“Eén is geen”. Het is niet alleen de titel van een hitje van Tom Waes, het slaat ook over mijn Fiertelommegang-ervaring. Vorig jaar had ik hem als nieuwe inwoner al meegedaan, maar ook dit jaar wou ik hem nog eens doen. Robrecht had dit jaar beetje teveel werk in ’t huis, dus hij kon er jammergenoeg niet bijzijn. Samen dus met de schoonvader aangezet.

Nog een verschilpunt met vorig jaar was dat Luka er nu voor gekozen had om de laatste 10 kilometer mee te wandelen. De eerste 10 had hij vorig jaar al meegedaan en hij wou Ronse eens van een andere kant zien.
Zo stonden we om 8u met 2 aan de St. Hermeskerk. Eerst nog eens naar de passage van ’t schrijn gekeken en dan aangezet. Net zoals vorig jaar kozen we ervoor om voor ’t schrijn te lopen.

Het begin is altijd moeilijk, zeker als de Kruisstraat direct na de start ligt. Nuja, we waren nog fris en konden er tegen. Na een korte (cola)stop in Louise-Marie bereikten we het hoogste punt van het eerste deel, het muziekbos. Langs de Kanarieberg, die ik meer vanuit andere richting én van op de fiets ken, bereikten we het industriepark van Ronse. Daar waren we net iets te rap, waardoor onze bevoorrading even in het water viel. We besloten dan maar een beetje verder de bevoorrading te nutten.

Na iets van 13 km stond Magatje klaar met wat proviand. Wederom wat gedronken en we konden er weer tegenaan. Het iets vlakker stuk kwam eraan. Enerzijds is dat natuurlijk gemakkelijker, maar de wind zat een beetje verkeerd, waardoor het toch ook een zwaar stuk was eigenlijk.

Aan het slachthuis van Matanza hadden we een tweede bevoorradingspunt gepland én kwam er extra volk ons vergezellen. Mijn ouders wouden ook eens de beentjes strekken en vervoegden ons voor de laatste 10 kilometer. Voor hen ook eens een andere manier om Ronse te leren kennen. Ideaal was het niet voor ons, want ’t is natuurlijk een verschil, 20 km in de benen of niets. Nuja… Daarnaast was ook Luka erbij, dolenthousiast omdat hij met mijn vader mocht meewandelen.

Na een heerlijke sandwich (dankzij catering Magalia! Merci!) konden we er weer tegenaan. Er kwamen een paar lastige stukken aan. Enerzijds een landweg in de open vlakte (tegenwind). Daarna wachtte ons de Karnemelkstraat. Met de fiets is die ook erg lastig (en gaat het in mijn geval soms maar even snel als tevoet). Halverwege begon het dan ook nog eens goed door te regenen. Frank DB had nochtans gezegd dat het in de namiddag beter weer ging worden. We hadden waarschijnlijk te maken met een plaatselijke bui. Toch wel goed nat bereikten we de grote baan tussen Berchem en Ronse. Een kleine 2 kilometer moesten we nog doen om het hoogste punt van Ronse te bereiken.

Op de Hotond eventjes gestopt om wat te drinken, kwestie van voldoende krachten te hebben om de afdaling naar Ronse in te zetten. In deze afdaling werden we opgewacht door een supportersclub ter hoogte van Katherina en Robrecht (en konden we wederom van een drankje genieten). Erg lang konden we niet stoppen, want onze taxi stond reeds te wachten beneden.

We kwamen allemaal goed aan. De één al met iets meer pijn als de ander. Al bij al viel het nog goed mee. Rechtstaan was de dag erna echter niet zo gemakkelijk.

Volgend jaar een derde fiertel? Waarschijnlijk wel. Maar misschien wachten we zolang nog niet om hem nog eens te doen. Nu vrijdag staat er een nachtelijke fiertel gepland. Misschien dat we die ook meepikken. En volgend jaar kunnen we de Fiertel misschien als voorbereiding op de dodentocht doen…