Vroeg, iets te vroeg om goed te zijn, ging de wekker af. Aangezien de start iets na 6 is was het om kwart na 4 al opstaan. Direct de koerskledij aan, kwestie van daarmee geen tijd te verliezen.

Als ontbijt koos Marc voor was koolhydraten in de vorm van pasta. Ikzelf koos ervoor om het bij muesli te houden. Aangezien ik nog nooit pasta gegeten had zo vroeg wou ik het niet wagen. In de volgende week zou ik het wel eens proberen
Rond half 6 waren we klaar met alles en konden we vertrekken richting La Villa, de startplaats van de Dolomietenmarathon. Op weg naar La Villa was er al een hele sliert wielertoeristen te zien. In het dorp werden we direct via enkele kleine wegen geleid naar het startvak Warsteiner. We waren niet bij de eersten – logisch – maar zeker ook niet de laatsten. Ik vermoed dat we ergens halverwege stonden.

Iets na zes zette de massa zich dan in beweging om een 200 meter verder opnieuw tot stilstand te komen. Waarschijnlijk had men de startvakken aan elkaar laten sluiten (aangezien diegene die later kwamen moesten achteraan aansluiten). Na een 20 minuten wachten was het dan eindelijk zo ver. De stilstaande massa ging over in een rustig tempo en we waren weg. Eens over de matten begon het tempo toch al iets de hoogte in te gaan. Snel was het zeker niet, maar ik vond het wel goed aangezien ik zo zeker niet te snel zou vertrekken. Na enkele kilometer zag ik mijn professor ook voorbijsteken. Heel eventjes in het wiel gehangen, maar al snel besloot ik daar van af te zien, kwestie van geen krachten te verspillen.
Op de Passo Campolongo was het filerijden. Een lange sliert waaraan geen einde kwam is de beste beschrijving van het beeld. Gelukkig werd er (meestal) links plaats gelaten voor diegene die wilden passeren. Zelf al een heel pak renners voorbijgestoken op deze Campolongo. De benen voelden goed, het zou een toffe dag worden. Boven was het niet echt gemakkelijk om goed te passeren. Verschillende hadden daar hun eerste bevoorrading (wat vroeg), waardoor ze de rest wat tegenhielden, jammer!
De afdaling verliep zeer vlot, het is een echte zegen om te mogen rijden op verkeersvrije banen. Het afdalen gebeurt direct heel wat veiliger. Van in de afdaling had je op sommige momenten een mooi zicht op de Pordoi, helling 2, waar een sliert van fietsers zichtbaar was.

Net zoals bij de meeste hellingen moest ik in het begin van de helling wat plaatsen prijs geven, maar kwam ik die rijders weer tegen na een kilometertje of 2 in de klim. Blijkbaar moet ik mij eerst wat aanpassen, en kan ik daarna een mooi tempo aanhouden.
De volledige klim van de Pordoi gedaan in het gezelschap van 2 Fransen. Niet dat we zoveel geconverseerd hebben, maar we maakten beurtelings de weg vrij, want ook hier was het nog filerijden, en was het niet altijd gemakkelijk om te passeren.
Boven op de Pordoi vlug even een blik geworpen op de kabelbaan die wij de dag ervoor genomen hadden. De top lag nu in de wolken. Best dat we het vandaag niet moesten doen.
De afdaling naar de Sella ging ook vlot, hoewel mijn daaltechniek nog niet alles is, vooral als het gevaarlijker wordt EN in groep. Heel wat staken er mij voorbij, maar de meeste haalde ik dan weer in tijdens het klimmen. Het verschil wordt gelukkig gemaakt in de klim en niet in de afdaling, anders zou ik eens moeten opteren om wat stenen in de rugzak te steken als ik op een top kom.
Op de flanken van de Sella eventjes gestopt voor de bevoorrading. Banaan meegenomen en terug verder klimmen, kwestie van niet teveel tijd te verliezen. Boven op de Sella stonden een paar mensen van een folkloregroep de rijders aan te moedigen. Op den duur moet dat toch ook lastig zijn.
In de afdaling van de Sella in tegenstelling tot afgelopen vrijdag niet misreden en zo begonnen aan de Gardena. Halverwege was er daar ook een bevoorrading met enkele plaatselijke lekkernijen (ham en kaas). Ook kregen we drank en een banaan. Stoppen hoefde niet, wat altijd mooi meegenomen is.
De Gardena ging ook nog behoorlijk. De sliert was al een stuk kleiner geworden, iets uitgestrekter wat voorbijsteken alleen maar gemakkelijker maakte. Halverwege de klim kwam ik opnieuw voorbij de Fransen waarmee ik de Pordoi was opgereden. Kort even gegroet en verder gereden op hetzelfde tempo.

In Corvara begon de Campolongo voor de tweede keer. Best dat deze helling eigenlijk nog goed meevalt. Ik moet er niet aan denken om bvb de Giau (die later kwam) tweemaal te moeten beklimmen. In tegenstelling tot de eerste keer ging de route nu naar links in de afslag i.p.v. naar rechts. Het stuk waar je wat kon recuperen begon. Ik hoopte dat er een iets grotere groep zou gevormd worden, maar eigenlijk was dit niet zo. Er waren maar enkele kleine groepjes. Het leek alsof er heel weinig deelnemers waren. Sommige passeerden dan ook nog veel te snel. Kortom, het hele stuk zo goed als alleen gereden (op uitzondering van een paar kilometer waarbij ik in de buurt van een Duitser reed).
Net voor de Giau lag nog een kortere helling met net voor de top een bevoorrading. Daar nog even de tijd genomen vooraleer te beginnen aan de Giau, de scherprechter van de Dolomietenmarathon. Hoewel het heel erg moeizaam ging stak ik nog tamelijk wat renners voorbij. Blijkbaar waren er die het nog lastiger hadden. Af en toe lukte het me zelfs om een kleine tussenversnelling te plaatsen, zonder even later stil te vallen. Het beste was er echter af, dat merkte je. Gelukkig maar 11 kilometer en dan nog een 14 kilometer klimmen, dat pepte in elk geval op.

Boven op de Giau de tijd genomen om wat te bevoorraden, eens naar huis te bellen. Daar hadden ze de SMSjes van DATASPORT goed ontvangen (Datasport stuurde smsjes met de tussentijden door naar wie dat wenste. In de afdaling dan eens een goede daler (toch iemand die voor mij goed leek) gevolgd. Heel wat bijgeleerd daarvan eigenlijk over het aansnijden van de bochten. Niet dat ik superdaler ga worden, maar er was toch nog hoop.

De laatste klim ging vlotter dan na onze rit van de Tre Cime. Waarschijnlijk doet de aanwezigheid van andere rijders daar heel wat aan + intussen wist ik de moeilijke punten liggen. Het stuk naar de Valporola ging ook vlotter dan verwacht, waarschijnlijk doet het idee van we zijn er bijna heel wat. Een vlotte (en snelle) afdaling gehad en we waren bijna in La Villa, nog een 5 tal kilometer te gaan dus. In La Villa keek ik even op de klok. Als ik nog wat doorreed zou het mogelijk zijn om voor 2 uur binnen te komen en met een tijd (zonder stops) van minder dan 7u. Even goed doorgereden en mij op kop van een klein groepje gezet. In Corvara dan nog eens gespurt en rond 13u58 was ik binnen. Missie geslaagd. Ook mijn tijd zonder stops was in orde: 6u59. De officiele tijd was 7u 12 minuten 10 seconden en 4 honderdsten. Mijn doel was onder de 8 uur te finishen, wat dan ook gelukt is. De Dolomietenmarathon was voorbij. Ik had het gehaald. Het inwisselen van de chip ging behoorlijk vlot. Een drankje gekregen en voor de pet ipv de 10 euro gekozen, kwestie van naast het wielershirt ook een andere souvenir te hebben.

Marc kwam ongeveer een uurtje na mij binnen. Ook goed gereden dus (aangezien het gedurende week ervoor niet wist of hij ging starten omdat hij zich niet zo goed voelde).

Het was een zeer toffe belevenis. Het is een zeer mooie tocht, goed georganiseerd, prachtige omgeving!