Grand Fondo Ardennaise 2011
Een paar weken geleden kwam ik de website van de Bioracer Challenge tegen. Onder deze naam worden er 3 Cyclosportieven in de Ardennen georganiseerd. Na de La Chouffe classic van vorige week leek het me ideaal om de beentjes eens te testen. Als richttijd had ik zowat in gedachten om rond de 7u uit te komen. Dat zou 25 gemiddeld zijn, en leek me al behoorlijk. Ik moet in feite toch maar over 3 maand echt volledig in conditie zijn. Daarnaast is het natuurlijk ook ideale training want de Grand Fondo is 165 km lang en heeft een 2800 hoogtemeters. Het competitieve karakter zorgt er ook voor dat alles stuk vlotter gaat (bevoorradingen enzo).
Jammergenoeg waren de weersvoorspellingen niet super. Daarom lang getwijfeld, want in de regen rijden leek me niet echt ideaal. Lichte regenval kon me niet tegenhouden, maar als het zwaar regent, wordt het ook gevaarlijk. Toen het echter er ietsje beter uitzag qua verwachtingen toch besloten om te gaan.
De ochtend begon al heel vroeg. De inschrijvingen sloten om 8u en de start was om 8u30. Aangezien Hamoir toch wel een goede 2u rijden is ging de wekker al om 5u. Na een kort ontbijt vertrokken richting Hamoir, waar ik omstreeks 7u30 aankwam. Een uurtje voor de start en ruim op tijd om nog in te schrijven. Op het gemak een parkeerplaats gevonden en mij gaan inschrijven. Nummer 396 werd mij gegeven, waardoor ik dacht dat er toch meer dan 300 inschrijvingen zijn, maar blijkbaar waren het er toch ietsje minder! Jammer. Waarschijnlijk zat het slechte weer er voor iets tussen.
Om 8u30 werd de start gegeven en direct moest er geklommen worden. De Cote Xhoris is eigenlijk niet lastig, maar het tempo dat er gereden werd zorgde er wel voor het het direct stevig rijden was. Al behoorlijk snel was er een breuk tussen de eerste groep en een achtervolgend peleton tot… Wouter van wielertoerist.be zich even op kop zette. In no-time was het gat dichtgepatst! Amai, knap van hem! In feite was deze helling een ideale opwarmer, voor mij zeker, want zolang er maar een vast tempo kan gereden worden lukt het nog wel voor mij. De tweede van 17 hellingen was al heel wat minder op mijn lichaam geschreven. ‘Les Chambralles’ is behoorlijk onregelmatig en ook nogal steil (stukken van dicht bij de 20%). ’t was harken om naar boven te rijden, vooral omdat ik nu ook nog niet voluit wou gaan.
Net voor de top van de Chambralles stond er een fotograaf van Cyclobenelux.com die volgende foto trok (waarvoor dank)
Na de Chambrelles was het kleine groepje waar ik inzat uiteen gereden. Jammer. Want dat tempo kon ik nog wel aan.. Achja. Het was beter verder op het gemak te rijden. De hellingen heb ik iets rustiger opgereden en ik heb me bij een paar man in het wiel gezet. Deze reden net iets trager bergop dan ionbekenk zou kunnen (wonderbaarlijk, maar die zijn er ook), waardoor ik een beetje kon ‘uitrusten’. Het waren natuurlijk ook hellingen die me iets meer lagen.
Na de Cote de Niaster, Cote Warmonfosse en de Xhierfomont kwamen we aan de Ancienne Barriere. Hoewel dit echt iets is wat me ligt wou ik nog steeds niet teveel krachten verspelen. Bovenaan was er ook een bevoorrading. Door het erg warme weer (het was vooral doef) had ik al bijna alles leeggedronken. Snel bijgetankt. Wat gegeten en dan de afdaling genomen richting Trois-Points. Van daaruit begon de klim Cote Daisomont. Voor mij een van de zovele onbekende klimmen, wel ene die me erg goed ligt. Het is ene waar je een tempo kan op rijden. Niet te steil maar wel langer. Boven kwamen we aan de skipiste van Wanne. Ik herkende deze plek van de Sean Kelly (toen was het hier bevoorrading).
De afdaling die volgde was er eentje met beue stukken erin. Kleine hellingen zorgden er steeds voor dat het tempo wegviel. Nu, de grootste tempobreker kwam na een bocht van 90 graden. De Stockeu zat goed weggestopt, en al zeker voor iemand die hem nog nooit gedaan heeft. Miljaar, zoiets kan zeer doen. Veel te steil om goed te zijn. Halverwege kwam ik voorbij het monument van Eddy Merckx. Ik hoopte toen boven te zijn, maar het stuk erna was ook niet te onderschatten. Het lijkt iets minder lastig maar het was maar schijn.
Intussen was ik precies in niemandsland, geen enkele andere deelnemer te zien. Teken om het nu zeker rustig aan te pakken, want een gat dichtrijden was onmogelijk (bij gebrek aan iemand die voor mij reed). En ik kon natuurlijk nooit weten dat er uit de achtergrond nog iets terugkwam. Na enige tijd zag ik iemand achter mij rijden. Eventjes ingehouden, de kop genomen en mij dan in het wiel genesteld. Zo kon ik eventjes op krachten komen. Op de Cote de Werbomont heb ik hem echter moeten laten gaan. Het tempo lag iets te hoog bergop.
Gelukkig was de tweede bevoorrading niet ver meer. Aan de voet van de Ferrieres werden we verwend op een 3action buffet met gellekes en sportdrank. Na mijn tijd te hebben genomen om wat te eten en te drinken vertrokken richting de klim. Eerst kregen we al rijdend nog een energieshot. Even van geproefd maar de munt was voor mij iets te overheersend. Al bij al ben ik eigenlijk wel tevreden van 3Action. Het valt niet echt zwaar en smaakt lekker.
De Ferrières zelf ging nog niet super wegens te steil. Maar… Ik voelde de pijn in de beentjes verminderen en tegelijkertijd voelde ik de moraal ook stijgen natuurlijk. Mijn hoop om rond de 7u te eindigen begon terug te komen. Alles ging eigenlijk weer zoals het moest. De beentjes draaiden en ik kon een tempo rijden dat ik nog eventjes kon volhouden. De hellingen werden natuurlijk ook iets minder lastig. Al vond ik de wind toch ook niet echt meezitten.
De laatste 2 u gingen dan ook erg vlot eigenlijk. Voortdurend was ik aan het rekenen om onder de 7u uit te komen. Van ’s morgens met de auto naar Hamoir te rijden wist ik dat de laatste 6 km in dalende lijn waren. Daar moest ik dus ook geen rekening mee houden in feite.
Na iets minder dan 7u kwam ik terug aan in Hamoir. Om exact te zijn, ik heb er 6u 51 over gedaan. Uiteindelijk ben ik 230e op 259 finishers en 302 ingeschrevenen. Als je de uitslag ziet is dat nu niet super te noemen. Toch ben ik niet ontevreden. Er reden hier erg veel goeie cyclorijders rond die pieken naar deze periode. Zelf mik ik op eind augustus. De klimmen liggen me ook iets minder, het erg korte steile werk is minder aan mij besteed. Liever dan 10 km steil dan 1 km eigenlijk. Aan de andere kant heb ik nog veel werk wil ik er staan in de Otztaler. De Ardennentrainingen zorgen wel voor serieuze progressie maar ik sta nog ver van waar ik moet staan.
Na de finish kwam ik Johan Devroe nog tegen. Hij trakteerde me prompt op een colaatje (merci!). Erg toffe kerel en serieus sterke fietser. Het was een leuke babbel. Daarna snel ingeladen en de rit naar huis aangevangen.
Is het om nog te doen? Ja. Maar ik weet dat ik hier nooit potten ga breken op een parcours als dit. Geef mij maar het gebergte. Daar voel ik me meer thuis. Maar het is wel eens leuk om te doen. Geen idee of ik er nog eentje doe dit jaar. Misschien wel. Misschien niet.
Al bij al geslaagde dag. Iets meer mensen van mijn niveau was handiger geweest voor mij. Maja.’k Ben vooral blij dat het weerbericht niet klopte want we hebben geen spatje regen gezien, terwijl het er toch wel anders uitzag. Waarschijnlijk omdat ik de hele tijd mijn regenjas meehad.
One comment
Een paar weken geleden kwam ik de website van de Bioracer Challenge tegen. Onder deze naam worden er 3 Cyclosportieven in de Ardennen georganiseerd. Na de La Chouffe classic van vorige week leek het me ideaal om de beentjes eens te testen. Als richttijd had ik zowat in gedachten om rond de 7u uit te komen. Dat zou 25 gemiddeld zijn, en leek me al behoorlijk. Ik moet in feite toch maar over 3 maand echt volledig in conditie zijn. Daarnaast is het natuurlijk ook ideale training want de Grand Fondo is 165 km lang en heeft een 2800 hoogtemeters. Het competitieve karakter zorgt er ook voor dat alles stuk vlotter gaat (bevoorradingen enzo).
Jammergenoeg waren de weersvoorspellingen niet super. Daarom lang getwijfeld, want in de regen rijden leek me niet echt ideaal. Lichte regenval kon me niet tegenhouden, maar als het zwaar regent, wordt het ook gevaarlijk. Toen het echter er ietsje beter uitzag qua verwachtingen toch besloten om te gaan.
De ochtend begon al heel vroeg. De inschrijvingen sloten om 8u en de start was om 8u30. Aangezien Hamoir toch wel een goede 2u rijden is ging de wekker al om 5u. Na een kort ontbijt vertrokken richting Hamoir, waar ik omstreeks 7u30 aankwam. Een uurtje voor de start en ruim op tijd om nog in te schrijven. Op het gemak een parkeerplaats gevonden en mij gaan inschrijven. Nummer 396 werd mij gegeven, waardoor ik dacht dat er toch meer dan 300 inschrijvingen zijn, maar blijkbaar waren het er toch ietsje minder! Jammer. Waarschijnlijk zat het slechte weer er voor iets tussen.
Om 8u30 werd de start gegeven en direct moest er geklommen worden. De Cote Xhoris is eigenlijk niet lastig, maar het tempo dat er gereden werd zorgde er wel voor het het direct stevig rijden was. Al behoorlijk snel was er een breuk tussen de eerste groep en een achtervolgend peleton tot… Wouter van wielertoerist.be zich even op kop zette. In no-time was het gat dichtgepatst! Amai, knap van hem! In feite was deze helling een ideale opwarmer, voor mij zeker, want zolang er maar een vast tempo kan gereden worden lukt het nog wel voor mij. De tweede van 17 hellingen was al heel wat minder op mijn lichaam geschreven. ‘Les Chambralles’ is behoorlijk onregelmatig en ook nogal steil (stukken van dicht bij de 20%). ’t was harken om naar boven te rijden, vooral omdat ik nu ook nog niet voluit wou gaan.
Net voor de top van de Chambralles stond er een fotograaf van Cyclobenelux.com die volgende foto trok (waarvoor dank)
Na de Chambrelles was het kleine groepje waar ik inzat uiteen gereden. Jammer. Want dat tempo kon ik nog wel aan.. Achja. Het was beter verder op het gemak te rijden. De hellingen heb ik iets rustiger opgereden en ik heb me bij een paar man in het wiel gezet. Deze reden net iets trager bergop dan ionbekenk zou kunnen (wonderbaarlijk, maar die zijn er ook), waardoor ik een beetje kon ‘uitrusten’. Het waren natuurlijk ook hellingen die me iets meer lagen.
Na de Cote de Niaster, Cote Warmonfosse en de Xhierfomont kwamen we aan de Ancienne Barriere. Hoewel dit echt iets is wat me ligt wou ik nog steeds niet teveel krachten verspelen. Bovenaan was er ook een bevoorrading. Door het erg warme weer (het was vooral doef) had ik al bijna alles leeggedronken. Snel bijgetankt. Wat gegeten en dan de afdaling genomen richting Trois-Points. Van daaruit begon de klim Cote Daisomont. Voor mij een van de zovele onbekende klimmen, wel ene die me erg goed ligt. Het is ene waar je een tempo kan op rijden. Niet te steil maar wel langer. Boven kwamen we aan de skipiste van Wanne. Ik herkende deze plek van de Sean Kelly (toen was het hier bevoorrading).
De afdaling die volgde was er eentje met beue stukken erin. Kleine hellingen zorgden er steeds voor dat het tempo wegviel. Nu, de grootste tempobreker kwam na een bocht van 90 graden. De Stockeu zat goed weggestopt, en al zeker voor iemand die hem nog nooit gedaan heeft. Miljaar, zoiets kan zeer doen. Veel te steil om goed te zijn. Halverwege kwam ik voorbij het monument van Eddy Merckx. Ik hoopte toen boven te zijn, maar het stuk erna was ook niet te onderschatten. Het lijkt iets minder lastig maar het was maar schijn.
Intussen was ik precies in niemandsland, geen enkele andere deelnemer te zien. Teken om het nu zeker rustig aan te pakken, want een gat dichtrijden was onmogelijk (bij gebrek aan iemand die voor mij reed). En ik kon natuurlijk nooit weten dat er uit de achtergrond nog iets terugkwam. Na enige tijd zag ik iemand achter mij rijden. Eventjes ingehouden, de kop genomen en mij dan in het wiel genesteld. Zo kon ik eventjes op krachten komen. Op de Cote de Werbomont heb ik hem echter moeten laten gaan. Het tempo lag iets te hoog bergop.
Gelukkig was de tweede bevoorrading niet ver meer. Aan de voet van de Ferrieres werden we verwend op een 3action buffet met gellekes en sportdrank. Na mijn tijd te hebben genomen om wat te eten en te drinken vertrokken richting de klim. Eerst kregen we al rijdend nog een energieshot. Even van geproefd maar de munt was voor mij iets te overheersend. Al bij al ben ik eigenlijk wel tevreden van 3Action. Het valt niet echt zwaar en smaakt lekker.
De Ferrières zelf ging nog niet super wegens te steil. Maar… Ik voelde de pijn in de beentjes verminderen en tegelijkertijd voelde ik de moraal ook stijgen natuurlijk. Mijn hoop om rond de 7u te eindigen begon terug te komen. Alles ging eigenlijk weer zoals het moest. De beentjes draaiden en ik kon een tempo rijden dat ik nog eventjes kon volhouden. De hellingen werden natuurlijk ook iets minder lastig. Al vond ik de wind toch ook niet echt meezitten.
De laatste 2 u gingen dan ook erg vlot eigenlijk. Voortdurend was ik aan het rekenen om onder de 7u uit te komen. Van ’s morgens met de auto naar Hamoir te rijden wist ik dat de laatste 6 km in dalende lijn waren. Daar moest ik dus ook geen rekening mee houden in feite.
Na iets minder dan 7u kwam ik terug aan in Hamoir. Om exact te zijn, ik heb er 6u 51 over gedaan. Uiteindelijk ben ik 230e op 259 finishers en 302 ingeschrevenen. Als je de uitslag ziet is dat nu niet super te noemen. Toch ben ik niet ontevreden. Er reden hier erg veel goeie cyclorijders rond die pieken naar deze periode. Zelf mik ik op eind augustus. De klimmen liggen me ook iets minder, het erg korte steile werk is minder aan mij besteed. Liever dan 10 km steil dan 1 km eigenlijk. Aan de andere kant heb ik nog veel werk wil ik er staan in de Otztaler. De Ardennentrainingen zorgen wel voor serieuze progressie maar ik sta nog ver van waar ik moet staan.
Na de finish kwam ik Johan Devroe nog tegen. Hij trakteerde me prompt op een colaatje (merci!). Erg toffe kerel en serieus sterke fietser. Het was een leuke babbel. Daarna snel ingeladen en de rit naar huis aangevangen.
Is het om nog te doen? Ja. Maar ik weet dat ik hier nooit potten ga breken op een parcours als dit. Geef mij maar het gebergte. Daar voel ik me meer thuis. Maar het is wel eens leuk om te doen. Geen idee of ik er nog eentje doe dit jaar. Misschien wel. Misschien niet.
Al bij al geslaagde dag. Iets meer mensen van mijn niveau was handiger geweest voor mij. Maja.’k Ben vooral blij dat het weerbericht niet klopte want we hebben geen spatje regen gezien, terwijl het er toch wel anders uitzag. Waarschijnlijk omdat ik de hele tijd mijn regenjas meehad.
Proficiat, Wouter.
Ik heb die dag veel aan je gedacht man.
Ge zijt nen courageuze gast. Hoed af.
En volgende keer ga ik mee en doe ik er een kleinere afstand.
Zal je dan ook opwachten met een colatje.