‘Nu jullie in Ronse wonen moeten jullie de Fiertel meedoen’. Dat waren de woorden van mijn schattebol haar pa rond begin april. De Fiertel is een jaarlijkse tocht rond Ronse die ter ere van Sint Hermes gehouden wordt. Voor ons betekende het echter een wandeling van 32 kilometer, heuvel op, heuvel af… In de loop van de week leek het er even op dat de tocht in het water zou vallen (letterlijk), maar geen van de drie wou natuurlijk op voorhand de handdoek in de ring gooien.

Deze ochtend was het dan zover. Om 8u stonden we (ons drietjes + Luka, de hond) aan de Sint Hermes kerk klaar om de wandeltocht aan te vatten. Het begin was direct pittig, de Kruisstraat omhoog. Direct een kilometer of 2 stevig bergop. Zo vroeg in de ochtend én zonder opwarming, er bestaan leukere dingen! Eens boven ging het een hele tijd langs iets vlakkere baan. In tegenstelling tot Landegem is een iets vlakkere baan nog steeds heuvelend hier in Ronse, maar iets minder. Zo kwamen we aan aan het muziekbos en daalden we de Kanarieberg af. Daar stond de eerste bevoorradingspost al op ons te wachten. Voor Luka was dit ook het eindpunt van de tocht. We waren reeds een kleine 10 kilometer ver. Ver genoeg voor de kortere beentjes van Luka.

Na een korte stop ging het opnieuw omhoog door het industriepark. Langs de kant van de weg waren er al steeds meer en meer eet- en drankgelegenheden terug te vinden. Wie hier een kroegentocht wil doen, zou lang onderweg zijn.

Na de industriezone kwamen we het land van onze Waalse vrienden binnen. De industrie maakte plaats voor groene landschappen. Van hieruit had je een mooi zicht over de stad Ronse.

Na een nieuwe tussenstop niet zo ver van ons huisje gingen we voor mij onbekend terrein binnen. De zuidwestelijke kant van Ronse had ik nog nooit verkend met de fiets. ’t is nochtans het moment om ervan te profiteren, want de kans dat er daar windmolens komen is groot. Tegen deze windmolens (die nog hoger zouden zijn dan de Hotond) was er dan ook heel veel protest door het “actiecomité Windmolens : Stad zonder Uitzicht!“. Al snel begrepen we waarom er precies daar windmolens zouden komen. Amai! Wat een wind… en dan nog tegenwind ook. Door het veld, over een aardeweg… Erg gemakkelijk ging het daar niet. En dan waren we ook al bijna 20 kilometer onderweg.

In Rozenaken was er normaalgezien een langere stop gepland om de inwendige mens wat te versterken. Echter… onze bevoorradingspost had een beetje vertraging. Dan maar beetje verder gestapt tot de wagen met de zussen aan boord opdook. De plaatsen in de wagen werden direct ingenomen. Zelf ben ik buiten blijven staan, iets dat achteraf blijkbaar niet zo’n slecht idee was, want van dat zitten waren de spiertjes extra pijnlijk na het vertrek.

Na een halfuurtje was het opnieuw tijd om verder te stappen. Direct beginnen met de Col du Lait Battu. Zelfs te voet is het een lastige beklimming met percentages tot 17%. Om mee te beginnen geen ideale weg. Eens boven was het dan even iets vlakker, wat afdalen en dan stijgen richting het hoogste punt van Ronse: de Hotond.

Eens op de Hotond is het goede nieuws dat het enkel nog maar afdalen is, het slechte nieuws is dat het nog een 3 km wandelen is.

De laatste kilometers gingen iets moeizamer. In feite is afdalen ook nog lastig. De kilometers begonnen ook door te wegen en er werd gesnakt naar de aankomst.

Na 32 kilometer kwamen we dan uiteindelijk terug aan de Sint Hermeskerk, waar we opgewacht werden door de wagen. Eindelijk zitten.

Al bij al vond ik het nog meevallen. Weinig last gehad tijdens het wandelen zelf, en ook erna niet teveel pijn. Door het lopen natuurlijk ook wel wat de bewegingen gewoon.Dankzij de goede bevoorradingen is iedereen er echter geraakt!

Volgend jaar opnieuw? Misschien wel… Maar of ik de andere nog kan overtuigen?!?

GPS bestand volgt nog…