3 mei 2008: Grinta Challenge – La Tournay
Met de Grinta Challenge deed ik voor de tweede keer mee aan de Lotto CyclingTour. Deze keer ging het door – voor mij althans – onbekend gebied. Starten in Doornik en dan door het Henegouwse heuvelland. Net geen 20 hellingen stonden er op het programma.
In tegenstelling tot de voorbije weken en maanden had ik hier niemand gevonden om mee samen te rijden. Mijn ouders waren echter zo vriendelijk me naar Doornik te voeren (om daar vervolgens zelf een rit te doen). ’t was dus alleen te starten en te hopen dat ik iemand tegenkwam. Al snel kwam ik iemand met een truitje van KV Mechelen tegen: Koen Sanders (als ik zijn naam juist heb althans). Ik was hem 2 jaar geleden al eens tegengekomen op een tocht vanuit Landegem en datzelfde jaar ook in de RVV vanuit Kruiskerke.
Alles ging zeer erg vlot. Het tempo zat er goed in. Jammergenoeg niet echt een groepje tegengekomen, ’t was dus wat alleen rijden tot … het noodlot toesloeg. In de afdaling van de nochtans niet zo gevaarlijke (en lastige) ‘Le Mont’ schoof mijn achterwiel weg en lag ik op de grond. Op het eerste zicht niet erg, alles kon nog bewogen worden, dus breuken waren er niet. Wel wat schaafwonden, sneedjes… De ergste was op het linkerbeen, waar er tot heden ten dage nog steeds enige medische zorgen nodig zijn.
Ondanks het voorstel van Magalia dat ze mij ging komen ophalen toch doorgereden naar de volgende bevoorrading. Daar de medische post opgezocht en in mijn beste Frans alles uitgelegd. Toch nog behoorlijk lang daar gestaan. Toffe mensen, het Frans maakte het voor mij niet gemakkelijk maar ze verstonden mij toch.
Direct besloten om de rit ook nog uit te rijden. Ik was gekomen om te fietsen, dus fietsen ging ik doen.
Naar ’t einde toe dan 2 man tegengekomen waarmee ik goed kon ronddraaien. Even opgehouden door een stuk ijzerdraad in mijn ketting. Rare dingen die er gebeurden.
Op de Mont St. Aubert stonden mijn ouders dan te wachten en achter de moto de laatste kilomters afgelegd. ’t was precies politiebegeleiding. Aan Doornik snel de papiertjes omgeruild voor een drinkbus (handig, want was de mijne onderweg kwijtgeraakt), een Grinta, een T-shirt, nog een t-shirt, een lottoformulier (alé, dat gingen ze opsturen), nog wat papier… Gelukkig dat mijn ouders er stonden, want had mijn handen meer dan vol.
In totaal een 150 kilometers met toch weer behoorlijk wat hoogtemeters. Mooie training geweest ondanks de val maar (volgens de fietsenmaker): elke goede renner moet eerst eens vervellen.
Be the First to comment.
Met de Grinta Challenge deed ik voor de tweede keer mee aan de Lotto CyclingTour. Deze keer ging het door – voor mij althans – onbekend gebied. Starten in Doornik en dan door het Henegouwse heuvelland. Net geen 20 hellingen stonden er op het programma.
In tegenstelling tot de voorbije weken en maanden had ik hier niemand gevonden om mee samen te rijden. Mijn ouders waren echter zo vriendelijk me naar Doornik te voeren (om daar vervolgens zelf een rit te doen). ’t was dus alleen te starten en te hopen dat ik iemand tegenkwam. Al snel kwam ik iemand met een truitje van KV Mechelen tegen: Koen Sanders (als ik zijn naam juist heb althans). Ik was hem 2 jaar geleden al eens tegengekomen op een tocht vanuit Landegem en datzelfde jaar ook in de RVV vanuit Kruiskerke.
Alles ging zeer erg vlot. Het tempo zat er goed in. Jammergenoeg niet echt een groepje tegengekomen, ’t was dus wat alleen rijden tot … het noodlot toesloeg. In de afdaling van de nochtans niet zo gevaarlijke (en lastige) ‘Le Mont’ schoof mijn achterwiel weg en lag ik op de grond. Op het eerste zicht niet erg, alles kon nog bewogen worden, dus breuken waren er niet. Wel wat schaafwonden, sneedjes… De ergste was op het linkerbeen, waar er tot heden ten dage nog steeds enige medische zorgen nodig zijn.
Ondanks het voorstel van Magalia dat ze mij ging komen ophalen toch doorgereden naar de volgende bevoorrading. Daar de medische post opgezocht en in mijn beste Frans alles uitgelegd. Toch nog behoorlijk lang daar gestaan. Toffe mensen, het Frans maakte het voor mij niet gemakkelijk maar ze verstonden mij toch.
Direct besloten om de rit ook nog uit te rijden. Ik was gekomen om te fietsen, dus fietsen ging ik doen.
Naar ’t einde toe dan 2 man tegengekomen waarmee ik goed kon ronddraaien. Even opgehouden door een stuk ijzerdraad in mijn ketting. Rare dingen die er gebeurden.
Op de Mont St. Aubert stonden mijn ouders dan te wachten en achter de moto de laatste kilomters afgelegd. ’t was precies politiebegeleiding. Aan Doornik snel de papiertjes omgeruild voor een drinkbus (handig, want was de mijne onderweg kwijtgeraakt), een Grinta, een T-shirt, nog een t-shirt, een lottoformulier (alé, dat gingen ze opsturen), nog wat papier… Gelukkig dat mijn ouders er stonden, want had mijn handen meer dan vol.
In totaal een 150 kilometers met toch weer behoorlijk wat hoogtemeters. Mooie training geweest ondanks de val maar (volgens de fietsenmaker): elke goede renner moet eerst eens vervellen.