachend bovenkomen, het zat nog goed bij hem! Topper!
Bovenop de Kaperij stond Red Bull om ons vleugels te geven, ideaal, want enkele kilometers verder lag de Kanarieberg.
Bovenaan stond Magalia te supporteren (en mijn pa was telefonisch aan het supporteren). Erg leuk, en in tegenstelling tot vorig jaar zag ze me niet echt naar boven kruipen, maar iets gezwinder (hoop ik toch).
Na een korte stop ging het alweer naar beneden, en zoals Peter zegt “Nu weten we dat het terug omhoog gaat gaan”. En dat omhoog, dat was deze keer de Oude Kruisstraat. De eerste meters (zonder kasseien) gingen nog vlot. Op de kasseien ging het al iets minder. En in de klim naar de Hotond zelf voelde ik wat Sep Vanmarcke vandaag ook voelde, de benen leeg door een hongerklopje. Vlug wat energie opgedaan zodat ik de Karnemelkbeekstraat ook overleefde om daar een laatste keer te bevoorraden.
Met een terug gevulde maag en vol goede moed ging het naar de laatste 2 hellingen. Het kon nu niet meer mislopen! Op de Kwaremont ging het meer dan behoorlijk, niet al té diep moeten gaan.
De Paterberg was de laatste, ik waarschuwde Peter net voor de bocht naar rechts nog: vergeet niet terug te schakelen, bleek mijn ketting toch wel niet goed te liggen zeker. De ketting blokkeerde en het tempo was er volledig uit. Aangezien ik nog maar 3 meter ver was gekozen om terug te keren en opnieuw te beginnen.
Gezwind was het niet, maar we kwamen boven op de laatste helling. Enkel nog wat vlakke kilometers richting Oudenaarde tot aan de finish, al vielen ze nog behoorlijk tegen want de wind zat niet mee.
Rond 19u19 kwamen we aan de officiële finish. 245 km achter de rug, 12u30 onderweg waarvan 5 uur in de regen. Was het zo blijven regenen dan waren we waarschijnlijk vroegtijdig gestopt, maar goed. Je bent Flandrien of je bent het niet hé Peter.
Met een super gevoel gefinished. De conditie is zoals ze moet zijn! De kennismaking tussen Peter en de Vlaamse Ardennen was ook erg goed verlopen, al mag hij nu niet denken dat het hier steeds regent ;-). Hij bleef lachen en had overal plezier in (alhoewel het iets minder was in de regen).
Enkele videootjes staan op de officiële site. Op Strava staat de volledige opname van de rit.
Hierbij wil ik Peter bedanken voor de erg gezellige dag, mijn vader om ons naar Brugge te voeren, Magalia voor de steun en het supporteren op de Kanarieberg. En natuurlijk ook iedereen die een reactie achterliet op de sociale media. Duizendmaal dank!
One comment
Nadat ik vorig jaar Parijs – Roubaix en Luik – Bastenaken – Luik samen met Peter reed, stelde ik hem eind vorig jaar voor om ook eens de Ronde van Vlaanderen te doen. Voor hem een volledig nieuwe streek, en zo kon hij ook deze klassieker toevoegen aan zijn palmares.
Op vrijdagavond kwam Peter al over vanuit Nederland, om hier de laatste krachten op te doen (en natuurlijk ook te blijven overnachten). Na een gezellige avond konden we gaan slapen voor een toch wel korte nacht. Rond 5 u ging de wekker af om te ontbijten en te vertrekken naar Oudenaarde. Daar wachtte mijn pa ons op voor een enkel ritje naar Brugge, de retour was per fiets.
Onderweg begon het al lichtjes te regenen. De buienradar en KMI app gaven echter aan dat het niet veel zou zijn. In Brugge was het terug wat droger, wat ons hoop gaf. Het bleek valse hoop, want bij het rijden naar de start begon het terug meer en meer te regenen, wat het zelf soms wat gevaarlijk glad maakte in Brugge.
Aan een rustig tempo vertrokken we uit Brugge rond 7u20. Iets later dan gehoopt misschien, maar we hadden beslist het rustig aan te doen, dus erg was dat niet. Er was nog tijd genoeg (hoopten we).
De voorbije keren had ik bij de aanvangsfase steeds het gevoel dat het erg snel ging in groepen, deze keer werd er dankzij het slechte weer wat rustiger gereden. Af en toe kwam er wel een groepje iets sneller voorbij, en zo probeerden we van groepje naar groepje mee te gaan, zonder al teveel krachten te verspillen. Op een bepaald moment passeerde Thomas (waarmee ik vorig jaar de Ronde reed) ons, even aangepikt met zijn groepje, al ging het toch wel snel. Tot aan de eerste bevoorrading hebben we meestal in dezelfde groep gezeten. Bij de bevoorrading was het echter druk, waardoor we elkaar daar wat uit het oog verloren.
Intussen bleef het maar regenen en erg warm was het ook niet, al had ik vooral last (zoals denk ik de meerderheid van de deelnemers) aan de handen. De handschoenen waren doorweekt, en ik kreeg de handen echt niet warm. Lang stoppen was er dan ook niet bij en ergens waren we blij dat de eerste hoogtemeters eraan kwamen. Ok, wat je rond Kortrijk vindt is niet te vergelijken met wat nog ging komen, maar het zorgde wel dat je eventjes wat warmer kreeg.
Even later werd ook de eerste echte officiële helling aangedaan: de Tiegemberg. Weinig over te zeggen, want na een goeie 90 km kan en mag die geen probleem zijn. Ik voelde tijdens het klimmen wel dat het behoorlijk goed ging.
Bij de tweede bevoorrading was het serieus klappertanden, erg lang wachten was er niet bij. Wat meli-koeken naar binnen gewerkt, zodat we er weer wat tegenaan konden. Langs de Schelde even gestopt om de remmen bij te regelen, want de regen had de remblokjes wat doen verdwijnen. Gelukkig was het op dat moment al een 20 tal minuutjes droog, waardoor de straten zelfs al wat begonnen op te drogen.
Na 126 km en iets meer dan 5 uur rijden kwamen we aan de heuvelzone aan, met als eerste de Wolvenberg. Gezwinder dan vorig jaar reed ik naar boven, waarna direct de eerste kasseistrook voor de wielen werd geschoven: de Ruiterstraat. Het teken dat er een periode van kasseien aankwam, want even later doorkruisten we Mater op de kasseien van Kerkgate.
Ik kwam de stroken telkens ietsje sneller dan Peter boven / voorbij, wat me wat ruimte gaf om eventjes terug op adem te komen. Ik merkte wel dat het trainingswerk geloond heeft, want ik had het gevoel dat ik de Molenberg erg goed naar boven reed.
Na de Molenberg was er enkel nog de Paddestraat over vooraleer we aan bevoorrading 3 aankwamen. Op de Paddestraat even last gehad van een Italiaans busje dat voor mijn wielen kwam gereden en niet direct opzij wou gaan. De kasseien waren gelukkig al deels opgedroogd, al voelde ik soms nog het achterwiel doorslippen.
De Haaghoek was de volgende lastige strook. In de afdaling het spoor van Peter gevolgd, op het stukje bergop even volle bak gegaan en de rest van de kasseistrook rustig afgewerkt, want na de Haaghoek was het de Leberg opdraaien. Eens voorbij de Leberg ging het direct richting Berendries. Op de Berendries voelde ik voor de eerste keer de benen tegensputteren, iets wat op de Valkenberg ook gebeurde. De eerste uren ging het dan niet erg snel, maar door de regen verspil je wel wat meer krachten dan je wil natuurlijk.
De Eikenberg was de laatste helling alvorens we opnieuw richting Oudenaarde reden om er nog eens van de bevoorrading te genieten. Het was kwestie van genoeg te eten en te drinken, want het zwaarste stuk kwam er nu aan, te beginnen met de Koppenberg
In tegenstelling tot vorig jaar was het nu behoorlijk druk op de Koppenberg. Het leek alsof er een wandeling bezig was, want je zag al snel mensen te voet gaan. Zelf geprobeerd om door te rijden tot op het einde, maar het steilste stuk was een metertje of 5 te lang. Het achterwiel kwam in de modder terecht, waardoor de kracht weg was. Snel opzij gesprongen zodat Peter kon passeren, maar ook hij raakte jammergenoeg vast.
Uiteindelijk tijdens onze wandeling naar de top amper 4 man zien bovenkomen (en allemaal van dezelfde club, die hadden de juiste bevoorrading genomen ;-)). Erg jammer, maar de drukte en de regen maakte het onmogelijk.
Tijd om te treuren was er niet, want alles kwam nu snel na elkaar. De Mariaborrestraat, Steenbeekdries en Stationsberg zorgden voor een strook van 2 km kasseien. Vooral de Stationsberg is niet mijn favoriet. Afdalen op kasseien is nooit leuk, en al zeker niet na bijna 200 km.
De Taaienberg was de volgende helling, en die was inderdaad erg ’taai’. Geprobeerd om op de kasseien te blijven, en in tegenstelling tot vorig jaar lukte dit ook. Ik zag Peter ook al snel lachend bovenkomen, het zat nog goed bij hem! Topper!
Bovenop de Kaperij stond Red Bull om ons vleugels te geven, ideaal, want enkele kilometers verder lag de Kanarieberg.
Bovenaan stond Magalia te supporteren (en mijn pa was telefonisch aan het supporteren). Erg leuk, en in tegenstelling tot vorig jaar zag ze me niet echt naar boven kruipen, maar iets gezwinder (hoop ik toch).
Na een korte stop ging het alweer naar beneden, en zoals Peter zegt “Nu weten we dat het terug omhoog gaat gaan”. En dat omhoog, dat was deze keer de Oude Kruisstraat. De eerste meters (zonder kasseien) gingen nog vlot. Op de kasseien ging het al iets minder. En in de klim naar de Hotond zelf voelde ik wat Sep Vanmarcke vandaag ook voelde, de benen leeg door een hongerklopje. Vlug wat energie opgedaan zodat ik de Karnemelkbeekstraat ook overleefde om daar een laatste keer te bevoorraden.
Met een terug gevulde maag en vol goede moed ging het naar de laatste 2 hellingen. Het kon nu niet meer mislopen! Op de Kwaremont ging het meer dan behoorlijk, niet al té diep moeten gaan.
De Paterberg was de laatste, ik waarschuwde Peter net voor de bocht naar rechts nog: vergeet niet terug te schakelen, bleek mijn ketting toch wel niet goed te liggen zeker. De ketting blokkeerde en het tempo was er volledig uit. Aangezien ik nog maar 3 meter ver was gekozen om terug te keren en opnieuw te beginnen.
Gezwind was het niet, maar we kwamen boven op de laatste helling. Enkel nog wat vlakke kilometers richting Oudenaarde tot aan de finish, al vielen ze nog behoorlijk tegen want de wind zat niet mee.
Rond 19u19 kwamen we aan de officiële finish. 245 km achter de rug, 12u30 onderweg waarvan 5 uur in de regen. Was het zo blijven regenen dan waren we waarschijnlijk vroegtijdig gestopt, maar goed. Je bent Flandrien of je bent het niet hé Peter.
Met een super gevoel gefinished. De conditie is zoals ze moet zijn! De kennismaking tussen Peter en de Vlaamse Ardennen was ook erg goed verlopen, al mag hij nu niet denken dat het hier steeds regent ;-). Hij bleef lachen en had overal plezier in (alhoewel het iets minder was in de regen).
Enkele videootjes staan op de officiële site. Op Strava staat de volledige opname van de rit.
Hierbij wil ik Peter bedanken voor de erg gezellige dag, mijn vader om ons naar Brugge te voeren, Magalia voor de steun en het supporteren op de Kanarieberg. En natuurlijk ook iedereen die een reactie achterliet op de sociale media. Duizendmaal dank!
Wouter,
Je hebt het weer gedaan hé.
Je bent een kei en ik herinner me nog levendig de manier waarop je mij er ook over loodste.
Sterk gedaan en een dikke proficiat aan Peter en jij.