Dag 2: Sellaronde
Nadat we gisteren richting niet-Dolomietenmarathon gebied waren gereden ging onze tocht vandaag richting het Sella rondje. Dit rondje bevat de eerste 4 (eigenlijk 5 want de Campolongo moeten we 2x over) bergen van de Dolomietenmarathon
Omdat Marc zich niet echt goed voelde besloot hij om iets later te vertrekken en op zijn eentje het sellarondje te verkennen. Omstreeks half 9 vertrok ik aldus richting Corvara.Normaal ging ik meerijden met een groep die de tocht deed, maar omdat ik daar al een kwartier vroeger was begon ik maar aan de tocht, wie weet werd ik toch nog ingehaald.
De eerste klim ging over de Passo Campolongo, de helling die (zoals eerder gezegd) 2x in de Dolomietenmarathon zit. Erg hoog (in verhouding met sommige andere) ligt de berg niet. De top bevindt zich op 1806 meter, een stijging van 362 meter met een gemiddelde 5%. De klim duurde 7,192 km, dus nog goed te doen.
De klim naar de Pordoi, de tweede van het Sellarondje bracht ons iets hoger, 2160 meter. Ook de afstand was iets meer, 9,225 km. Het gemiddeld stijgingspercentage was ook niet echt hoog, 6,8%.
Hoe verder het sellarondje vorderde, hoe steiler de klimmen. De Passo Sella heeft een stijging van 7,5%. De afstand is dan maar een 5,5 km, toch voel je het.
In de afdaling van de Sella kwam ik in een groepje Nederlanders terecht. Doordat we in gesprek raakten met elkaar merkten we niet dat we voorbij de afslag naar de Passo Gardena reden. Daardoor waren we nog een 10 kilometer verder het dal in, 10 extra klimkilometers die konden tellen, aangezien ze een gemiddelde van 7,1% hadden. Aangezien ik wat honger begon te krijgen ergens onderweg gestopt voor een plaatselijke schotel overbakken met kaas. Gelukkig dat er tijdens de Dolomietenmarathon aanwijzen staan. De Gardena op zichzelf valt anders behoorlijk mee. Het aangenaamste eraan is de afdaling. Een afdaling van 20 kilometer, dat vind je niet zo heel veel in de Dolomieten.
Eens terug in Corvaro nog eens de aankomstzone verkend en dan terug koers gezet richting San Kassiano. Marc had tijdens mijn Gardena-klim al gebeld dat hij vertrokken was, dus verwachtte ik een leeg appartement. De deur ging echter mooi voor mij open. Blijkbaar was hij nog niet 100%in orde en was hij teruggekeerd. Daarenboven was het het ook beginnen regenen was op de Campolongo.
Nadat we ons even verfrist hadden vertrokken we richting Pedraces, alwaar het dorp van de Dolomietenmarathon was. Daar moesten we ook onze nummers afhalen. Hoewel het er heel erg druk was, ging het afhalen van de nummers uitermate vlot. Een half minuutje aanschuiven en het was al aan ons. Beter kan niet in feite. We kregen een zak mee van Enervit met daarin tal van brochures (van de sponsors), paar staaltjes van producten, de Datasport chip, rugnummer en natuurlijk het wielershirtje.Daarna nog even kort rondgelopen in het dorp zelf. Even stilgestaan bij enkele fiets-trialers uit Duitsland. Het was behoorlijk, maar toch niet te vergelijken met wat Kenny en Wesley Belaey kunnen. Toen het begon te regenen maar terug richting auto gegaan en vervolgens terug naar het appartement.
Voor morgen staat toch een verkenning van de volledige Dolomietenmarathon op het programma. Zo zien we eens alle hellingen. Altijd interessant.
3 comments
Nadat we gisteren richting niet-Dolomietenmarathon gebied waren gereden ging onze tocht vandaag richting het Sella rondje. Dit rondje bevat de eerste 4 (eigenlijk 5 want de Campolongo moeten we 2x over) bergen van de Dolomietenmarathon
Omdat Marc zich niet echt goed voelde besloot hij om iets later te vertrekken en op zijn eentje het sellarondje te verkennen. Omstreeks half 9 vertrok ik aldus richting Corvara.Normaal ging ik meerijden met een groep die de tocht deed, maar omdat ik daar al een kwartier vroeger was begon ik maar aan de tocht, wie weet werd ik toch nog ingehaald.
De eerste klim ging over de Passo Campolongo, de helling die (zoals eerder gezegd) 2x in de Dolomietenmarathon zit. Erg hoog (in verhouding met sommige andere) ligt de berg niet. De top bevindt zich op 1806 meter, een stijging van 362 meter met een gemiddelde 5%. De klim duurde 7,192 km, dus nog goed te doen.
De klim naar de Pordoi, de tweede van het Sellarondje bracht ons iets hoger, 2160 meter. Ook de afstand was iets meer, 9,225 km. Het gemiddeld stijgingspercentage was ook niet echt hoog, 6,8%.
Hoe verder het sellarondje vorderde, hoe steiler de klimmen. De Passo Sella heeft een stijging van 7,5%. De afstand is dan maar een 5,5 km, toch voel je het.
In de afdaling van de Sella kwam ik in een groepje Nederlanders terecht. Doordat we in gesprek raakten met elkaar merkten we niet dat we voorbij de afslag naar de Passo Gardena reden. Daardoor waren we nog een 10 kilometer verder het dal in, 10 extra klimkilometers die konden tellen, aangezien ze een gemiddelde van 7,1% hadden. Aangezien ik wat honger begon te krijgen ergens onderweg gestopt voor een plaatselijke schotel overbakken met kaas. Gelukkig dat er tijdens de Dolomietenmarathon aanwijzen staan. De Gardena op zichzelf valt anders behoorlijk mee. Het aangenaamste eraan is de afdaling. Een afdaling van 20 kilometer, dat vind je niet zo heel veel in de Dolomieten.
Eens terug in Corvaro nog eens de aankomstzone verkend en dan terug koers gezet richting San Kassiano. Marc had tijdens mijn Gardena-klim al gebeld dat hij vertrokken was, dus verwachtte ik een leeg appartement. De deur ging echter mooi voor mij open. Blijkbaar was hij nog niet 100%in orde en was hij teruggekeerd. Daarenboven was het het ook beginnen regenen was op de Campolongo.
Nadat we ons even verfrist hadden vertrokken we richting Pedraces, alwaar het dorp van de Dolomietenmarathon was. Daar moesten we ook onze nummers afhalen. Hoewel het er heel erg druk was, ging het afhalen van de nummers uitermate vlot. Een half minuutje aanschuiven en het was al aan ons. Beter kan niet in feite. We kregen een zak mee van Enervit met daarin tal van brochures (van de sponsors), paar staaltjes van producten, de Datasport chip, rugnummer en natuurlijk het wielershirtje.Daarna nog even kort rondgelopen in het dorp zelf. Even stilgestaan bij enkele fiets-trialers uit Duitsland. Het was behoorlijk, maar toch niet te vergelijken met wat Kenny en Wesley Belaey kunnen. Toen het begon te regenen maar terug richting auto gegaan en vervolgens terug naar het appartement.
Voor morgen staat toch een verkenning van de volledige Dolomietenmarathon op het programma. Zo zien we eens alle hellingen. Altijd interessant.
Jawadde, de sella ronde, dienen klinkt heel bekend in mijn oren. Ik doe hem dan ook ieder jaar, maar dan wel naar beneden en op latten :p Ik wist zelfs niet dat je deze met de fiets ook kan doen.
Het is daar alleszins geen mis uitzicht.
Er bestaat, als ik het niet mis heb, ook een ronde van de eerste of tweede wereldoorlog die je kan afdalen met de skies. Weet je soms ook niet of je die kan bedwingen met de fiets?
Niets van gevonden daar. In dezelfde buurt? Want veel andere fietsrondes zijn er daar niet.
Jawel, het is in dezelfde buurt, want daarin zit de falzaregopas.