Een tijdje geleden schreef ik er al over dat ik deelneem aan de Otztaler Radmarathon. Deze tocht gaat door in het Otztal, Sedert gisteren (22 augustus) zijn we aangekomen in het Otztal, meer bepaald in het stadje Sölden.

Het was een lange rit, maar het ging eigenlijk nog vlot. Ook Luka (de hond van Magatje) heeft zich erg flink gehouden. Doordat we met 3 chauffeurs (Magatje haar ouders zijn ook meegekomen) waren was het ook wel iets gemakkelijker qua rit.

Vandaag was de eerste volledige dag. Op het programma stond de klim naar de Tiefenbachgletsjer. Ik deed hem met de fiets en de anderen gingen met de auto gaan.

Terwijl zij naar de winkel gingen ben ik alvast beginnen klimmen, want de Tiefenbachgletsjer is geen al te simpele klim.

Na het verlaten van de stad Sölden begint het al stevig op te lopen. Wel nog maar 7,9%. ‘k vond het al behoorlijk stevig direct, want met amper 1km opwarming en iets van 2 jaar geen echte bergen is het klimritme toch wat weg. De 7.9 is echter nog maar het begin want de volgende kilometers zijn erg erg lastig. Het stijgingspercentage gaat de volgende 5 kilometer geen enkele keer onder de 10%, er zijn niet al teveel bochten, dus je ziet steeds ver vooruit.

Na een viertal kilometer kwam de wagen me reeds voorbijgereden. Het ging niet echt soepel, maarja, 11% is nu natuurlijk ook niet supervlak.

Een klein beetje afdaling richting ‘Tol-post’ zorgde voor een rustmoment. Voor de wagens is de klim namelijk betalend (17€ / 4 personen in de wagen). Erna gaat het weer heel wat steiler bergop. Iets minder lastig, al zit er toch nog een kleine kilometer van 11%, eventjes wat minder en dan een grote kilometer van 12,9%.

Dan nader je ook eindelijk haarspeldbochten. Maar ook deze schommelen rond de 10%. Een stijgingspercentage dat ongeveer aangehouden wordt tot de Rettenbachgetscher (er zijn 2 gletsjers). Daar was de wagen geparkeerd en was het de bedoeling wat te eten. Ter plekke iets eten was niet echt mogelijk (buiten een soepje). Dus namen we onze boterhammen maar.

Tijdens het wachten hebben Magatje en haar ouders wat rondgewandeld op de gletsjer. Luka vond dit ook wel plezant. Hij kon er goed rondlopen en zich op het ijs rollen.

Na een stopje van een goed halfuur sprong ik weer op de fiets… Erg gemakkelijk was dat niet. Erg lastig na zo’n stilstand. Er moest gelukkig maar een 3 kilometer meer geklommen worden. Iets minder steil, maar toch nog 8.2%. Het lastigste was dat er door een niet echt goed verlichtte tunnel moest gereden worden én dat was ERG koud. Amai. Gestopt om de mouwstukjes aan te doen en dan verder te klimmen. 1 rechte tunnel, 1.5 km lang. Eigenlijk lastig om te zien hoe steil het wel is.

Aan de Tiefanbachgletsjer de fiets in de wagen gestoken en de wandelschoenen aangedaan en eventjes gewandeld. Luka mocht eventjes los en dat dat zorgde voor veel plezier bij hem. Amai. Ook de korte wandeling in de kleine rivier deed hem precies deugd.

Na een terrasbezoekje vertrok ik met de fiets naar beneden én gingen de anderen terug de auto in. Op het stukje bergop staken ze mij voorbij, maar even later kon ik hen terug voorbij zoeven. Het was een erg mooie afdaling – zeer mooie banen, goed zicht, weinig verkeer. Erg snel stond ik dan ook terug beneden. Onderweg nog eventjes gestopt voor enkele foto’s.

Na een korte rustpauze in ons appartementje hebben we een wandeling gemaakt naar het centrum (toch 2 km enkel) – tot groot jolijt van Maga. Daar erg lekker gegeten en dan teruggekeerd. Het begon al aardig te schemeren.

Wat we morgen gaan doen staat nog niet echt vast. Er komt dan ook nog versterking uit Landegem (mijn ouders komen ook naar hier).