Davitamonclassic 2007
Net zoals de afgelopen twee jaar stond de Davitamonclassic al een hele tijd aangeduid in de agenda. Als een van de eersten was ik dan ook ingeschreven (nr. 35). De combinatie van een prachtige organisatie en een parcours dat eens iets anders van heuvels doet hadden me de voorbije jaren al kunnen bekoren, dus waarom nu niet.
De voorbije weken wat zitten mailen maar het was niet evident om af te spreken met enkelen. Sommige wouden het rustig aanpakken (wat achteraf neerkwam op een gemiddelde van 30 hé Tom), anderen vertrokken van bij hen thuis. Zelf vertrok ik met Dirk en zijn reisgezellen (paar van Landegem, heb ze hier echter nog nooit gezien).
Bij de start was het al een drukte. Het verliep echter vlot. Als 1 van de eerste 500 ingeschrevenen kreeg ik ook nog de keuze tussen een Win-for-life krasbiljet of een paar Vermarc Kousen. Ik koos maar voor de zekerheid en ging voor de kousen. Iets later kregen we ook een vitaminenkauwtablet om ervoor te zorgen dat we de dag heelhuids zouden doorkomen.
Iets na 9 kwam ik dan Dirk en de rest tegen en konden we vertrekken. Net zoals de vorige jaren liepen de eerste kilometers naar en langs de Schelde. Al snel werden er dan ook grotere groepen gevormd. Ter hoogte van Zingem werd de Schelde dan overgestoken en konden we op weg gaan naar de eerste helling: de Duisbeke-Tissenhove (2500m, 4%), het is niet echt een lastige helling (in de Ronde van Vlaanderen staat hij zelfs niet als helling aangeduid), maar het was ideaal als eerste klimmeters. Ik voelde al direct dat het een lastige dag zou worden. Het lopen van afgelopen woensdag zat nog in de benen, en vooral bij het zetten van kracht was het lastig. Doel was de anderen zo lang mogelijk te volgen, en dan zouden we wel zien.
Op kilometer 23 was reeds de eerste bevoorrading, iets te vroeg vonden we zelf. We kozen er dan ook voor om ze aan ons te laten voorbij gaan. De volgende was toch al op 48 kilometer, dus niet zo ver erna. Daartussen moesten er echter nog enkele hellingen beklommen worden. De eerste was de Ganzenberg (500m, 6%). Een mooie klim in feite, een mooie baan, niet zo lang, maar wel al eens stevig. Kort erna kwam de Vijverbeek (1600m – 5%). 1 van de lastigste (vond ik toch) kwam op kilometer 37: Côte de Hurdumont (700m – 13%). De drukte maakte het er ook niet echt makkelijk op, waardoor het nogal met schokken ging. Boven stonden ze dan ook nog van flandrien.be foto’s te maken. Ze staan toch steeds zeer strategisch, op de plekken waar men al eens afziet.
Alvorens aan de tweede bevoorading te komen moesten we nog langst de Bruyère (1300 m – 7%) en de Côte d’Ellezelles (1000m – 10%). Beiden gingen wel, maar het vlotte nog steeds niet. Het was aanklampen om de groep te volgen.
Aan de tweede bevoorrading was het tamelijk druk. De bevoorrading was echter heel erg in orde, sportdrank, wafels, cake, water en allemaal à volonté. De borden ‘bevoorrading: Buffet’ waren in elk geval zeer correct. Alleen de chocolade lag wat ongelukkig in de zon. Het leek meer op een hoop chocolade dan een reep. Maarja, aan het weer kunnen ze ook niet veel doen.
De vorige jaren mocht ik nu steeds rechtdoor rijden, aangezien ik dit jaar voor het eerst de 150 deed moest de extra lus ook gedaan worden. Een heel erg mooie lus trouwens, door heen Henegouwen. Het was genieten van het landschap, maar ook afzien want er werd doorgereden. De heuvels die we deden waren ook niet de minste. Eerst was der de Hoge Deurne (2500m – 10%), dan de Côte de l’Escalette (1300 m – 6%), Hameau des Papins (1200 m – 12%), Hameau de la Croisette (100m – 7%). Op de heuvel erna – Les Monts (2200m – 6%) moest ik er af. Heb nog even proberen terugkeren, maar het was duidelijk dat het klimmen me echt niet goed ging. Aangezien er nog enkele hellingen moesten gedaan worden vooraleer we opnieuw aan een bevoorrading waren koos ik ervoor om alleen verder te gaan.
Tof was trouwens dat er een extra bevoorrading voorzien was, waarbij we zelfs niet moesten stoppen. Al rijdend konden we een W-Cup aannemen. Een hele mooie geste van de organisatie, misschien omdat het zo’n warm weer was. Dat bracht het totaal aantal bevoorradingen in de 150 km eigenlijk op 5.
Na de Hameau de Grandieu (1900m – 6%) en de Cinquant (1500m – 3%) reden we weer het industrieterrein binnen en konden we onze magen en bidonnetjes nog wat vullen aan de derde bevoorrading. Het was al een stuk rustiger dan de eerste keer dat we passeerden. De grote massa was er al voorbij.
Na de bevoorrading moesten er nog 3 hellingen gedaan worden. De lastigste van deze 3 was de Hotondberg (2100m Р17%). Het is een kant die heel weinig aangedaan wordt met tochten, maar zeker niet te onderschatten is. De helling die volgde was ook niet te onderschatten, de C̫te de Russignies (1500m Р8%). Vooral na al die kilometers was het serieus afzien.
De allerlaaste helling – Gijzelbrechtegem (900m – 7%) – was de laatste helling. Van daar ging het in een sneltreinvaart naar Huise. Een vijftal kilometer voor Huise kreeg ik een gat niet meer dicht en moest ik lossen. Heb nog geprobeerd om er even later dichterbij te komen, maar dat ging niet echt. Mij dan maar achteraan een ander groepje gezet en op ’t gemak tot aan Huise gereden is, waar de laatste bevoorrading was. Daar rijkelijk genoten van de Lotus-koeken, Ganda Ham en de Extran alvorens de laatste kilometers aan te vatten.
Tesamen met de rest dan de laatste 10 kilometers gereden (op het gemak, jaja ze kunnen dat :)). In Nazareth was het tamelijk druk, maar het ging eigenlijk nog vlot. Nummertje rond de fiets en naar de bewaakte fietsenstalling ermee. Voor het inruilen van onze controlekaart kregen we een zak die gevuld werd met een drinkbus, broodje kaas, een glaasje met een davitamonrecuperatiepil. Als vroeg ingeschrevene kreeg ik ook nog een plastiekzak met wat bodysol producten, een flesje van 25cl aperitief.
Na wat zoeken vonden we nog een plaatsje en bestelden we wat om te drinken. Kwestie van wat terug op krachten te komen. Intussen probeerde ik alles in de rugzak te steken, wat niet evident was, gelukkig kan ik die camelbag wat openzetten.
Het was een zeer mooie tocht, een meer dan uitstekende organisatie, prima bevoorradingen… Kortom een rit die volgend jaar waarschijnlijk opnieuw zal gereden worden. ‘k had natuurlijk de luxe om in een zeer sterke groep mee te kunnen rijden (nouja, tenzij het té snel ging, maar al bij al zat ik niet zover achter).
::ttsm(1330)::
Be the First to comment.
Net zoals de afgelopen twee jaar stond de Davitamonclassic al een hele tijd aangeduid in de agenda. Als een van de eersten was ik dan ook ingeschreven (nr. 35). De combinatie van een prachtige organisatie en een parcours dat eens iets anders van heuvels doet hadden me de voorbije jaren al kunnen bekoren, dus waarom nu niet.
De voorbije weken wat zitten mailen maar het was niet evident om af te spreken met enkelen. Sommige wouden het rustig aanpakken (wat achteraf neerkwam op een gemiddelde van 30 hé Tom), anderen vertrokken van bij hen thuis. Zelf vertrok ik met Dirk en zijn reisgezellen (paar van Landegem, heb ze hier echter nog nooit gezien).
Bij de start was het al een drukte. Het verliep echter vlot. Als 1 van de eerste 500 ingeschrevenen kreeg ik ook nog de keuze tussen een Win-for-life krasbiljet of een paar Vermarc Kousen. Ik koos maar voor de zekerheid en ging voor de kousen. Iets later kregen we ook een vitaminenkauwtablet om ervoor te zorgen dat we de dag heelhuids zouden doorkomen.
Iets na 9 kwam ik dan Dirk en de rest tegen en konden we vertrekken. Net zoals de vorige jaren liepen de eerste kilometers naar en langs de Schelde. Al snel werden er dan ook grotere groepen gevormd. Ter hoogte van Zingem werd de Schelde dan overgestoken en konden we op weg gaan naar de eerste helling: de Duisbeke-Tissenhove (2500m, 4%), het is niet echt een lastige helling (in de Ronde van Vlaanderen staat hij zelfs niet als helling aangeduid), maar het was ideaal als eerste klimmeters. Ik voelde al direct dat het een lastige dag zou worden. Het lopen van afgelopen woensdag zat nog in de benen, en vooral bij het zetten van kracht was het lastig. Doel was de anderen zo lang mogelijk te volgen, en dan zouden we wel zien.
Op kilometer 23 was reeds de eerste bevoorrading, iets te vroeg vonden we zelf. We kozen er dan ook voor om ze aan ons te laten voorbij gaan. De volgende was toch al op 48 kilometer, dus niet zo ver erna. Daartussen moesten er echter nog enkele hellingen beklommen worden. De eerste was de Ganzenberg (500m, 6%). Een mooie klim in feite, een mooie baan, niet zo lang, maar wel al eens stevig. Kort erna kwam de Vijverbeek (1600m – 5%). 1 van de lastigste (vond ik toch) kwam op kilometer 37: Côte de Hurdumont (700m – 13%). De drukte maakte het er ook niet echt makkelijk op, waardoor het nogal met schokken ging. Boven stonden ze dan ook nog van flandrien.be foto’s te maken. Ze staan toch steeds zeer strategisch, op de plekken waar men al eens afziet.
Alvorens aan de tweede bevoorading te komen moesten we nog langst de Bruyère (1300 m – 7%) en de Côte d’Ellezelles (1000m – 10%). Beiden gingen wel, maar het vlotte nog steeds niet. Het was aanklampen om de groep te volgen.
Aan de tweede bevoorrading was het tamelijk druk. De bevoorrading was echter heel erg in orde, sportdrank, wafels, cake, water en allemaal à volonté. De borden ‘bevoorrading: Buffet’ waren in elk geval zeer correct. Alleen de chocolade lag wat ongelukkig in de zon. Het leek meer op een hoop chocolade dan een reep. Maarja, aan het weer kunnen ze ook niet veel doen.
De vorige jaren mocht ik nu steeds rechtdoor rijden, aangezien ik dit jaar voor het eerst de 150 deed moest de extra lus ook gedaan worden. Een heel erg mooie lus trouwens, door heen Henegouwen. Het was genieten van het landschap, maar ook afzien want er werd doorgereden. De heuvels die we deden waren ook niet de minste. Eerst was der de Hoge Deurne (2500m – 10%), dan de Côte de l’Escalette (1300 m – 6%), Hameau des Papins (1200 m – 12%), Hameau de la Croisette (100m – 7%). Op de heuvel erna – Les Monts (2200m – 6%) moest ik er af. Heb nog even proberen terugkeren, maar het was duidelijk dat het klimmen me echt niet goed ging. Aangezien er nog enkele hellingen moesten gedaan worden vooraleer we opnieuw aan een bevoorrading waren koos ik ervoor om alleen verder te gaan.
Tof was trouwens dat er een extra bevoorrading voorzien was, waarbij we zelfs niet moesten stoppen. Al rijdend konden we een W-Cup aannemen. Een hele mooie geste van de organisatie, misschien omdat het zo’n warm weer was. Dat bracht het totaal aantal bevoorradingen in de 150 km eigenlijk op 5.
Na de Hameau de Grandieu (1900m – 6%) en de Cinquant (1500m – 3%) reden we weer het industrieterrein binnen en konden we onze magen en bidonnetjes nog wat vullen aan de derde bevoorrading. Het was al een stuk rustiger dan de eerste keer dat we passeerden. De grote massa was er al voorbij.
Na de bevoorrading moesten er nog 3 hellingen gedaan worden. De lastigste van deze 3 was de Hotondberg (2100m Р17%). Het is een kant die heel weinig aangedaan wordt met tochten, maar zeker niet te onderschatten is. De helling die volgde was ook niet te onderschatten, de C̫te de Russignies (1500m Р8%). Vooral na al die kilometers was het serieus afzien.
De allerlaaste helling – Gijzelbrechtegem (900m – 7%) – was de laatste helling. Van daar ging het in een sneltreinvaart naar Huise. Een vijftal kilometer voor Huise kreeg ik een gat niet meer dicht en moest ik lossen. Heb nog geprobeerd om er even later dichterbij te komen, maar dat ging niet echt. Mij dan maar achteraan een ander groepje gezet en op ’t gemak tot aan Huise gereden is, waar de laatste bevoorrading was. Daar rijkelijk genoten van de Lotus-koeken, Ganda Ham en de Extran alvorens de laatste kilometers aan te vatten.
Tesamen met de rest dan de laatste 10 kilometers gereden (op het gemak, jaja ze kunnen dat :)). In Nazareth was het tamelijk druk, maar het ging eigenlijk nog vlot. Nummertje rond de fiets en naar de bewaakte fietsenstalling ermee. Voor het inruilen van onze controlekaart kregen we een zak die gevuld werd met een drinkbus, broodje kaas, een glaasje met een davitamonrecuperatiepil. Als vroeg ingeschrevene kreeg ik ook nog een plastiekzak met wat bodysol producten, een flesje van 25cl aperitief.
Na wat zoeken vonden we nog een plaatsje en bestelden we wat om te drinken. Kwestie van wat terug op krachten te komen. Intussen probeerde ik alles in de rugzak te steken, wat niet evident was, gelukkig kan ik die camelbag wat openzetten.
Het was een zeer mooie tocht, een meer dan uitstekende organisatie, prima bevoorradingen… Kortom een rit die volgend jaar waarschijnlijk opnieuw zal gereden worden. ‘k had natuurlijk de luxe om in een zeer sterke groep mee te kunnen rijden (nouja, tenzij het té snel ging, maar al bij al zat ik niet zover achter).
::ttsm(1330)::