Amstel Gold Race 2008
Half 5, tijd om op te staan. Erg vroeg, maarja, er stond een lange autorit en fietstocht op het programma. Samen met Marnix zou ik namelijk de Amstel Gold Race rijden, de tweede klassieker die op mijn programma stond (nuja, klassieker, die discussie laten we even voor wat ze is).
Om 5u stipt stopte Marnix hier, vlug de fiets op de auto en instappen maar, richting Valkenburg. Voor Marnix was het niet de eerste keer, waardoor hij al snel een prima parkeerplek vond.
In tegenstelling tot de voorspellingen was het nog droog in Nederlands Limburg. Hopelijk voor de rest van de dag droog. Uit voorzorg toch de regenvest meegenomen, al is de wielertoerist.be vest ook regenbestendig. ’t was meer voor het geval dat we kou kregen. Warm kregen we de eerste honderden meters alvast niet: afdaling van de Cauberg. Eens in Valkenburg vlug het stuurnummer afgehaald, chip aan het voorwiel gehangen en we waren klaar.
Volgens de tijdsmeting vertrokken we aan de start om 07:36:41. Wie goed kijkt ziet me hier op de beelden van de start rechts passeren (met in het geel-zwart Marnix)Na een paar kilometer merkten we al dat er een verschil zat op de GPS route en de werkelijke route. Het werd dus wat opletten (of we hadden paar kilometers minder). Vlot ging het in het begin wel, de wind zat hier en daar wat tegen, maar nooit heel lastig. De eerste klim, de Geulhemmerberg, kwam er al na 2,4 km. Een ideale opwarmer. Al snel merkte ik dat het klimmen weer in orde was na een iets mindere dag in de Rit van de Gouverneur.
Afwisselend deden ik en Marnix wat kopwerk, met in ons wiel een onbekende die er niet aan dacht om over te nemen. Een paar keer geprobeerd hem eraf te rijden, maar steeds sprong hij op ons wiel. Jammer eigenlijk dat hij niet wou overnemen, kan me niet voorstellen dat hij na 20 kilometer al kapot zat.
De tweede helling was een kleine verrassing. Totaal tegen de verwachtingen (gebrek parcourskennis) een kasseihelling. De dag ervoor mijn banden op 8 bar gezet, dus het schokte nogal. Nooit gedacht dat ze daar ook kasseien hebben. ’t zijn toch pestkoppen die Limburgers 😀
Op de volgende helling, de Beek, was er een eerste tijdsmeting met camera, eens de benen gestrekt, kwestie van mooi in beeld te komen. Nu het nog ging… Boven merkten we dat de onbekende nog steeds in het wiel zat. Volgens de tijdmeting waren we nog geen uurtje onderweg: 08:28:31 was de passagetijd met een voorlopig gemiddelde van 28,7 (bij deze gemiddelden zijn stops inbegrepen).
Over een lichtglooiend landschap ging het richting de eerste bevoorrading. Een uitgebreide bevoorrading met een uitgebreid assortiment. Met 45 km op de teller was het toch al handig om eens wat voedsel in te nemen. Het ging ook heel erg vlot, nochtans had ik hier en daar signalen opgevangen dat het wel eens druk zou kunnen zijn. Precies een goede spreiding van alle fietsers. Het tijdssysteem rapporteerde dat we de bevoorrading uitreden om 09:14:37, met een voorlopig gemiddelde van 28,4.
Na de bevoorrading waren we nog met 2, veel verschil maakte het niet eigenlijk. Het was opnieuw wat van groep naar groep rijden. Het eerste stuk was nog iets vlakker, in het tweede begon er toch al wat meer geklim in te zitten. In dit tweede stuk kwamen we ook op een gedeelte dat we nog eens zouden doen, ettelijke uren later, nadat we de onderste lus gedaan hadden. In dit gedeelte zat ook de Fromberg, die we na 79 km moesten bedwingen. Een mooie klim, maar met een lange uitloper. Op deze uitloper stond er een camera geposteerd. De beelden van deze camera kan je hier terugvinden. Intussen was het reeds 10:14:02. Het gemiddelde was sterk opgelopen naar 30.1 km/u. Dit was vooral te danken aan een stuk meewind, lichtjes bergaf. Ideaal om tempo te maken dus.
In Valkenburg zat het eerste stuk van deze Amstel Gold Race erop. Een kleine 90 kilometer op de telling. ‘amper’ 150 te gaan. ’t naderde. Nadat de innerlijke mens versterkt was (en het heuptasje van Marnix gevuld was, we kregen zodanig veel dat het niet allemaal kon weggestoken worden) gingen we van start voor deel 2. Opnieuw de Geulhemmerweg op, boven opletten dat we de afslag niet misten.
Het was in dit tweede deel een stuk drukker. Misschien waren we nu ook op het parcours van een andere, drukbereden, afstand. Het is wel prettiger, wat in groep te kunnen rijden. Minder last van de wind… Desondanks vonden we niet echt de groep waarvan we dachten: dit is hem, hier blijven we. ’t was dus weer groep-hopping, maar nu bleven we toch steeds wat hangen, om even uit te blazen. Het parcours werd precies ook iets zwaarder. Meer hellingen met een naam. Voor een onbekende van het terrein is het niet simpel om ze te herkennen, maar volgens het ritschema gingen we in elk geval over de Bemelerweg en de Bukel om uit te komen aan bevoorrading 3. Intussen waren we toch al 136 km opgeschoten en was het al 12:23:06. Het gemiddelde was wat gezakt naar 28,5.
Op de bevoorrading begon het precies lichtjes te regenen, maar het zette zich gelukkig niet door. De lucht zag er echter dreigend uit, de regen zou dus nog wel komen. Na de bevoorrading was de Loorberg de volgende helling, gevolgd door de Gulperberg, die me al iets bekender in de oren klonk (vermoed dat ik die gedaan heb vorig jaar).
Na de Sweiberg gingen we dan België binnen. Het wegdek werd prompt minder goed. Gelukkig maar voor eventjes. De wegen begonnen bekender te worden: de Camerig was in zicht. Deze helling beklommen we na de Kasteelstraat. Op de Camerig was er een nieuwe tijdsmeting met cameraopname. Intussen er al 169,7 kilometer opzitten en met een gemiddelde van 27,1 nog steeds goed bezig. De camerabeelden tonen ook dat het klimmen nog steeds goed ging. Marnix had ik op dat moment even achter mij gelaten.
Boven op de Camerig besloot ik van gewoon door te rijden tot de top van het Drielandenpunt. Op weg daarnaartoe even in gesprek geweest met een Duitser (die nogal moest lachen met mijn ‘hik-moment’ toen hij me net passeerde. Verbroedering tussen een Belg en een Duitser op Nederlands grondgebied. Het drielandenpunt heeft precies iets magisch. De klim naar het drielandenpunt had ik vorig jaar ook al gedaan, ’t was dus gekend terrein. Lastig is de klim niet, zeker niet als het goed gaat en je wat mensen kan voorbijsteken. Op de top een minuutje of 7-8 gewacht tot ik Marnix zag aanstormen. Vlug nog iets gegeten en dan verder… achter de motard van de Nederlandse politie. Wederom gemerkt dat dalen toch sneller gaat per fiets, maarja, de politie steek je beter niet voorbij denk ik.
De volgende helling leidde ons weer naar de top van de Camerig. Net voor het binnenrijden van het bos waren de eerste druppels merkbaar. Nu zou het definitief zijn en niet meer ophouden tot aan de finish. Erg veel regende het niet, zelfs niet voldoende om echt heel nat te worden, maar het rijdt toch niet zo gezellig meer.
De volgende helling was de Kruisberg, wederom onbekend voor mij, maar wel lastig. Steil stuk erin (18%). In de afdaling ervan iemand de bocht uit zien gaan, recht een boerenhof op. Zonder erg dus. ’t was opletten ook met de regen…
De Eyserbosweg was de volgende helling die ons voor de wielen geschoven werd. Het ging wonderwel nog steeds erg goed. Heel erg goed zelfs… Conditie is er dus wel. Na de Eyserbosweg Marnix opnieuw kwijtgeraakt (in het vlakke is het voor mij soms aanklampen, bergop ben ik dan weer iets sterker). Boven dan maar doorgereden, met de regen was het niet echt ‘wacht-weer’. De ‘Huls’ was de volgende helling die eraan kwam. Amai, ook geen gemakkelijke klim, waarschijnlijk grotendeels door de stijgingsgraad (7,7% gemiddeld), maar ook de vermoeidheid zal er wel iets aan doen.
Om 16:27:46 passeerden we op bekend terrein, opnieuw de Fromberg, opnieuw op de camera dus. Wederom goed bovengeraakt. Op de volgende kon dat wel eens anders zijn: de Keutenberg. Onderaan werden we daar tegengehouden door de politie. Het was blokrijden. Gelukkig stond ik vooraan. Het was de bedoeling dat ik zo snel mogelijk weg was, zodat ik geen hinder had. Intussen had ik ook contact met mijn ouders. Zij volgden thuis op de livepagina en op de webcam die er stond op de Keutenberg. Na het loslaten direct weggespurt en met enige voorsprong begonnen aan de klim. Tijdens deze klim wat gepraat met mijn ouders, wat tot rare blikken leidde. Er stonden er heel veel te voet, de vermoeidheid was op de gezichten af te lezen. De regen had het ook lastiger gemaakt…
De laatste hindernis was de Cauberg. Onder het gepraat van de speaker klimmen, het voelde precies echt, zoals een prof, alleen een kilometertje of 20 trager, en aan de meet een eurootje minder te rapen.
9 uur 32 minuten en 54 seconden na de start was ik 2 km verder boven aangekomen, een omweg van 241 km met een gemiddelde van 25,3 (inclusief stops). Exclusief stops ligt het in de buurt van de 27.
Marnix kwam een minuutje of 5-6 later aan. Vlug het nummer afgegeven, een isostar pakket in ruil gekregen en dan richting de auto. Aangezien het nogal fris was en de kleren nat waren ons vlug omkleed en richting België. Onderweg nog gestopt om te eten en dan direct huiswaarts. Rond half 9 thuisgekomen na een zeer toffe dag. Voor herhaling vatbaar, maar dan liefst in droog weer.
One comment
Half 5, tijd om op te staan. Erg vroeg, maarja, er stond een lange autorit en fietstocht op het programma. Samen met Marnix zou ik namelijk de Amstel Gold Race rijden, de tweede klassieker die op mijn programma stond (nuja, klassieker, die discussie laten we even voor wat ze is).
Om 5u stipt stopte Marnix hier, vlug de fiets op de auto en instappen maar, richting Valkenburg. Voor Marnix was het niet de eerste keer, waardoor hij al snel een prima parkeerplek vond.
In tegenstelling tot de voorspellingen was het nog droog in Nederlands Limburg. Hopelijk voor de rest van de dag droog. Uit voorzorg toch de regenvest meegenomen, al is de wielertoerist.be vest ook regenbestendig. ’t was meer voor het geval dat we kou kregen. Warm kregen we de eerste honderden meters alvast niet: afdaling van de Cauberg. Eens in Valkenburg vlug het stuurnummer afgehaald, chip aan het voorwiel gehangen en we waren klaar.
Volgens de tijdsmeting vertrokken we aan de start om 07:36:41. Wie goed kijkt ziet me hier op de beelden van de start rechts passeren (met in het geel-zwart Marnix)Na een paar kilometer merkten we al dat er een verschil zat op de GPS route en de werkelijke route. Het werd dus wat opletten (of we hadden paar kilometers minder). Vlot ging het in het begin wel, de wind zat hier en daar wat tegen, maar nooit heel lastig. De eerste klim, de Geulhemmerberg, kwam er al na 2,4 km. Een ideale opwarmer. Al snel merkte ik dat het klimmen weer in orde was na een iets mindere dag in de Rit van de Gouverneur.
Afwisselend deden ik en Marnix wat kopwerk, met in ons wiel een onbekende die er niet aan dacht om over te nemen. Een paar keer geprobeerd hem eraf te rijden, maar steeds sprong hij op ons wiel. Jammer eigenlijk dat hij niet wou overnemen, kan me niet voorstellen dat hij na 20 kilometer al kapot zat.
De tweede helling was een kleine verrassing. Totaal tegen de verwachtingen (gebrek parcourskennis) een kasseihelling. De dag ervoor mijn banden op 8 bar gezet, dus het schokte nogal. Nooit gedacht dat ze daar ook kasseien hebben. ’t zijn toch pestkoppen die Limburgers 😀
Op de volgende helling, de Beek, was er een eerste tijdsmeting met camera, eens de benen gestrekt, kwestie van mooi in beeld te komen. Nu het nog ging… Boven merkten we dat de onbekende nog steeds in het wiel zat. Volgens de tijdmeting waren we nog geen uurtje onderweg: 08:28:31 was de passagetijd met een voorlopig gemiddelde van 28,7 (bij deze gemiddelden zijn stops inbegrepen).
Over een lichtglooiend landschap ging het richting de eerste bevoorrading. Een uitgebreide bevoorrading met een uitgebreid assortiment. Met 45 km op de teller was het toch al handig om eens wat voedsel in te nemen. Het ging ook heel erg vlot, nochtans had ik hier en daar signalen opgevangen dat het wel eens druk zou kunnen zijn. Precies een goede spreiding van alle fietsers. Het tijdssysteem rapporteerde dat we de bevoorrading uitreden om 09:14:37, met een voorlopig gemiddelde van 28,4.
Na de bevoorrading waren we nog met 2, veel verschil maakte het niet eigenlijk. Het was opnieuw wat van groep naar groep rijden. Het eerste stuk was nog iets vlakker, in het tweede begon er toch al wat meer geklim in te zitten. In dit tweede stuk kwamen we ook op een gedeelte dat we nog eens zouden doen, ettelijke uren later, nadat we de onderste lus gedaan hadden. In dit gedeelte zat ook de Fromberg, die we na 79 km moesten bedwingen. Een mooie klim, maar met een lange uitloper. Op deze uitloper stond er een camera geposteerd. De beelden van deze camera kan je hier terugvinden. Intussen was het reeds 10:14:02. Het gemiddelde was sterk opgelopen naar 30.1 km/u. Dit was vooral te danken aan een stuk meewind, lichtjes bergaf. Ideaal om tempo te maken dus.
In Valkenburg zat het eerste stuk van deze Amstel Gold Race erop. Een kleine 90 kilometer op de telling. ‘amper’ 150 te gaan. ’t naderde. Nadat de innerlijke mens versterkt was (en het heuptasje van Marnix gevuld was, we kregen zodanig veel dat het niet allemaal kon weggestoken worden) gingen we van start voor deel 2. Opnieuw de Geulhemmerweg op, boven opletten dat we de afslag niet misten.
Het was in dit tweede deel een stuk drukker. Misschien waren we nu ook op het parcours van een andere, drukbereden, afstand. Het is wel prettiger, wat in groep te kunnen rijden. Minder last van de wind… Desondanks vonden we niet echt de groep waarvan we dachten: dit is hem, hier blijven we. ’t was dus weer groep-hopping, maar nu bleven we toch steeds wat hangen, om even uit te blazen. Het parcours werd precies ook iets zwaarder. Meer hellingen met een naam. Voor een onbekende van het terrein is het niet simpel om ze te herkennen, maar volgens het ritschema gingen we in elk geval over de Bemelerweg en de Bukel om uit te komen aan bevoorrading 3. Intussen waren we toch al 136 km opgeschoten en was het al 12:23:06. Het gemiddelde was wat gezakt naar 28,5.
Op de bevoorrading begon het precies lichtjes te regenen, maar het zette zich gelukkig niet door. De lucht zag er echter dreigend uit, de regen zou dus nog wel komen. Na de bevoorrading was de Loorberg de volgende helling, gevolgd door de Gulperberg, die me al iets bekender in de oren klonk (vermoed dat ik die gedaan heb vorig jaar).
Na de Sweiberg gingen we dan België binnen. Het wegdek werd prompt minder goed. Gelukkig maar voor eventjes. De wegen begonnen bekender te worden: de Camerig was in zicht. Deze helling beklommen we na de Kasteelstraat. Op de Camerig was er een nieuwe tijdsmeting met cameraopname. Intussen er al 169,7 kilometer opzitten en met een gemiddelde van 27,1 nog steeds goed bezig. De camerabeelden tonen ook dat het klimmen nog steeds goed ging. Marnix had ik op dat moment even achter mij gelaten.
Boven op de Camerig besloot ik van gewoon door te rijden tot de top van het Drielandenpunt. Op weg daarnaartoe even in gesprek geweest met een Duitser (die nogal moest lachen met mijn ‘hik-moment’ toen hij me net passeerde. Verbroedering tussen een Belg en een Duitser op Nederlands grondgebied. Het drielandenpunt heeft precies iets magisch. De klim naar het drielandenpunt had ik vorig jaar ook al gedaan, ’t was dus gekend terrein. Lastig is de klim niet, zeker niet als het goed gaat en je wat mensen kan voorbijsteken. Op de top een minuutje of 7-8 gewacht tot ik Marnix zag aanstormen. Vlug nog iets gegeten en dan verder… achter de motard van de Nederlandse politie. Wederom gemerkt dat dalen toch sneller gaat per fiets, maarja, de politie steek je beter niet voorbij denk ik.
De volgende helling leidde ons weer naar de top van de Camerig. Net voor het binnenrijden van het bos waren de eerste druppels merkbaar. Nu zou het definitief zijn en niet meer ophouden tot aan de finish. Erg veel regende het niet, zelfs niet voldoende om echt heel nat te worden, maar het rijdt toch niet zo gezellig meer.
De volgende helling was de Kruisberg, wederom onbekend voor mij, maar wel lastig. Steil stuk erin (18%). In de afdaling ervan iemand de bocht uit zien gaan, recht een boerenhof op. Zonder erg dus. ’t was opletten ook met de regen…
De Eyserbosweg was de volgende helling die ons voor de wielen geschoven werd. Het ging wonderwel nog steeds erg goed. Heel erg goed zelfs… Conditie is er dus wel. Na de Eyserbosweg Marnix opnieuw kwijtgeraakt (in het vlakke is het voor mij soms aanklampen, bergop ben ik dan weer iets sterker). Boven dan maar doorgereden, met de regen was het niet echt ‘wacht-weer’. De ‘Huls’ was de volgende helling die eraan kwam. Amai, ook geen gemakkelijke klim, waarschijnlijk grotendeels door de stijgingsgraad (7,7% gemiddeld), maar ook de vermoeidheid zal er wel iets aan doen.
Om 16:27:46 passeerden we op bekend terrein, opnieuw de Fromberg, opnieuw op de camera dus. Wederom goed bovengeraakt. Op de volgende kon dat wel eens anders zijn: de Keutenberg. Onderaan werden we daar tegengehouden door de politie. Het was blokrijden. Gelukkig stond ik vooraan. Het was de bedoeling dat ik zo snel mogelijk weg was, zodat ik geen hinder had. Intussen had ik ook contact met mijn ouders. Zij volgden thuis op de livepagina en op de webcam die er stond op de Keutenberg. Na het loslaten direct weggespurt en met enige voorsprong begonnen aan de klim. Tijdens deze klim wat gepraat met mijn ouders, wat tot rare blikken leidde. Er stonden er heel veel te voet, de vermoeidheid was op de gezichten af te lezen. De regen had het ook lastiger gemaakt…
De laatste hindernis was de Cauberg. Onder het gepraat van de speaker klimmen, het voelde precies echt, zoals een prof, alleen een kilometertje of 20 trager, en aan de meet een eurootje minder te rapen.
9 uur 32 minuten en 54 seconden na de start was ik 2 km verder boven aangekomen, een omweg van 241 km met een gemiddelde van 25,3 (inclusief stops). Exclusief stops ligt het in de buurt van de 27.
Marnix kwam een minuutje of 5-6 later aan. Vlug het nummer afgegeven, een isostar pakket in ruil gekregen en dan richting de auto. Aangezien het nogal fris was en de kleren nat waren ons vlug omkleed en richting België. Onderweg nog gestopt om te eten en dan direct huiswaarts. Rond half 9 thuisgekomen na een zeer toffe dag. Voor herhaling vatbaar, maar dan liefst in droog weer.
Proficiat Wouter. Geniet van de fiets zolang het kan.