29 juni 2008, de dag waarnaar menig Italiaans wielertoerist naar uitgekeken heeft, aangevuld met een 4000 niet-Italianen. In Italië een echt volksfeest met live uitzending, in de rest van de wereld iets minder bekend (buiten onze noorderburen gerekend, want die zijn er meestal massaal, net zoals onze Oosterburen de Duitsers).Voor mij was het mijn tweede deelname. Vorig jaar onder mijn eigen naam, dit jaar reed ik onder de naam van Willem (ook een wielertoerist.be bezoeker, trouwens via deze site kwam ik met hem in contact). Net zoals vorig jaar was het te starten in het gele vak. Niet dat ik dat erg vond, want dan bestond er tenminste een kans dat ik iemand inhaalde.

Stipt om 6.45 werden de de eersten losgelaten. Onder hen ook dé Mario Cippolini. Hij zou het toch een goeie 30 km uithouden om er dan de brui aan te geven. Nuja, hij was er toch nog eens mee op TV… tv? ja, op tv. De Dolomietenmarathon wordt rechstreeks uitgezonden op de Rai 3 (en ’s avonds gemerkt dat er een integrale heruitzending is op Rai Sport piu). Het geheel wordt in beeld gebracht door enkele motards en 2 helikopters. Dit maakt het allemaal wel tof eigenlijk.

Rond 7.10 kon ik dan uiteindelijk ook vertrekken. Aan een slakkengang tot aan de streep, om vervolgens iets sneller te kunnen rijden. Erg snel was dat nog niet, het was dan ook enorm druk. Langs de linkerkant toch enkelen kunnen voorbijsteken om zo te kunnen beginnen aan de Passo Campolongo. Vorig jaar deed ik hier iets langer over, veel verschil was het niet (1 minuutje en 30 seconden).

Na de Campolongo volgde een afdaling naar de Pordoï. In die afdaling paar keer gedacht: ‘die mens moet zijn leven beu zijn’. Rechts voorbijsteken als er amper een metertje is, zo laat mogelijk remmen… Kamikaze-italianen op hun best.

Op de Pordoï had ik vorig jaar het gezelschap van 2 anderen die de baan wat vrij maakten (nuja, elk eventjes op kop). Dit was nu niet het geval, waardoor ik de indruk had dat de klim een stuk moeizamer ging. Nochtans reed ik bijna 2 minuten sneller naar boven. Boven vlug de windstopper dicht, armstukken omhoog en een bocht of 15 naar beneden tot aan de voet van de Sella.

Daar enkele grappige tafferelen gezien. Mensen die nog op hun grootste verzet rijden en dan opdraaien, direct een steiler stuk, waardoor ze veel te groot stonden. Het resultaat was dat ze moesten afstappen om hun versnelling te verleggen. Leve parcourskennis!

Vorig jaar nam ik een pauze op de Sella (kleine bevoorrading). Dit jaar sloeg ik deze over. De bidons waren nog voldoende gevuld en qua eten had ik ook geen tekort. Waarschijnlijk is het daardoor dat ik 3 minuten sneller klom op de Sella, al zal ik de vorige keer ook maar erg kort gestopt zijn.

In de afdaling van de Sella was er net zoals vorig jaar een ongeluk gebeurt. Wederom behoorlijk ernstig, want de helikopter steeg net terug op, en er waren ook 2 ambulances ter plekke. Het viel weer op dat het daaltempo serieus gedaald was. Iedereen reed precies voorzichtiger.

Op de Gardena was er wederom een bevoorrading waar je kon doorrijden (alé, je kon een bekertje drank aannemen, of zelfs een toastje met wat ham). Boven op de Gardena werd een eerste keer een SMS gestuurd naar de opgegeven nummers. Hieruit bleek dat ik al een voorsprong had van 8 min 30 seconden op mijn tijd van 2007. Het ging dus wonderwel erg goed, nochtans geen supervoorbereiding.

Na een passage aan de finish was het weer tijd voor de campolongo. Deze keer was het er al minder druk, aangenamer om te klimmen dus. Ik reed er dan ook iets sneller op dan de eerste passage. Ook een minuutje sneller dan in 2007, wat me een voorsprong opleverde van 9 minuten.

Boven op de Campolongo nam ik mijn eerste tussenstop. De bidon gevuld met water, klein hapje eten en we waren er klaar voor. Door deze stop zat ik maar 5:45 meer onder het schema van 2007, maar toen stopte ik op de klim tussen Campolongo en Giau. Na die stop was mijn voorsprong alweer 10:30.

De voet van de Giau bereikte ik na 4u en 4 minuten wedstrijd. Het klimmen ging erg goed, ik stak er tientallen, zoniet een hondertal voorbij. Zelf werd ik door een enkeling ingehaald (misschien 10 renners). Qua tijd verschilde het nochtans niet zoveel met 2007, ik deed er nu 2 min 30 minder lang over. Op de top had ik dan ook een voorsprong van net geen 14 minuten. Op de top van de Giau nam ik ook een korte stop, een heel stuk korter dan vorig jaar. Na de afdaling had ik namelijk opeens 19 min 45 voorsprong. Het idee van snellere stops werkte dus. De Falzarego, de laatste klim (samen met de Valporola) ging goed. Ik deed 3 minuten minder lang op deze klim. Boven zat ik dan ook met een voorsprong van 22 min 45 seconden op mijn tijd van 2007. In de klim beetje zitten praten met een Nederlander die er ook van overtuigd was dat de Marmotte een stuk zwaarder is. Vorig jaar had hij de Marmotte gereden. Dit jaar niet 😀

In de afdaling eens goed doorgereden en wat rondgedraaid met 2. In La Villa kwam ik dan ook aan met nog een minuutje voorsprong op de tijd. Het allerlaatste stuk in het wiel van een hard-doorrijdende Nederlander doorgebracht (alé, er zat nog een Italiaan tussen). Die Italiaan nam (tot ongenoegen van de Nederlander) over in de klim en trok stevig door. We reden het gat samen dicht, lieten hem even op kop en dan trok ik nog eventjes door. De Italiaan was eraf gevlogen en op een 500 meter van de streep gaf ik teken aan de Nederlander dat ik niet sneller meer kon. Mijn job als spurtaantrekker zat erop 😀

Na 6u 51 min en 30 seconden kwam ik over de finish. Een tijdsverbetering van 23 minuten en 46 seconden. Een verbetering waar ik erg tevreden mee ben, zeker omdat de voorbereiding nu ook niet 100% ideaal was. (Alé, alleen de dag ervoor nog eens geklommen, daarvoor was het geleden van in maart).

Het was ook een warme editie geweest. Het was dan ook bakken aan de finish. Maarja, dat heb je er natuurlijk voor over.
Op naar de Marmotte nu 🙂 Hopelijk gaat het daar ook beter dan vorig jaar, al vrees ik er hier wel wat voor. Het zal afhangen van hoeveel ik kan rusten, want nu de 2 dagen na de Dolomietenmarathon ook niet stilgezeten (zelfs ’t tegengestelde 🙂