28/02 – Kuurne – Brussel – Kuurne
Net zoals vorig jaar stond Kuurne – Brussel – Kuurne op het programma. Vorig jaar was mijn ‘compagnon de route’ Jan, dit jaar koos ik ervoor om met Merijenniezere en enkele van Cyclo4Cancer af te spreken. Ik parkeerde mijn wagen bij Johan om van daaruit naar de Houwitzer (zeg niet zomaar tank tegen een Houwitzer) te rijden. Na enkele minuten kwam de rest ook aangereden en konden we richting Kuurne.
Aan de inschrijving was het erg druk, vooral aan de rijen voor de licentie-houders, maar zodra we ingeschreven waren (en de stickers op de helm geplakt hadden) konden we vertrekken. Het tempo was direct stevig en het was voor mij aanklampen om mee te kunnen. De teller was meer boven de 30 per uur, in tegenstelling tot sommige andere is het niet mijn specialiteit om uit de wind te zitten, waardoor ik vaak terug moest aanklampen. Ideaal was het niet, zeker omdat het niet 100% vlak was én er heel veel wind was.
Na een kilometer of 50 doemde de zijkant van de Oude Kwaremont op. Samen met David begon ik behoorlijk achteraan, maar in tegenstelling tot hem kon ik niet het ganse peloton voorbij steken, de snelle aanvangsfase had zijn tol ge-eist. Op de kasseien van de Oude Kwaremont zelf (de uitloper) ging het wel behoorlijk goed, al zat ik wat ingesloten om echt snel te kunnen gaan). Gelukkig stond de rest van de groep boven te wachten..
In de afdaling was er een platte band, waardoor er eventjes een rustpauze was. Eentje die me goed deed, want ik vond mijn tweede adem, al verloor ik net voor de bevoorrading weer eventjes de aansluiting.
De laatste helling van de dag was Nokereberg, maar daarvoor was er nog een uitgebreide bevoorrading. Van Nokere ging het naar de Leie waar een stop & go was van Red Bull. Met vernieuwde krachten konden we zo het laatste stuk tegenwind naar de finish aanvangen. Aangezien de meesten al eventjes hadden moeten rijden tot aan de start (of het welletjes vonden qua kilometers) bleven we met 2 over om naar de finish te rijden. We probeerden ons af en toe wat uit de wind te zetten, maar vaak zaten we al snel terug vooraan het groepje tempo te maken.
Net voorbij de finish teruggedraaid richting Desselgem. Na 122 km stond ik terug aan de auto met een goed gevoel. De snelle openingsfase was niets voor mij, maar het teken dat ik op het einde toch nog wat over had gaf me wel vertrouwen voor wat nog komt.
Be the First to comment.
Net zoals vorig jaar stond Kuurne – Brussel – Kuurne op het programma. Vorig jaar was mijn ‘compagnon de route’ Jan, dit jaar koos ik ervoor om met Merijenniezere en enkele van Cyclo4Cancer af te spreken. Ik parkeerde mijn wagen bij Johan om van daaruit naar de Houwitzer (zeg niet zomaar tank tegen een Houwitzer) te rijden. Na enkele minuten kwam de rest ook aangereden en konden we richting Kuurne.
Aan de inschrijving was het erg druk, vooral aan de rijen voor de licentie-houders, maar zodra we ingeschreven waren (en de stickers op de helm geplakt hadden) konden we vertrekken. Het tempo was direct stevig en het was voor mij aanklampen om mee te kunnen. De teller was meer boven de 30 per uur, in tegenstelling tot sommige andere is het niet mijn specialiteit om uit de wind te zitten, waardoor ik vaak terug moest aanklampen. Ideaal was het niet, zeker omdat het niet 100% vlak was én er heel veel wind was.
Na een kilometer of 50 doemde de zijkant van de Oude Kwaremont op. Samen met David begon ik behoorlijk achteraan, maar in tegenstelling tot hem kon ik niet het ganse peloton voorbij steken, de snelle aanvangsfase had zijn tol ge-eist. Op de kasseien van de Oude Kwaremont zelf (de uitloper) ging het wel behoorlijk goed, al zat ik wat ingesloten om echt snel te kunnen gaan). Gelukkig stond de rest van de groep boven te wachten..
In de afdaling was er een platte band, waardoor er eventjes een rustpauze was. Eentje die me goed deed, want ik vond mijn tweede adem, al verloor ik net voor de bevoorrading weer eventjes de aansluiting.
De laatste helling van de dag was Nokereberg, maar daarvoor was er nog een uitgebreide bevoorrading. Van Nokere ging het naar de Leie waar een stop & go was van Red Bull. Met vernieuwde krachten konden we zo het laatste stuk tegenwind naar de finish aanvangen. Aangezien de meesten al eventjes hadden moeten rijden tot aan de start (of het welletjes vonden qua kilometers) bleven we met 2 over om naar de finish te rijden. We probeerden ons af en toe wat uit de wind te zetten, maar vaak zaten we al snel terug vooraan het groepje tempo te maken.
Net voorbij de finish teruggedraaid richting Desselgem. Na 122 km stond ik terug aan de auto met een goed gevoel. De snelle openingsfase was niets voor mij, maar het teken dat ik op het einde toch nog wat over had gaf me wel vertrouwen voor wat nog komt.