‘Of ik mee ga op LSD?’. Mijn tafelgenoten tijdens ’t feest van mijn opa keken nogal raar. ‘LSD? Sinds wanneer zit die aan den drugs’ zag ik ze denken. Het betrof in elk geval niet de drug, maar het was de onschuldige afkorting voor Long Slow Distance. Gesprekspartner was Thomas, die eens een trainingje van meer dan 4u wou doen.

’s Avonds nog contact opgenomen met Bambino (Jan) om te vragen of hij geen zin had om ook mee te gaan. Na wat overtuigingskracht en de nadruk gelegd te hebben op de slow stemde hij in om mee te gaan.

En zo spraken we gisteren dus af. Thomas zou naar Durmen (kruispunt kanaal Gent – Brugge met Schipdonkkanaal) komen, en Jan richting Landegem. In Landegem zelf waren we compleet en kon onze trip beginnen.

Langsheen ’t water ging het tot aan Ooigem. Tijd genoeg dus om wat bij te praten, kennis te maken (al kende ik Thomas al natuurlijk). Voorbij Ooigem dan afgedraaid richting Tiegem. In ’t begin iets drukker, maar al snel maakte de drukte plaats voor rustige landwegen en alle drie moesten we bekennen dat het onbekende wegen. Iets bekender was het toen we in de buurt van de Tiegemberg kwamen. Langst een kant die meestal gedaan wordt in afdaling kwamen we boven om langst de grote baan de dieperik in te duiken en er even een intensief moment in te lassen, het volgen van Thomas.

Na de Tiegem werd er gekozen om richting de Kluisberg te gaan en… er mooi rond te rijden. Die was voor een andere keer. Wel ging het richting de Trieux, a.k.a. Knokteberg. In tegenstelling tot de forumtochten werd er nu rustig naar boven gereden. Boven maakten we een kleine afslag richting top Oude Kwaremont alwaar Thomas het café indook. Zelf in tussentijd eens de kasseien afgedaald (eens maar nooit meer) en de kasseistrook naar boven gereden. Als het kriebelt hé… ’t ging behoorlijk vlot. Niet echt super, maarja, had ook niet echt anders verwacht.

Uiteindelijk kwam Thomas dan toch terug uit het café en werd er koers gezet richting Hotond, de best op een col lijkende helling qua klim alias onze gids. In de afdaling werd er voor mij tempo gemaakt, iets teveel voor een lichtgewicht als mij, iets te snel voor de carbonpomp van Jan, want die vloog eraf. Gelukkig zonder al teveel erg. De pomp kon in nieuwstaat terug de achterzak in, gelukkig maar.

Laatste helling die we passeerden was de koppenberg, en weer kriebelde het. Onder het smoesje van ‘wij blijven wel mooi in de zon’ was ik weer de enige die naar bovenging. In de afdaling (wederom op de kasseien. Niet gezond) paar keer gestopt voor paar fotootjes. ‘k vind dat de koppenberg er tegenwoordig heel wat beter bijligt. Het was natuurlijk droog. De renovatiewerken zijn goed gelukt, maar hoelang houdt het stand natuurlijk.

Het terugkeren ging langs Oudenaarde, druk van de terrasbezoekers – ’t zijn zotten die fietsen -, en dan richting Kruishoutem waar de wegen zich splitsten. Thomas ging terug richting Gent, Jan en ik over de Col Point du vue (a.k.a. de uitkijktoren), richting Machelen. Daar ging het voor Jan rechtdoor en ik langs het water terug richting Landegem.

’t Was een zeer mooie tocht, een toffe training met 2 toffe mensen. Voor herhaling vatbaar.