Gelukt!

RVV Finish

Enkele maanden geleden was het in me opgekomen om als eerste doelstelling in 2007 eens de Ronde van Vlaanderen voor Wielertoeristen te rijden. In het begin was ik er nog niet echt mee bezig, maar begin maart begon het voor mij toch wel duidelijk te worden dat mijn doel wel eens haalbaar zou kunnen worden. De conditie was bleek goed te zijn, ik had al wat kilometers achter de rug. Enkele dagen voor sluiting van de inschrijvingen besloot ik mij dan ook in te schrijven.

Een tweetal weken geleden kwam de brief met het startnummer dan aan. Nummer 25735 was het mijne voor deze Ronde.
Na de E3-Prijs vorige week was ik tamelijk zeker: ik zou de Ronde aankunnen als ik niet teveel krachten verspilde in de eerste 100 kilometers. De Ronde was dan ook 110 km langer dan mijn langste rit dit jaar, dat kan toch wel tellen.


Om half 6 was het dan zover, de dag van de ronde begon. Na een stevig ontbijt ging het richting Brugge. Op ’t Zand was het al tamelijk druk. Tussen de toestromende marktkramers werden heel wat wielertoeristen gedropt om erna richting markt te gaan. Op die markt was het nog drukker. Het was aanschuiven om op het podium te gaan, op dat podium werd namelijk een eerste ‘knipje’ gegeven in de controlekaart. Na een 15 tal minuten aanschuiven stond ook ik op het podium, uitkijkend over de markt, het knipje werd gegeven en weg was ik. Nog 260 km te gaan.

Zoals ik vooraf her en der gelezen had werden er groepjes gevormd in de eerste kilometers. Zelf zat ik in het begin in een goede groep. Een ideaal tempo, niet té snel, niet té traag. Door de vele rode lichten werd de groep echter alsmaar groter en begonnen ze ook wat sneller te rijden. Zelf heb ik eventjes meegereden, maar al snel voelde ik dat dit te snel ging gaan. Bij een volgend rood licht mij dan iets meer achteraan gesteld en zo terug in een goed groepje meegereden tot aan de eerste bevoorrading te Heule (Kortrijk). Na een zeer vlotte bevoorrading heel eventjes alleen gereden op het gemak tot een groepje mij voorbijstak. Net zoals in het begin weer wat moeten zoeken naar het ideale tempo, maar dat uiteindelijk gevonden. De eerste kasseistroken waren toen ook reeds in zicht. Op die kasseistroken lag het vol, maar dan ook vol met lege drinkbussen. Blijkbaar veel mensen met niet zo’n goede drinkbushouders. Ikzelf zit met het goedkoopste wat er is, maar er is nog geen enkele uitgevlogen terwijl de carbonnen (en duurdere) exemplaren precies minder goed stand hielden.

Intussen begon ik ook al druk te “gsm’en”, mijn live-kaart moest onderhouden worden, want enkele familieleden en vrienden volgden mij op de voet.

Met iets meer dan 100 km op de teller reden we het dorp van de Ronde, Gavere, binnen. De festiviteiten voor de grote Ronde waren daar nog in volle voorbereiding, waardoor we niet langs de markt reden, maar de baan volgden. In Gavere was ook de tweede bevoorrading. Wederom kregen we een halve liter isostar. Mijn 2 drinkbussen waren dus al goed gevuld. Aangezien ik een camelback meehad waren die namelijk nog niet echt noodzakelijk (uit voorzorg had ik wel 2 lege drinkbussen meegenomen).

Na Gavere begon het echte werk. Met de kasseien van de Paddestraat en de Lippestraat werden de 140 lastige eindkilometers ingezet. Ik had echter tot dan toe goed kunnen doseren, dus het zag er nog allemaal goed uit. Op de molenberg sloeg het noodlot echter toe. Op een kasseisteen plat gereden en daar stond ik dan. De band tamelijk snel kunnen vervangen, alleen het oppompen bleek een probleem te zijn. Ooit werden mij eens een aantal banden met kort ventiel geschonken, waardoor ik (door de nieuwe wielen) met een probleem zit. Het ventiel is net iets te kort om comfortabel te kunnen pompen. Heb er toch genoeg lucht in gekregen en met het idee van ‘aan de bevoorrading in Oudenaarde zal er wel een pomp zijn’ verdergereden. Vooraleer we in Oudenaarde waren moesten we echter nog de Wolvenberg over. Aan de controle in Oudenaarde bleek echter geen herstelstand te zijn, wat wel jammer was. Ik herinnerde me echter nog dat er in Ruien een fietsenmaker is. Ik zou proberen tot daar te rijden. Inderdaad proberen want net voorbij Oudenaarde was het alweer raak. Ook de nieuwe achterband had het begeven. De moed was intussen gezakt tot in de schoenen. Toch nog eens de band hersteld en de kilometers tot aan de kluisberg op het gemak afgewerkt. Voor het eerst deze ronde zag ik het niet zitten, en dat had niets te maken met de conditie, maar met het materiaal.

In Ruien dan bij de fietsenmaker (Jowan) geweest. Hij heeft het achterwiel terug in orde gebracht. Een nieuwe binnenband (ook al was deze nog wal goed, maar ik had toch liever een met lang ventiel) EN een nieuwe buitenband. Blijkbaar was die ook niet meer in orde.

Door de herstelling wel wat tijd verloren, maar ach. Liever veel tijd verliezen dan moeten opgeven. De moed was er dus terug. ’t was ook nodig, want er waren nog 16 hellingen die moesten komen. Na een halfuur stilstand ging de Kluisberg niet heel erg vlot, maar ik geraakte wel boven en slaagde erin nog enkele mensen voorbij te steken. ’t zag er dus nog positief uit. In een klein groepje daarna richting de Knokteberg gereden. Bij de aanvang van de knokteberg toch even moeten slikken toen ik voorbijkwam op de plek waar een week geleden een wielertoerist verongelukte. ’t is allemaal toch rap gebeurd.

Met de Knokteberg waren de kilometers met daarin de opeenvolgende hellingen ingezet. Na de Knokteberg kwam de Oude Kwaremont, Paterberg, Kortekeer,… Ze volgden elkaar allemaal op. Op al deze heuveltjes was het nog net te doen van het volk. Nergens moeten afstappen, al was het soms toch wel zwaar. Het waren dan wel geen krampen ofzo, maar de kilometers begonnen toch door te wegen. Boven op de eikenberg zaten er dan ook al een 200 kilometers op. Nog maar 60 kilometer te gaan en nog maar 8 bergen. Veel tijd om te recupereren was er echter niet. Wat wel moed gaf waren de spandoeken over de weg met daarop de resterende kilometers. Het doet deugd om zo’n spandoek van 50… 40 te zien passeren.

Na wat over en weer getelefoneer met mijn ouders lieten ze me ook weten dat ze langst het parcours stonden. Ze hadden post gevat halfweg de Eikenmolen, de nieuwe klim uit de Ronde. Eigenlijk viel hij zeer goed mee. De aanloop is goed te doen, en het stijle gedeelte is niet zo heel erg. ’t was in mijn ogen 1 van de minst zware beklimmingen.

Net na de eikenmolen was het nog eens bevoorrading. Voor de vierde keer kregen we een halve liter Isostar. De 2 drinkbussen zaten al vol en de vorige fles zat ook al in de rugzak. ’t begon wat veel te worden. Daarom mijn ouders opgebeld met de vraag om ergens halt te houden zodanig dat ik kon ‘lossen’. Blijkbaar was het niet simpel om op het parcours te geraken want ik kreeg bericht dat ze gingen wachten achter de Muur, de voorlaatste klim van de dag. Heel erg vlot ging het allemaal niet meer op die Muur, maarja, ik geraakte boven, dus mij hoor je niet klagen. Na de afdaling dan wat gelost bij mijn ouders en de laatste helling van de dag, de Bosberg, aangevat.

Na de Bosberg was het dan eigenlijk nog maar genieten. Er kon nu niet veel gebeuren, en bij pech zou ik wel naar de finish lopen. Langst de grote baan lukte het trouwens ook om (gesteund door een sneller groepje) snelheid te maken.

Rond half 7 was het dan zover: ik mocht over de Finishlijn rijden. De 260 km waren tot een goed einde gebracht. In totaal een gemiddelde van 26,5, 1900 hoogtemeters. ‘k was tevreden. Niet verwacht dat het zo goed ging gaan. De krampen waren uit gebleven, niet veel last (alleen wat aan de handen).

Na de nodige formaliteiten (nummer afgeven, Drinkbus, T-shirt + medaille afhalen) zat de ronde er ook definitief op. Fiets op de wagen en we konden naar huis.

Volgend jaar wil ik dit zeker opnieuw doen. Het is een echte belevenis!

::ttsm(“1085”)::

[tag]Ronde Van Vlaanderen, wielertoeristen[/tag]

2 comments

Vind ik ook. Een hele dikke proficiat !

All my respect!

Echt waar, all my respect!

Grtz,

Eddy.