De Marmotte
Amper 6 dagen na de Dolomietenmarathon was het vandaag weer vroeg op te staan om de fiets op te springen. Deze keer voor de Marmotte, 175 km afzien, over bijna 5000 hoogtemeters.
Iets voor 6 begonnen we met onze afdaling (we waren gelogeerd op Alpe d’Huez). Warm was het zeker nog niet. De regenvest kon echt gebruikt worden. Ik had ervoor gekozen geen armstukken aan te doen, wat in ’t begin misschien wat fris zou zijn, maar ’t zou later wel renderen.
Met 624 (ik) en ergens in de 1200 (Marc) stonden we met 2 van onze bende van zes in het tweede startvak. In tegenstelling tot vorig jaar stonden we behoorlijk ver naar voor. Enkele minuten na de start waren we dan ook weg. Direct werd er een stevig tempo gereden. Tot aan het meer van Allemont bedroeg de gemiddelde snelheid al 40. Gelukkig was het meedrijven in een groep.
Op de Glandon was het even zoeken naar het juiste tempo. Dat werd al snel gevonden. Tot aan het dorp legde ik het tempo behoorlijk hoog. Het resultaat was dat ik in het dorpje al een kwartier voorsprong had ten opzichte van mijn tijd van 2007. Dat beloofde voor de rest van de rit. Het tweede deel (tot aan de tweede afdaling) ging iets langzamer qua snelheid, maar qua hoogtemeters/u kwam ik nog steeds aan 945.
De afdaling van de Glandon heb ik erg rustig gedaan. Ik wou geen enkel risico nemen. Een valpartij is snel gebeurd. ’t was trouwens het ideale moment ook om de hartslag (die op de Glandon gemiddeld rond de 173 lag) eens te doen zakken.
Het tussenstuk (naar de Télégraphe) begon behoorlijk goed. We hadden een groepje dat ronddraaide. Na een minuut of 10 werd er echter steeds minder rondgedraaid en op den duur bleven we met 2 over. Ikzelf deed daarvan het meeste kopwerk eigenlijk. Niet echt heel slim achteraf gezien. Ik kwam aan de voet van de Télégraphe met een hartslag van 180. Met 31,9 gemiddeld over het tussenstuk was er echter wel goed doorgereden vond ik.
De Télégraphe begon ik dus met een behoorlijk hoge hartslag. Tijdens de klim deze hartslag ook helemaal niet omlaag gekregen. Jammer eigenlijk. Want hier toch wel iets teveel krachten verspeeld. Ik had het idee dat het heel wat minder snel ging, terwijl de polar dat nu eigenlijk wel tegenspreekt. Het aantal hoogtemeters per uur lag nog steeds op iets meer dan 900. Tof was dat men in de beklimming met flessen water stond. Verspilling was dat wel. 1 liter water per persoon én al rijdend… Nuja. Bidon gevuld, en fles doorgegeven.
Om de beentjes iets of wat te sparen besloot ik de Galibier iets rustiger te doen (voor zover het daar al mogelijk is). In Valloir nog wat eten (vooral gedroogd fruit) meegenomen en de bidons nog verder aangevuld. De hartslag doen zakken lukte op de Galibier wel. Hij zakte naar ongeveer 177 slagen. Niet zoveel verschil, maar op de télégraphe kon ik amper aan 180 geraken…
Doordat ik iets rustiger klom was het aantal meter per uur ook iets lager, nl 813. Niet dat het zoveel kon schelen. De beentjes werden iets of wat gespaard. Dat was het voornaamste. Op het laatste stuk van de Galibier lukte dat natuurlijk niet. Pff, toch een verschrikkelijk stuk in feite. De talrijke aanmoedigingen (van vooral Nederlanders) deden deugd. Je kan direct een omwenteling meer maken…
Boven op de Galibier een korte stop gehouden, wat gedroogd fruit meegenomen, iets gedronken en de afdaling aangevat. Het was de eerste afdaling (die van de Alpe buiten beschouwing gelaten) waar ik het wat frisser had. Het was echter te doen, het ontbreken van armstukken was dus niet zo erg.
Vanaf de Lautaret in een groepje gezeten dat stevig doorreed (alé, dat vond ik toch). Vorig jaar had ik dit stuk zo goed als alleen moeten doen, nu was het dus krachten sparen. Op het kleine klimmetje in de afdaling (amper een kilometer denk ik), werd er stevig doorgetrokken door 2 Spanjaarden. Bergop kon ik hen nog net volgen, in de afdaling was dat onmogelijk. Amai, reden die 2 door. Op mijn eigen tempo en zonder risico het laatste stuk van de afdaling gedaan. Op een 100 meter achter mij was iemand op komst (ook uit die groep). Toen hij me passeerde aangepikt en samen de laatste 5 km richting de voet van Alpe d’Huez gedaan (nuja, tot we bij het groepje ervoor kwamen). Mij daar toen ingezet, de andere is gewoon verder doorgereden.
Aan de voet van de Alp deze keer niet gestopt. Ik wist dat de 2 bevoorradingspunten onderweg voldoende zouden zijn. Na 6u36 minuten stond ik aan de voet. Goud mocht geen probleem meer zijn, onder de 8u zou lastig worden. Er zat in elk geval een serieuze tijdsverbetering in. Marnix sprak me aan de voet nog wat moed in (telefonisch) en klaar was ik om nog een kleine 13 kilometer af te zien.
Een kleine berekening had me geleerd dat als ik rond de 10 km/u zou blijven (constant) ik normaal binnen de 8u op de top moest staan. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar in feite ging het nog behoorlijk goed. Aan de eerste bevoorrading een bekertje water genomen, kwestie van even te kunnen uitblazen (een minuutje of 2) en rustig iets te drinken. Het zwaarste stuk (vind ik toch) was voorbij. Nog een kleine 10 kilometer waren er te gaan. Met een gemiddelde van 10,7 km/u had ik het eerste stuk goed gedaan om onder de 8u uit te komen.
Het tweede stuk (tot aan Huez) zou in theorie iets minder lastig moeten zijn. Echt merken deed ik dat echter niet :D. Dat stuk deed ik aan 10,5 gemiddeld. Nog steeds op schema dus. Het verschil was dat de hartslag wel enkele slagen lager lag én ik het gevoel had iets over te hebben (ik zou nog iets sneller kunnen, maar ook niet extreem veel). De MP3 viel op dat moment ook uit. Ik had ’s ochtends de playlist van de Dolomietenmarathon gestart, maar die rit is natuurlijk 50 km minder lang. Volgende keer ook eentje maken voor de Marmotte.
In Huez even gedronken en kort babbeltje gemaakt met een medewerker. Niet te lang, want er waren nog een 6 km te gaan. Intussen was ik 7u19 onderweg. 6km in 40 minuten, dat zou normaal moeten lukken.
Op mijn favoriete stuk (waar je de top echt goed ziet liggen) kon ik het tempo richting de 12 km/u sturen. Niet super supersnel, maar voldoende eigenlijk. Na 7.47 kwam ik over de streep (met het podium), net voor het kleine tunneltje… Nog 1,3 km te gaan. Ik schakelde wat groter en net voorbij de post legde ik hem zelfs op de grote plateau. ‘Elke seconde telt!’.
Na 7u 51 min en 48 kwam ik over de mat gereden. Een tijdsverbetering van 1u 07 minuten. Thomas had dus toch gelijk, ik kon de Marmotte rijden in minder dan 8u. Ik had er nooit in geloofd. Goud zou al moeilijk genoeg zijn dacht ik. Boven kwam ik al snel een bekend gezicht tegen: Pieter De Neve. Hij was al een minuut of 10 binnen.
Omdat het hotel toch niet zover was besloot ik om mij eerst te gaan douchen. Toen ik de kamer wou betreden kwam één van de Britten naar buiten. Hij was niet 100% tevreden ‘Ik was nog wat moe van een ironman 2 weken terug). Maar met ongeveer 7.12 zeker niet slecht gedaan.
Na ’t douchen belde Marc met minder goed nieuws. Jos was gevallen in een afdaling en lag in het ziekenhuis met een bekkenbreuk. Serieuze domper natuurlijk…
In het aankomstdorp eerst wat rondgelopen tot ik er Herman tegenkwam. Hij liet weten dat hij in het begin veel te veel gegeten had waardoor het wat vierkant draaide. Hij verbeterde zijn tijd echter met een 2 minuutjes. Wat ging dat niet geweest zijn als het rond draaide. Net zoals nog enkelen was hij onder de indruk van mijn tijd. Na 1 minuutje sneller op de Ventoux, bijna 2 op de Alpe had ik ‘mijn coach’ verslagen in de Marmotte. Volgende keer mag jij in mijn wiel hoor Herman 😉
De anderen van onze groep reden ook een mooie tijd. Marc was iets minder tevreden. Hij aast al op revanche…
Cijfermateriaal ga ik hier eens posten als het grootste deel geanalyseerd is (alé, vergeleken met vorig jaar)
8 comments
Amper 6 dagen na de Dolomietenmarathon was het vandaag weer vroeg op te staan om de fiets op te springen. Deze keer voor de Marmotte, 175 km afzien, over bijna 5000 hoogtemeters.
Iets voor 6 begonnen we met onze afdaling (we waren gelogeerd op Alpe d’Huez). Warm was het zeker nog niet. De regenvest kon echt gebruikt worden. Ik had ervoor gekozen geen armstukken aan te doen, wat in ’t begin misschien wat fris zou zijn, maar ’t zou later wel renderen.
Met 624 (ik) en ergens in de 1200 (Marc) stonden we met 2 van onze bende van zes in het tweede startvak. In tegenstelling tot vorig jaar stonden we behoorlijk ver naar voor. Enkele minuten na de start waren we dan ook weg. Direct werd er een stevig tempo gereden. Tot aan het meer van Allemont bedroeg de gemiddelde snelheid al 40. Gelukkig was het meedrijven in een groep.
Op de Glandon was het even zoeken naar het juiste tempo. Dat werd al snel gevonden. Tot aan het dorp legde ik het tempo behoorlijk hoog. Het resultaat was dat ik in het dorpje al een kwartier voorsprong had ten opzichte van mijn tijd van 2007. Dat beloofde voor de rest van de rit. Het tweede deel (tot aan de tweede afdaling) ging iets langzamer qua snelheid, maar qua hoogtemeters/u kwam ik nog steeds aan 945.
De afdaling van de Glandon heb ik erg rustig gedaan. Ik wou geen enkel risico nemen. Een valpartij is snel gebeurd. ’t was trouwens het ideale moment ook om de hartslag (die op de Glandon gemiddeld rond de 173 lag) eens te doen zakken.
Het tussenstuk (naar de Télégraphe) begon behoorlijk goed. We hadden een groepje dat ronddraaide. Na een minuut of 10 werd er echter steeds minder rondgedraaid en op den duur bleven we met 2 over. Ikzelf deed daarvan het meeste kopwerk eigenlijk. Niet echt heel slim achteraf gezien. Ik kwam aan de voet van de Télégraphe met een hartslag van 180. Met 31,9 gemiddeld over het tussenstuk was er echter wel goed doorgereden vond ik.
De Télégraphe begon ik dus met een behoorlijk hoge hartslag. Tijdens de klim deze hartslag ook helemaal niet omlaag gekregen. Jammer eigenlijk. Want hier toch wel iets teveel krachten verspeeld. Ik had het idee dat het heel wat minder snel ging, terwijl de polar dat nu eigenlijk wel tegenspreekt. Het aantal hoogtemeters per uur lag nog steeds op iets meer dan 900. Tof was dat men in de beklimming met flessen water stond. Verspilling was dat wel. 1 liter water per persoon én al rijdend… Nuja. Bidon gevuld, en fles doorgegeven.
Om de beentjes iets of wat te sparen besloot ik de Galibier iets rustiger te doen (voor zover het daar al mogelijk is). In Valloir nog wat eten (vooral gedroogd fruit) meegenomen en de bidons nog verder aangevuld. De hartslag doen zakken lukte op de Galibier wel. Hij zakte naar ongeveer 177 slagen. Niet zoveel verschil, maar op de télégraphe kon ik amper aan 180 geraken…
Doordat ik iets rustiger klom was het aantal meter per uur ook iets lager, nl 813. Niet dat het zoveel kon schelen. De beentjes werden iets of wat gespaard. Dat was het voornaamste. Op het laatste stuk van de Galibier lukte dat natuurlijk niet. Pff, toch een verschrikkelijk stuk in feite. De talrijke aanmoedigingen (van vooral Nederlanders) deden deugd. Je kan direct een omwenteling meer maken…
Boven op de Galibier een korte stop gehouden, wat gedroogd fruit meegenomen, iets gedronken en de afdaling aangevat. Het was de eerste afdaling (die van de Alpe buiten beschouwing gelaten) waar ik het wat frisser had. Het was echter te doen, het ontbreken van armstukken was dus niet zo erg.
Vanaf de Lautaret in een groepje gezeten dat stevig doorreed (alé, dat vond ik toch). Vorig jaar had ik dit stuk zo goed als alleen moeten doen, nu was het dus krachten sparen. Op het kleine klimmetje in de afdaling (amper een kilometer denk ik), werd er stevig doorgetrokken door 2 Spanjaarden. Bergop kon ik hen nog net volgen, in de afdaling was dat onmogelijk. Amai, reden die 2 door. Op mijn eigen tempo en zonder risico het laatste stuk van de afdaling gedaan. Op een 100 meter achter mij was iemand op komst (ook uit die groep). Toen hij me passeerde aangepikt en samen de laatste 5 km richting de voet van Alpe d’Huez gedaan (nuja, tot we bij het groepje ervoor kwamen). Mij daar toen ingezet, de andere is gewoon verder doorgereden.
Aan de voet van de Alp deze keer niet gestopt. Ik wist dat de 2 bevoorradingspunten onderweg voldoende zouden zijn. Na 6u36 minuten stond ik aan de voet. Goud mocht geen probleem meer zijn, onder de 8u zou lastig worden. Er zat in elk geval een serieuze tijdsverbetering in. Marnix sprak me aan de voet nog wat moed in (telefonisch) en klaar was ik om nog een kleine 13 kilometer af te zien.
Een kleine berekening had me geleerd dat als ik rond de 10 km/u zou blijven (constant) ik normaal binnen de 8u op de top moest staan. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar in feite ging het nog behoorlijk goed. Aan de eerste bevoorrading een bekertje water genomen, kwestie van even te kunnen uitblazen (een minuutje of 2) en rustig iets te drinken. Het zwaarste stuk (vind ik toch) was voorbij. Nog een kleine 10 kilometer waren er te gaan. Met een gemiddelde van 10,7 km/u had ik het eerste stuk goed gedaan om onder de 8u uit te komen.
Het tweede stuk (tot aan Huez) zou in theorie iets minder lastig moeten zijn. Echt merken deed ik dat echter niet :D. Dat stuk deed ik aan 10,5 gemiddeld. Nog steeds op schema dus. Het verschil was dat de hartslag wel enkele slagen lager lag én ik het gevoel had iets over te hebben (ik zou nog iets sneller kunnen, maar ook niet extreem veel). De MP3 viel op dat moment ook uit. Ik had ’s ochtends de playlist van de Dolomietenmarathon gestart, maar die rit is natuurlijk 50 km minder lang. Volgende keer ook eentje maken voor de Marmotte.
In Huez even gedronken en kort babbeltje gemaakt met een medewerker. Niet te lang, want er waren nog een 6 km te gaan. Intussen was ik 7u19 onderweg. 6km in 40 minuten, dat zou normaal moeten lukken.
Op mijn favoriete stuk (waar je de top echt goed ziet liggen) kon ik het tempo richting de 12 km/u sturen. Niet super supersnel, maar voldoende eigenlijk. Na 7.47 kwam ik over de streep (met het podium), net voor het kleine tunneltje… Nog 1,3 km te gaan. Ik schakelde wat groter en net voorbij de post legde ik hem zelfs op de grote plateau. ‘Elke seconde telt!’.
Na 7u 51 min en 48 kwam ik over de mat gereden. Een tijdsverbetering van 1u 07 minuten. Thomas had dus toch gelijk, ik kon de Marmotte rijden in minder dan 8u. Ik had er nooit in geloofd. Goud zou al moeilijk genoeg zijn dacht ik. Boven kwam ik al snel een bekend gezicht tegen: Pieter De Neve. Hij was al een minuut of 10 binnen.
Omdat het hotel toch niet zover was besloot ik om mij eerst te gaan douchen. Toen ik de kamer wou betreden kwam één van de Britten naar buiten. Hij was niet 100% tevreden ‘Ik was nog wat moe van een ironman 2 weken terug). Maar met ongeveer 7.12 zeker niet slecht gedaan.
Na ’t douchen belde Marc met minder goed nieuws. Jos was gevallen in een afdaling en lag in het ziekenhuis met een bekkenbreuk. Serieuze domper natuurlijk…
In het aankomstdorp eerst wat rondgelopen tot ik er Herman tegenkwam. Hij liet weten dat hij in het begin veel te veel gegeten had waardoor het wat vierkant draaide. Hij verbeterde zijn tijd echter met een 2 minuutjes. Wat ging dat niet geweest zijn als het rond draaide. Net zoals nog enkelen was hij onder de indruk van mijn tijd. Na 1 minuutje sneller op de Ventoux, bijna 2 op de Alpe had ik ‘mijn coach’ verslagen in de Marmotte. Volgende keer mag jij in mijn wiel hoor Herman 😉
De anderen van onze groep reden ook een mooie tijd. Marc was iets minder tevreden. Hij aast al op revanche…
Cijfermateriaal ga ik hier eens posten als het grootste deel geanalyseerd is (alé, vergeleken met vorig jaar)
Amaai….Wouter zo’n prestatie. Ik ben gewoon sprakeloos.
Ook langs hier nog eens een dikke proficiat !
En, ja, die revanche op mijn “hongerklop” komt eraan :o)
Supersupersjieke prestatie! Proficiat!!!
Je mag echt wel geloven in jezelf, want zie es wat je allemaal kan 🙂
Dikke kus!
Maga
Van harte gefeliciteerd met deze geweldige prestatie. Ik weet wie volgende week de weg kan wijzen voorin. Dan kan ik kijken of het achterin wel goed gaat. Tot dinsdag
groeten Toon en Marleen
Dikke proficiat met je straffe tijd,
dit is een prestatie waar je terecht fier mag op zijn Wouter!
Wie weet komen we elkaar nog eens tegen…
Groetjes
Weerom schitterend! Ik vertrek dit weekend naar daar om de tour te bekijken en mijn klimmersbenen te testen 😉
PROFICIAT WOUTER CONTADOR !!!
Die bijnaam is hoe langer hoe minder gestolen ! Ik heb het zelf al 2jaar geleden voorspeld toen ik je de eerste keer zag klimmen op de ventoux.En ja,ik was onder de indruk.Verrast niet,want ik wist gewoon dat je je tijd ging verbeteren..Maar met zoveel verschil…ik zo zegge:hou het beleefd,he..Dit is je vorige tijd verpulveren! Dit is je concurenten een mentale slag geven. Een progessie zogroot als de Galibier ! Proficiat! en genoten van je verslag..en toch is het afzien,he…zelfs voor een berggeit!!En afgesproken;volgend jaar rij ik in je wiel…!!Succes met brugge-ventoux..Zij die je voor willen zijn op de ALP en op de ventoux zullen sterk moeten zijn,heel sterk !!
dag Wouter, Ik zou zeggen..een koersvergunning nemen en het enkele jaren proberen! ge kunt het en je hebt het!proficiat met uw prestatie! doen er weinig na!
groeten van uwe brugge-montventoux-maat van vorig jaar!
Johnny