Dag 3
Omdat we toch eens de volledige Dolomietenmarathon wouden gezien hebben kozen we er vandaag voor om hem via de wagen te verkennen. Zo zouden we tenminste de Giau eens zien, kwestie van te weten waar het zwaartepunt van de Dolomietenmarathon ligt.
Zoals gisteren begon de ronde in Corvara met de Passo Campolongo. Blijkbaar reed er een iets bekendere naar boven want een filmploeg was een wielertoerist/renner aan het volgen. De hele Campolongo was een sliert van fietsers eigenlijk. Wel tof om te zien. Op de Pordoi was het al wat minder druk. Bovenop de Pordoi vertrekt er een kabelbaan die naar 2950 meter gaat (normaal zit je op iets van een 2350). Boven lag er nog sneeuw en hadden we een prachtig uitzicht over de klim en afdaling van de Pordoi. Ook de Sella zagen we zeer goed liggen. Heel veel fotootjes gemaakt in elk geval 
Boven ook nog wat sportvoeding opgenomen in de vorm van spagetti en vervolgens afgedaald en Richting de Sella. Hoewel er daar onderweg heel wat minder fietsers waren was het boven nog tamelijk druk. We zijn er niet gestopt, omdat de rit nog een eindje duurde en het al na 12u was. In tegenstelling tot gisteren niet misgereden aan de Sella (oef) en zo dus direct de Gardena op. Boven ook direct doorgereden en zo terug richting Corvara en voor de tweede maal de Campolongo op. In plaats van aan het einde van de afdaling naar rechts te gaan ging het nu naar links richting de Giau.
Als je links afslaat is de afdaling van de Campolongo iets langer, wat ervoor zorgt dat lichtjes recupereren wel mogelijk is. Hier en daar zit er wel een knikje in, maar het valt goed mee.
De Giau is iets helemaal anders. Rond de 10 km aan 9,1% Amai, dat wordt afzien. De klim lijkt dan nog helemaal in de zon te liggen, dus als de zon hard schijnt wordt dat lastig. Boven heb je wel een mooi uitzicht. Even gestopt om nog wat te drinken en dan de afdaling ingezet. Een mooie afdaling met enkele iets technischere stukken, maar niet echt overdreven moeilijk.
De laatste klim, de Falzarego hadden we gisteren verkend in onze rit naar de Tre Cime. Net na de afdaling van de Valporola sloegen we rechts af, San Kassiano binnen en naar onze verblijfplaats. Morgen is het zover: de Dolomietenmarathon. Geen echte ambities, hopen dat ik de finish haal, alles wat erbij komt is mooi meegenomen!
One comment
Omdat we toch eens de volledige Dolomietenmarathon wouden gezien hebben kozen we er vandaag voor om hem via de wagen te verkennen. Zo zouden we tenminste de Giau eens zien, kwestie van te weten waar het zwaartepunt van de Dolomietenmarathon ligt.
Zoals gisteren begon de ronde in Corvara met de Passo Campolongo. Blijkbaar reed er een iets bekendere naar boven want een filmploeg was een wielertoerist/renner aan het volgen. De hele Campolongo was een sliert van fietsers eigenlijk. Wel tof om te zien. Op de Pordoi was het al wat minder druk. Bovenop de Pordoi vertrekt er een kabelbaan die naar 2950 meter gaat (normaal zit je op iets van een 2350). Boven lag er nog sneeuw en hadden we een prachtig uitzicht over de klim en afdaling van de Pordoi. Ook de Sella zagen we zeer goed liggen. Heel veel fotootjes gemaakt in elk geval
Boven ook nog wat sportvoeding opgenomen in de vorm van spagetti en vervolgens afgedaald en Richting de Sella. Hoewel er daar onderweg heel wat minder fietsers waren was het boven nog tamelijk druk. We zijn er niet gestopt, omdat de rit nog een eindje duurde en het al na 12u was. In tegenstelling tot gisteren niet misgereden aan de Sella (oef) en zo dus direct de Gardena op. Boven ook direct doorgereden en zo terug richting Corvara en voor de tweede maal de Campolongo op. In plaats van aan het einde van de afdaling naar rechts te gaan ging het nu naar links richting de Giau.
Als je links afslaat is de afdaling van de Campolongo iets langer, wat ervoor zorgt dat lichtjes recupereren wel mogelijk is. Hier en daar zit er wel een knikje in, maar het valt goed mee.
De Giau is iets helemaal anders. Rond de 10 km aan 9,1% Amai, dat wordt afzien. De klim lijkt dan nog helemaal in de zon te liggen, dus als de zon hard schijnt wordt dat lastig. Boven heb je wel een mooi uitzicht. Even gestopt om nog wat te drinken en dan de afdaling ingezet. Een mooie afdaling met enkele iets technischere stukken, maar niet echt overdreven moeilijk.
De laatste klim, de Falzarego hadden we gisteren verkend in onze rit naar de Tre Cime. Net na de afdaling van de Valporola sloegen we rechts af, San Kassiano binnen en naar onze verblijfplaats. Morgen is het zover: de Dolomietenmarathon. Geen echte ambities, hopen dat ik de finish haal, alles wat erbij komt is mooi meegenomen!
De Falzarego, dat is er me wel eentje. Het uitzicht is fantastisch daar helemaal van boven, toch in de winter.