Davitamonclassic
Vandaag stond de Davitamonclassic op het programma. Een rit die ik al een paar keer gereden heb. In feite heb ik nog maar één editie overgeslagen (en één editie de helft van het parcours gereden). Sedert 2005 is de organisatie alleen maar gegroeid. Beetje teveel, waardoor ze nu maar om de 2 jaar plaats heeft. Het lag nog niet erg lang op voorhand vast dat ik dit jaar ook aan de start zou staan, maar uiteindelijk toch gestart samen met mijn Ronde Van Vlaanderen kompaan Eddy.
Gisteravond kwam Robrecht aan tafel echter af met een voorstel voor Magatje: of ze het zag zitten om de 50 kilometer te rijden. In feite werd de vraag meer al lachend gesteld, maar door de goeie ervaring in het verleden kwam er direct een ja. Grootste probleem was dat er nog geen enkele training achter de rug was. Zelf besloot ik om ’s morgens om 7 u te vertrekken om de 145 te rijden en tegen 13 u terug te zijn voor de 50 km.
Door het vroege uur was het nog kalm aan de start. Vlug alles in orde gebracht, de gekregen energietablet half naar binnengewerkt (en de andere helft de vuilzak ingeworpen) en we waren klaar. Het beloofde een mooie dag te worden, al was het nog wel wat frisjes.
Langs de Schelde ons in een deftig groepje genesteld. Toen de eerste helling eraan kwam, ontdekte ik Roland van Brugge Mont Ventoux (niet de organisator, maar een deelnemer van de laatste keer dat ik deelnam). Boven de Korsele, toen hij zich wat liet uitzakken, eens gegroet en eventjes gepraat. Bergop is echter niet zijn sterke punt, dus tijdens helling 2 (Bosseveld – Pottenberg) liet hij me rijden. Langsheen kleine wegen en tussen de velden kwamen we eigenlijk al behoorlijk snel aan in Ronse, aan de bevoorrading. Net zoals de vorige edities was deze nu ook aan Lekkerland. Het was een erg ruime bevoorrading met veel keuze om de honger te stillen. Een paar stukken fruit en chocolade genomen en dan vertrokken voor de lus doorheen de Pays de Collines. In feite mijn achtertuin, maar ik rij er nog steeds te weinig. Nochtans denk ik elke keer: “da’s hier ideaal om te trainen”. Het komt er precies echter nooit van. Ik denk dat ik eens wat routes ga uitzoeken die langs daar gaan. Het is er echter geen meter plat. Iets wat Eddy ook al opgevallen was, want in het begin vroeg hij bij elke helling ‘hoe noemt dat hier’… Het duurde echter niet lang voor de eerste echte helling (met naam) voor de wielen werd geschoven: De Hameau des Papins. Deze helling was met 16% (officieel) de tweede zwaarste van de dag.
Boven stonden een paar flauwe plezanten van Etix ons een energiedrankje uit te delen, begeleidt door een carnavalsbende. De stop en go van de vorige editie die ik meedeed (2008) was toch interessanter (en vooral lekkerder). Veel smaak zat er niet in, maar… “er zit wel alcohol in, want dat versnelt de opname in het bloed.” En als we dat niet geloven, dan maken ze ons wel iets anders wijs zeker.
Na de Hameau des Papins volgden al snel de Bourliquet en ‘Les Monts’ vooraleer we terug Ronse binnenreden. We passeerden zelfs bijna terug thuis. Bij de korte stop aan de tweede bevoorrading kort kennis gemaakt met Johan Devroe, een klassebak die elk jaar een 10.000 kilometer fietst en deze zomer voor de vijfde (?) keer La Marmotte gaat rijden.
Op de bevoorrading volgde de klim van de Savooistraat om vervolgens af te dalen via de Kruisstraat richting ‘Hotond’. In feite is het de fiertelmeers die je beklimt, want je gaat niet tot boven op de Hotond (en dus niet het wegje waarmee Ronse de Ronde wil binnenhalen). In de afdaling die erop volgde was er blijkbaar een accident gebeurd. Volgens Johan – die mij erna voorbijstak – behoorlijk ernstig. Op de Côte de Russignies heb ik Johan even proberen volgen, maar al snel (en vooral slim) mij aan de kant gezet. ’t Zou niet goedgekomen zijn. Boven op deze Côte die ook wel gekend is onder de Col du Lait Battu eventjes op Eddy gewacht. Het lastigste stuk was nu namelijk voorbij, ’t was terug wat minder klimmen.
Langsheen de kleine baantjes tussen Zulzeke en Berchem werd het tempo eventjes opgedreven. Eddy had er precies zin in… amai. Langs de Schelde heb ik zelf even overgenomen, maar ’t hoefde voor mij toch niet te veel harder. Het stuk Schelde was wel een mooi alternatief voor de grote baan richting Gijzelbrechtegem. Al zat er wel een klein stukje die de Sven Nys en de Bart Wellensens onder ons wel konden smaken. Over blauwe matten moest een stukje gras overwonnen worden.
Op de Col du Gijzelbrechtegem eventjes wat doorgetrokken, maar echt super ging het niet meer. ’t Beste was er intussen wel al af. Nuja, na 120 kilometer kon dat wel, en we hadden ook niet stilgezeten, toch een behoorlijk gemiddelde. Langsheen het licht glooiende landschap in de buurt van Ooike kwamen we dichter bij Huise. Daar staat niet alleen het beste bankkantoor ter wereld, maar lag ook de laatste bevoorrading van de dag, een bevoorrading op 10 km van de finish. Ik profiteerde ervan om de bidonnen nog eventjes te vullen, want ik moest na de finish toch nog doorrijden. En het warme weer zorgde voor een groter verbruik dan normaal.
Aan deze bevoorrading was het erg druk. Ik tegenstelling tot een paar jaar terug was het nu Breydelham i.p.v. Gandaham dat de honeurs voor de hespwensende menigte waarnam. ‘k Heb niet geproefd, dat ging ik voor de tweede passage houden. Nadat de bidonnen gevuld waren, de benen ingesmeerd met Extran (ja, sommige vonden het nodig me in dit heilig weekend nog eens te dopen (neen, niet doperen)) konden we richting het al even heilige Nazareth rijden. In dit laatste stuk vond ik de wind nu niet echt sympathiek en meewerkend. De open vlaktes maakten de laatste 10 km nog knap lastig.
Intussen had ik bericht gekregen dat Magatje en Robrecht op het punt stonden te vertrekken. ’t zou dus ideaal uitkomen. Ze zoudan al op het parcours zitten, dan kon ik gewoon doorrijden. Nadat ik afscheid genomen had van Eddy toch nog even gebeld om het te bevestigen, maar het was zo. Ze waren net Nazareth uitgereden. Even later (net voor het opdraaien van de Schelde) kwam ik ze tegen, rustig pedalerend en keuvelend. Aangezien ze nog geen kilometers in de benen hadden was het aan een rustig tempo. Voor mij gaf dit niet. Ik had mijn kilometers erop zitten, ik zag dit eerder als een leuk uitstapje en was blij dat ik hen nog kon vergezellen. De 50 kilometer lijkt dan misschien niet zo lastig, maar de Vlaamse Ardennen worden niet ontweken. Dus er moesten wel een aantal hoogtemeters overwonnen worden. Nadat de Schelde overgestoken was ging het richting St Denijs Boekel en Sint-Kornelis-Horebeke. Alvorens daar aan te komen moest eerst nog de Duisbeke-Tissenhove klein gekregen worden. Een paar jaar geleden zat deze helling nog in het grote parcours. Erg steil is het niet, maar 2,5 km klimmen kruipt toch wel in de kleren, vooral omdat het niet echt regelmatig klimmen is.
Met St Kornelis Horebeke werd uiteindelijk de eerste bevoorrading én het hoogste punt van de route bereikt. De bevoorrading was nog in orde. De bidonnen werden opnieuw wat bijgevuld, beetje fruit gegeten (sommige zelfs een volledige sinaasappel) en een stukje chocola. We waren klaar voor het deel richting Huise. Het enige wat ons nog even tegenhield was een ontbrekend bordje op een T-splitsing. Gelukkig werden we goed geholpen dankzij de pechlijn. ’t Zou niet de eerste keer zijn dat ik namelijk misrij hé Eddy 🙂
Via de binnenbaantjes tussen Eine en de Mc Donnalds van Zingem kwamen we aan helling 2 van de dag: de Kolpaart. Erg lastig is die niet, maar de wind kan hier wel spelbreker zijn. Deze keer was hij echter in het voordeel, wat voor beiden in een vlotte beklimming resulteerde. In Huise werden wat klanten begroet door Magalia, allemaal keken ze met verstomming: ‘amai, die komt hier met de fiets’. Ik weet al wat het onderwerp zal zijn de volgende dagen in de bank.
Opnieuw kwam ik aan de bevoorrading van Huise. Deze keer wou ik wat proeven van de Breydelham, was deze toch wel net gaan lopen zeker. Geen Breydelham meer te zien. ’t Zal voor over 2 jaar zijn!
Ook door mijn kompanen werden de laatste 10 km als erg lastig gezien. Maar ze hebben het erg goed gedaan, want even later kwamen ze al lachend over de finish! Ze hebben dat echt super gedaan. Mits training zou die 80 km zeker lukken (zoals ze 3 jaar geleden deden). Ik geloof er alvast in! Ze kunnen nu alvast beginnen trainen.
Na het ophalen van de Goodiebags richting de auto gegaan en terug naar huis. ’s Avonds werden we dan ook nog eens verwend met een heerlijke zelfgemaakte pizza door Magatje haar zus. Een ideale afsluiter van een erg toffe dag!
Track van de 145 km is hier te vinden: http://connect.garmin.com/activity/81048940.
Deze van de 50 op http://connect.garmin.com/activity/81048820
Be the First to comment.
Vandaag stond de Davitamonclassic op het programma. Een rit die ik al een paar keer gereden heb. In feite heb ik nog maar één editie overgeslagen (en één editie de helft van het parcours gereden). Sedert 2005 is de organisatie alleen maar gegroeid. Beetje teveel, waardoor ze nu maar om de 2 jaar plaats heeft. Het lag nog niet erg lang op voorhand vast dat ik dit jaar ook aan de start zou staan, maar uiteindelijk toch gestart samen met mijn Ronde Van Vlaanderen kompaan Eddy.
Gisteravond kwam Robrecht aan tafel echter af met een voorstel voor Magatje: of ze het zag zitten om de 50 kilometer te rijden. In feite werd de vraag meer al lachend gesteld, maar door de goeie ervaring in het verleden kwam er direct een ja. Grootste probleem was dat er nog geen enkele training achter de rug was. Zelf besloot ik om ’s morgens om 7 u te vertrekken om de 145 te rijden en tegen 13 u terug te zijn voor de 50 km.
Door het vroege uur was het nog kalm aan de start. Vlug alles in orde gebracht, de gekregen energietablet half naar binnengewerkt (en de andere helft de vuilzak ingeworpen) en we waren klaar. Het beloofde een mooie dag te worden, al was het nog wel wat frisjes.
Langs de Schelde ons in een deftig groepje genesteld. Toen de eerste helling eraan kwam, ontdekte ik Roland van Brugge Mont Ventoux (niet de organisator, maar een deelnemer van de laatste keer dat ik deelnam). Boven de Korsele, toen hij zich wat liet uitzakken, eens gegroet en eventjes gepraat. Bergop is echter niet zijn sterke punt, dus tijdens helling 2 (Bosseveld – Pottenberg) liet hij me rijden. Langsheen kleine wegen en tussen de velden kwamen we eigenlijk al behoorlijk snel aan in Ronse, aan de bevoorrading. Net zoals de vorige edities was deze nu ook aan Lekkerland. Het was een erg ruime bevoorrading met veel keuze om de honger te stillen. Een paar stukken fruit en chocolade genomen en dan vertrokken voor de lus doorheen de Pays de Collines. In feite mijn achtertuin, maar ik rij er nog steeds te weinig. Nochtans denk ik elke keer: “da’s hier ideaal om te trainen”. Het komt er precies echter nooit van. Ik denk dat ik eens wat routes ga uitzoeken die langs daar gaan. Het is er echter geen meter plat. Iets wat Eddy ook al opgevallen was, want in het begin vroeg hij bij elke helling ‘hoe noemt dat hier’… Het duurde echter niet lang voor de eerste echte helling (met naam) voor de wielen werd geschoven: De Hameau des Papins. Deze helling was met 16% (officieel) de tweede zwaarste van de dag.
Boven stonden een paar flauwe plezanten van Etix ons een energiedrankje uit te delen, begeleidt door een carnavalsbende. De stop en go van de vorige editie die ik meedeed (2008) was toch interessanter (en vooral lekkerder). Veel smaak zat er niet in, maar… “er zit wel alcohol in, want dat versnelt de opname in het bloed.” En als we dat niet geloven, dan maken ze ons wel iets anders wijs zeker.
Na de Hameau des Papins volgden al snel de Bourliquet en ‘Les Monts’ vooraleer we terug Ronse binnenreden. We passeerden zelfs bijna terug thuis. Bij de korte stop aan de tweede bevoorrading kort kennis gemaakt met Johan Devroe, een klassebak die elk jaar een 10.000 kilometer fietst en deze zomer voor de vijfde (?) keer La Marmotte gaat rijden.
Op de bevoorrading volgde de klim van de Savooistraat om vervolgens af te dalen via de Kruisstraat richting ‘Hotond’. In feite is het de fiertelmeers die je beklimt, want je gaat niet tot boven op de Hotond (en dus niet het wegje waarmee Ronse de Ronde wil binnenhalen). In de afdaling die erop volgde was er blijkbaar een accident gebeurd. Volgens Johan – die mij erna voorbijstak – behoorlijk ernstig. Op de Côte de Russignies heb ik Johan even proberen volgen, maar al snel (en vooral slim) mij aan de kant gezet. ’t Zou niet goedgekomen zijn. Boven op deze Côte die ook wel gekend is onder de Col du Lait Battu eventjes op Eddy gewacht. Het lastigste stuk was nu namelijk voorbij, ’t was terug wat minder klimmen.
Langsheen de kleine baantjes tussen Zulzeke en Berchem werd het tempo eventjes opgedreven. Eddy had er precies zin in… amai. Langs de Schelde heb ik zelf even overgenomen, maar ’t hoefde voor mij toch niet te veel harder. Het stuk Schelde was wel een mooi alternatief voor de grote baan richting Gijzelbrechtegem. Al zat er wel een klein stukje die de Sven Nys en de Bart Wellensens onder ons wel konden smaken. Over blauwe matten moest een stukje gras overwonnen worden.
Op de Col du Gijzelbrechtegem eventjes wat doorgetrokken, maar echt super ging het niet meer. ’t Beste was er intussen wel al af. Nuja, na 120 kilometer kon dat wel, en we hadden ook niet stilgezeten, toch een behoorlijk gemiddelde. Langsheen het licht glooiende landschap in de buurt van Ooike kwamen we dichter bij Huise. Daar staat niet alleen het beste bankkantoor ter wereld, maar lag ook de laatste bevoorrading van de dag, een bevoorrading op 10 km van de finish. Ik profiteerde ervan om de bidonnen nog eventjes te vullen, want ik moest na de finish toch nog doorrijden. En het warme weer zorgde voor een groter verbruik dan normaal.
Aan deze bevoorrading was het erg druk. Ik tegenstelling tot een paar jaar terug was het nu Breydelham i.p.v. Gandaham dat de honeurs voor de hespwensende menigte waarnam. ‘k Heb niet geproefd, dat ging ik voor de tweede passage houden. Nadat de bidonnen gevuld waren, de benen ingesmeerd met Extran (ja, sommige vonden het nodig me in dit heilig weekend nog eens te dopen (neen, niet doperen)) konden we richting het al even heilige Nazareth rijden. In dit laatste stuk vond ik de wind nu niet echt sympathiek en meewerkend. De open vlaktes maakten de laatste 10 km nog knap lastig.
Intussen had ik bericht gekregen dat Magatje en Robrecht op het punt stonden te vertrekken. ’t zou dus ideaal uitkomen. Ze zoudan al op het parcours zitten, dan kon ik gewoon doorrijden. Nadat ik afscheid genomen had van Eddy toch nog even gebeld om het te bevestigen, maar het was zo. Ze waren net Nazareth uitgereden. Even later (net voor het opdraaien van de Schelde) kwam ik ze tegen, rustig pedalerend en keuvelend. Aangezien ze nog geen kilometers in de benen hadden was het aan een rustig tempo. Voor mij gaf dit niet. Ik had mijn kilometers erop zitten, ik zag dit eerder als een leuk uitstapje en was blij dat ik hen nog kon vergezellen. De 50 kilometer lijkt dan misschien niet zo lastig, maar de Vlaamse Ardennen worden niet ontweken. Dus er moesten wel een aantal hoogtemeters overwonnen worden. Nadat de Schelde overgestoken was ging het richting St Denijs Boekel en Sint-Kornelis-Horebeke. Alvorens daar aan te komen moest eerst nog de Duisbeke-Tissenhove klein gekregen worden. Een paar jaar geleden zat deze helling nog in het grote parcours. Erg steil is het niet, maar 2,5 km klimmen kruipt toch wel in de kleren, vooral omdat het niet echt regelmatig klimmen is.
Met St Kornelis Horebeke werd uiteindelijk de eerste bevoorrading én het hoogste punt van de route bereikt. De bevoorrading was nog in orde. De bidonnen werden opnieuw wat bijgevuld, beetje fruit gegeten (sommige zelfs een volledige sinaasappel) en een stukje chocola. We waren klaar voor het deel richting Huise. Het enige wat ons nog even tegenhield was een ontbrekend bordje op een T-splitsing. Gelukkig werden we goed geholpen dankzij de pechlijn. ’t Zou niet de eerste keer zijn dat ik namelijk misrij hé Eddy 🙂
Via de binnenbaantjes tussen Eine en de Mc Donnalds van Zingem kwamen we aan helling 2 van de dag: de Kolpaart. Erg lastig is die niet, maar de wind kan hier wel spelbreker zijn. Deze keer was hij echter in het voordeel, wat voor beiden in een vlotte beklimming resulteerde. In Huise werden wat klanten begroet door Magalia, allemaal keken ze met verstomming: ‘amai, die komt hier met de fiets’. Ik weet al wat het onderwerp zal zijn de volgende dagen in de bank.
Opnieuw kwam ik aan de bevoorrading van Huise. Deze keer wou ik wat proeven van de Breydelham, was deze toch wel net gaan lopen zeker. Geen Breydelham meer te zien. ’t Zal voor over 2 jaar zijn!
Ook door mijn kompanen werden de laatste 10 km als erg lastig gezien. Maar ze hebben het erg goed gedaan, want even later kwamen ze al lachend over de finish! Ze hebben dat echt super gedaan. Mits training zou die 80 km zeker lukken (zoals ze 3 jaar geleden deden). Ik geloof er alvast in! Ze kunnen nu alvast beginnen trainen.
Na het ophalen van de Goodiebags richting de auto gegaan en terug naar huis. ’s Avonds werden we dan ook nog eens verwend met een heerlijke zelfgemaakte pizza door Magatje haar zus. Een ideale afsluiter van een erg toffe dag!
Track van de 145 km is hier te vinden: http://connect.garmin.com/activity/81048940.
Deze van de 50 op http://connect.garmin.com/activity/81048820