Sölden – dag 2
Na een rustige nacht in ons logementje (http://www.ferienwohnungevelynkneisl.de/) zaten we rond 8u rond de ontbijttafel. Dankzij de broodjesservice krijgen we hier elke dag verse koeken aan huis geleverd! Prima service!
Er was nog niet echt iets gepland de voorbije dag dus overliepen we de mogelijkheden. We kwamen uit op een bezoekje aan de Staubenfall, de grootste waterval van Tirol en een bezoek aan de Pitsburger See, een binnenmeer met water van rond de 23 graden.
Nadat onze broodjes gesmeerd waren en de frigoox gevuld vertrokken we met de wagen richting Umhausen (waar de parking aan de waterval is). Vanaf Sölden is het constant afdalen, rustig rijden. We werden enkel opgeschrikt door ‘Kijk daar, een fiat Freemont, nen rooien. Zo’n mooie auto!’ uit de mond van Denis.
De wagen werd geparkeerd aan de parking van het Otzi-dorp, een dorp uit de tijd van Otzi. Van daaruit was het nog zo’n 40 minuten wandelen volgens de bordjes. Over het parcours wisten we eigenlijk niets. Het was richting de voet van de waterval, maar dat was alles behalve vlak. Amai! Het pad liep bij momenten erg omhoog. Af en toe even een rustpauze nemen was de boodschap. Want we wouden er geraken.
Na bijna een uurtje stappen kwamen we aan de voet van de reusachtige waterval (159m). Onderweg waren we 2 keer het water moeten passeren. Iets dat Luka niet plezant meer vond. Hij weigerde ook maar 1 stap richting brug te zetten. In tegenstelling tot gisteren in het dorp was het hier echter niet mogelijk een andere brug te nemen (wel een andere weg, die we dan ook in het terugkeren deden). Er zat niet anders op dan Luka op te heffen en op de brug te zetten.
Beneden aan de voet van de waterval was er een pleintje voorzien met wat bankjes. Maga’s ma besloot hier samen met Luka de wacht te houden terwijl wij naar een eerste uitkijkpunt gingen. De waterval heeft 5 uitkijkpunten. De eerste lag maar een paar stappen hoger maar gaf al iets beter zicht. We beslisten nog een beetje hoger te gaan. Het was echter een lastig pad en een 100m voor punt 2 beslisten Maga en haar pa te stoppen en op het gemak af te dalen. Ikzelf wou nog eentje hoger (naar 3) omdat dit een punt was dat naast de waterval hing. Daar aangekomen was het erg nat, het water spatte langs alle kanten op en ik kwam dan ook goed nat van punt 3.
Aan punt 3 stond er een bordje dat het nog 10 minuten was tot de volgende. Ik wou dat punt eigenlijk ook nog zien. Uiteindelijk ben ik tot gans boven gestapt (en soms gelopen). Van daaruit had je natuurlijk een erg mooi zicht. Het was wel de moeite.
Na een snelle afdaling kwam ik weer beneden waar ze op mij stonden te wachten. Eventjes nog wat kiekjes geschoten en dan afgedaald richting de wagen om te picknicken.
Na de picknik ging het naar de Pitburger See. Om dit meer te bereiken moest je eerst met de wagen behoorlijk hoog klimmen. ’t was ook een lastige helling, gelukkig met de wagen.
Boven de auto geparkeerd op een gratis parking (wij stammen van de Nederlanders af é) en een toerke in het dorp gedaan en vervolgens richting het meer. Er moest een beetje afgedaald worden, maar al bij al niet zo heel ver. Aan het meer was het behoorlijk druk. Er mocht gezwommen worden wat heel wat zonnekloppers met zich meebracht. Nochtans niet echt gemakkelijk want er was niet echt een strand langs de kant waar wij aankwamen. 
We besloten een korte wandeling langs de rand van het meer te doen. Op een rustig punt hebben we ons even gezet en ik pootje gebaad. Het water was niet warm, maar ook niet kou. Het was wel aangenaam. Een school vissen hield ons de ganse tijd in de gaten.
Daarna rustig naar boven gewandeld richting de auto. Eerst nog even in een plaatselijk restaurantje gestopt om wat te drinken en daarna richting Oetz op zoek naar een souvenirswinkel. Erg veel heb je er hier niet en we hebben dan ook een paar dorpen gedaan vooraleer we eentje vonden, die niet echt veel speciaals had. Dan maar doorgereden tot aan het huisje, dat intussen 2 mensen extra huisvestte. We gingen normaal richting Sölden rijden, maar ik zag mijn vader klaarstaan om te vertrekken. Zij gingen het Vent-tal nog doen (een dal van 20 km, goed voor een hoogtemeter of 700). We besloten rechtsomkeer te maken en al eens hallo te zeggen.
Het was dan wel al 16u30 uur gepasseerd, toch besloot ik om ook de fiets op te springen en ze te vervoegen. Alé, zij gingen doorrijden, ik ging me verkleden en achterkomen en als zij er dan waren gewoon rechtsomkeer maken.
In tegenstelling tot gisteren ging het klimmen al iets beter. Al was het gisteren natuurlijk een stuk lastiger. Toen ik halfweg was kreeg ik bericht dat ze boven waren, maar nog even naar een hangbrug gingen gaan. Op die manier had ik nog wat tijd om verder te klimmen.
Op 2 km van de top zag ik opeens 2 moto’s afkomen met bekend volk erop. Even gevraagd hoever het nog was en dan besloten toch ook verder te klimmen.
Het lastigste stuk moest echter nog komen. Net voorbij het dorpje Vent moet je afslaan, een kleiner baantje naar omhoog. Weer ging het niet onder de 11%. Eens boven snel omgekeerd, want het was al bijna 18u. De afdaling ging vlot, weinig verkeer. Een paar tunnels, maar het achterlichtje zorgde ervoor dat het veilig was.
In totaal stonden er iets meer dan 40 km op de teller en toch een hoogtemeter of 700. Voldoende voor een avondritje.
Na een verkwikkende douche zijn we richting het stad gegaan en gaan eten in het Bergland hotel te Sôlden. Erg mooi restaurant en de hond was welkom. Er was erg veel keuze. Als aperitief kozen we met drie voor een alcoholvrije cocktail en we kregen elk een verschillende. Ze maakten er erg hun werk van.
’s avonds nog wat de fotootjes getoond, maar iedereen was behoorlijk moe en ging vroeg slapen. Morgen gaan we richting de Timmelsjoch. Misschien doe ik wel een stukje met de fiets. Ik zie nog wel. Zondag moet ik deze ook al doen, maar ’t is misschien niet dom hem nu ook al stuk te verkennen, zie dat ik er zondag niet geraak.
One comment
Na een rustige nacht in ons logementje (http://www.ferienwohnungevelynkneisl.de/) zaten we rond 8u rond de ontbijttafel. Dankzij de broodjesservice krijgen we hier elke dag verse koeken aan huis geleverd! Prima service!
Er was nog niet echt iets gepland de voorbije dag dus overliepen we de mogelijkheden. We kwamen uit op een bezoekje aan de Staubenfall, de grootste waterval van Tirol en een bezoek aan de Pitsburger See, een binnenmeer met water van rond de 23 graden.
Nadat onze broodjes gesmeerd waren en de frigoox gevuld vertrokken we met de wagen richting Umhausen (waar de parking aan de waterval is). Vanaf Sölden is het constant afdalen, rustig rijden. We werden enkel opgeschrikt door ‘Kijk daar, een fiat Freemont, nen rooien. Zo’n mooie auto!’ uit de mond van Denis.
De wagen werd geparkeerd aan de parking van het Otzi-dorp, een dorp uit de tijd van Otzi. Van daaruit was het nog zo’n 40 minuten wandelen volgens de bordjes. Over het parcours wisten we eigenlijk niets. Het was richting de voet van de waterval, maar dat was alles behalve vlak. Amai! Het pad liep bij momenten erg omhoog. Af en toe even een rustpauze nemen was de boodschap. Want we wouden er geraken.
Na bijna een uurtje stappen kwamen we aan de voet van de reusachtige waterval (159m). Onderweg waren we 2 keer het water moeten passeren. Iets dat Luka niet plezant meer vond. Hij weigerde ook maar 1 stap richting brug te zetten. In tegenstelling tot gisteren in het dorp was het hier echter niet mogelijk een andere brug te nemen (wel een andere weg, die we dan ook in het terugkeren deden). Er zat niet anders op dan Luka op te heffen en op de brug te zetten.
Beneden aan de voet van de waterval was er een pleintje voorzien met wat bankjes. Maga’s ma besloot hier samen met Luka de wacht te houden terwijl wij naar een eerste uitkijkpunt gingen. De waterval heeft 5 uitkijkpunten. De eerste lag maar een paar stappen hoger maar gaf al iets beter zicht. We beslisten nog een beetje hoger te gaan. Het was echter een lastig pad en een 100m voor punt 2 beslisten Maga en haar pa te stoppen en op het gemak af te dalen. Ikzelf wou nog eentje hoger (naar 3) omdat dit een punt was dat naast de waterval hing. Daar aangekomen was het erg nat, het water spatte langs alle kanten op en ik kwam dan ook goed nat van punt 3.
Aan punt 3 stond er een bordje dat het nog 10 minuten was tot de volgende. Ik wou dat punt eigenlijk ook nog zien. Uiteindelijk ben ik tot gans boven gestapt (en soms gelopen). Van daaruit had je natuurlijk een erg mooi zicht. Het was wel de moeite.
Na een snelle afdaling kwam ik weer beneden waar ze op mij stonden te wachten. Eventjes nog wat kiekjes geschoten en dan afgedaald richting de wagen om te picknicken.
Na de picknik ging het naar de Pitburger See. Om dit meer te bereiken moest je eerst met de wagen behoorlijk hoog klimmen. ’t was ook een lastige helling, gelukkig met de wagen.
Boven de auto geparkeerd op een gratis parking (wij stammen van de Nederlanders af é) en een toerke in het dorp gedaan en vervolgens richting het meer. Er moest een beetje afgedaald worden, maar al bij al niet zo heel ver. Aan het meer was het behoorlijk druk. Er mocht gezwommen worden wat heel wat zonnekloppers met zich meebracht. Nochtans niet echt gemakkelijk want er was niet echt een strand langs de kant waar wij aankwamen. 
We besloten een korte wandeling langs de rand van het meer te doen. Op een rustig punt hebben we ons even gezet en ik pootje gebaad. Het water was niet warm, maar ook niet kou. Het was wel aangenaam. Een school vissen hield ons de ganse tijd in de gaten.
Daarna rustig naar boven gewandeld richting de auto. Eerst nog even in een plaatselijk restaurantje gestopt om wat te drinken en daarna richting Oetz op zoek naar een souvenirswinkel. Erg veel heb je er hier niet en we hebben dan ook een paar dorpen gedaan vooraleer we eentje vonden, die niet echt veel speciaals had. Dan maar doorgereden tot aan het huisje, dat intussen 2 mensen extra huisvestte. We gingen normaal richting Sölden rijden, maar ik zag mijn vader klaarstaan om te vertrekken. Zij gingen het Vent-tal nog doen (een dal van 20 km, goed voor een hoogtemeter of 700). We besloten rechtsomkeer te maken en al eens hallo te zeggen.
Het was dan wel al 16u30 uur gepasseerd, toch besloot ik om ook de fiets op te springen en ze te vervoegen. Alé, zij gingen doorrijden, ik ging me verkleden en achterkomen en als zij er dan waren gewoon rechtsomkeer maken.
In tegenstelling tot gisteren ging het klimmen al iets beter. Al was het gisteren natuurlijk een stuk lastiger. Toen ik halfweg was kreeg ik bericht dat ze boven waren, maar nog even naar een hangbrug gingen gaan. Op die manier had ik nog wat tijd om verder te klimmen.
Op 2 km van de top zag ik opeens 2 moto’s afkomen met bekend volk erop. Even gevraagd hoever het nog was en dan besloten toch ook verder te klimmen.
Het lastigste stuk moest echter nog komen. Net voorbij het dorpje Vent moet je afslaan, een kleiner baantje naar omhoog. Weer ging het niet onder de 11%. Eens boven snel omgekeerd, want het was al bijna 18u. De afdaling ging vlot, weinig verkeer. Een paar tunnels, maar het achterlichtje zorgde ervoor dat het veilig was.
In totaal stonden er iets meer dan 40 km op de teller en toch een hoogtemeter of 700. Voldoende voor een avondritje.
Na een verkwikkende douche zijn we richting het stad gegaan en gaan eten in het Bergland hotel te Sôlden. Erg mooi restaurant en de hond was welkom. Er was erg veel keuze. Als aperitief kozen we met drie voor een alcoholvrije cocktail en we kregen elk een verschillende. Ze maakten er erg hun werk van.
’s avonds nog wat de fotootjes getoond, maar iedereen was behoorlijk moe en ging vroeg slapen. Morgen gaan we richting de Timmelsjoch. Misschien doe ik wel een stukje met de fiets. Ik zie nog wel. Zondag moet ik deze ook al doen, maar ’t is misschien niet dom hem nu ook al stuk te verkennen, zie dat ik er zondag niet geraak.
Timmelsjoch is zeer mooie klim!! Als je is zware en steile klim wil doen moet je naar de Rettenbachferner fietsen, 15km serieus steil klimmen! Veel succes in de radmarathon!
Grtz Jan